De boosheid begint terug weg te ebben. Aanvaarding treed nu pas écht in. Het enige dat ik nog moet leren tegenhouden is de drang om haar terug 'op het rechte pad' te willen brengen...

Na de begeerte is het de drang naar ondersteuning die ik van me af moet schudden.

Ja, ik heb haar liefgehad, en zelfs zo ver dat ik de begeerte had overstegen. Zo ver dat ze op haar eigen benen kon gaan staan en ik er begrip voor had.

Maar toen begon ze zware fouten te maken, en heeft me ontzettend diep gekwetst.

Ja, ik heb haar liefgehad, zoveel zelfs dat ik haar nu nog steeds wil begeleiden in haar ontwikkeling als mens; haar op haar fouten wijzen en willen zeggen hoe ze een betere mens kan worden... en dit ondanks alles wat ze me heeft aangedaan.

Maar ook die drang moet ik - net als de begeerte naar haar - van me afschudden. Ik moet haar in staat achten haar eigen fouten als mens in te zien. Ook al duurt dat misschien nog vele jaren.

Vandaar dat ik haar nu écht niets meer stuur of niet meer spreek.

Spijtig dat ze nu walgt van me door de vele ruzies en de explosieve verwijten. So be it. De vraag die me nog rest is of ze me enkel zal herinneren als die vreselijke ex, of eerder zal herinneren als die fantastische relatiepartner... Een goede herinnering is toch het minste wat ik wil achterlaten, nadat ik haar anderhalf jaar lang op handen heb gedragen...

Ik ga voort met m'n leven... met mijn ervaringen, mijn gebroken en herstellende hart en de herinnering aan de put waar ik in heb gezeten en nog steeds elke dag aanvoelen moet.

Er komen betere tijden aan... er komen nieuwe liefdesbelevingen aan... er komen nieuwe kansen aan.