Ik liep al een tijdje met mijn ziel onder mijn arm, ik kon mijn draai niet vinden...vorig weekend lekker druk geweest zo ook dit weekend.Ik had vrijdag een zin bedacht en op mijn FB gezet waarbij ik onderliggend een snauw naar haar maakte...ontstaan uit de vele nog aanwezige frustraties:

Not doing so, is saying more, as saying I do so.

Zondagmorgen zat ik weer helemaal kapot, was zwak, moe, gek en suf gestreden tegen.......ja wat eigenlijk?

Ik probeer het maar weer van mij af te schrijven. Want vandaag raak ik echt de weg kwijt. de twijfels slaan toe, de vermoeidheid is zeer sterk aanwezig. Daarmee verlies ik de kracht, om de behoefte te weerstaan contact met haar op te nemen.....het is vreselijk zwaar. alle truukjes, het stelt wel wat voor maar maar de wereld vergaat niet, je hebt het goed kijk daar eens naar, een eigen huis, een baan, een kind, je ziet er goed uit, aan aandacht kom je niet te kort. stel je niet zo aan, je mag verdrietig zijn dat is helemaal niet erg. accepteer dat het zo is en dat ik hier doorheen moet.

Wat is wijsheid, en wie heeft de wijsheid? Komt dat door ervaringen? is het omdat je slimmer bent? iedereen is verschillend. De een gaat maanden lang als een kluizenaar thuis zitten verpieteren om zijn ldvd te verwerken. de ander loopt op de ex-man/vrouw af om ldvd te verwerken. weer een ander gaat verder met leven en ziet wel wat er gebeurt.

Dit is iets wat ik mij nooit had kunnen voorstellen. Ik heb wel vaker gehad dat het uit ging met een dame en dan was ik daar even over teleurgesteld van een week of 2 max 3...en dat was dat. Moving on.

Echter het lijkt wel alsof mijn gevoel en verstand steeds verder uit elkaar komen te staan. Mijn gevoel en dus mijn liefde voor haar word onvermindert sterker of strubbelt tegen om los te laten.

Daar ben ik dan weer, diepe dalen hoge bergen, word het wel eens minder...?? Iedereen zegt hier van wel, en ik ben af en toe geneigd dit te geloven. Zo heb ik net een paar dagen achter de rug dat ik er heilig van overtuigd ben dat ik beter af ben zonder haar. En dat is ook zo. Ik ben er wel uit dat ik ondanks dat ik mijn steentje heb bijgedragen aan de breuk dat het kern probleem zij was. En het is niet dat ik iemand anders de schuld wil geven nee nee nee!!
Als er 1 iemand is die wel de fouten bij zichzelf zocht ben ik het wel.

FB wat een lastig medium, een 2 tal simpele opmerkingen van haar doet mij veel dingen beseffen: Wij zijn nog steeds een aanvulling en hebben echt zoveel gemeen. En dan doet ze iets wat ik mij zo levendig kan voorstellen omdat we dat toen ook deden en het waren DE gelukkigste momenten. Weer alleen maar die mooie herinneringen die het zo lastig maken te bevatten dat er iets met haar gebeurde waar we beide geen grip op kregen. Wij waren juist......dacht ik....zij zei het ook...afijn het is en zal altijd onbeantwoord blijven....

Dusssss.......

Ik geef de hoop op

Ineens zit ik met tranen in mijn ogen, zelfs op het moment dat ik dit intik. Vanmorgen een meeting gehad met mijn teammanager. Sjesus wat was ik sterk...vol zelfvertrouwen...niemand nodig om mij goed te voelen ik red mij wel.

Ik wil perse op vakantie 10 dagen naar de zon eruit weg van hier..van haar....met mijn dochtertje....pffft.

Wij hadden een klote start vorig jaar met onze vakanties...en mede daardoor is het uit...zie mijn vorige blogs.
Dit jaar zou het anders zijn ECHT anders WIJ GAAN MET ONS 5EN op vakantie!! EINDELIJK!!