FB wat een lastig medium, een 2 tal simpele opmerkingen van haar doet mij veel dingen beseffen: Wij zijn nog steeds een aanvulling en hebben echt zoveel gemeen. En dan doet ze iets wat ik mij zo levendig kan voorstellen omdat we dat toen ook deden en het waren DE gelukkigste momenten. Weer alleen maar die mooie herinneringen die het zo lastig maken te bevatten dat er iets met haar gebeurde waar we beide geen grip op kregen. Wij waren juist......dacht ik....zij zei het ook...afijn het is en zal altijd onbeantwoord blijven....

Dusssss.......

Ik geef de hoop op
Ik geef het zoeken naar hoop op
Ik geef het op dat we ooit nog een keer afspreken
Ik geef het op te geloven
Ik geef het op....haar.

Ik wil niet meer aan haar denken
Ik wil niet meer hopen
Ik wil niet een sprankje hoop
Ik wil niet meer geloven
Ik wil........nog steeds afspreken
Ik wil haar wel maar...nu niet.

Wat ik wel wil is rust, niet meer aan haar denken, ik ben haar zo ontzettend moe en beu.
Ik geloof absoluut niet dat ze ook maar 2 min van haar dag/week besteed met denken aan mij, aan ons. Ik ben een gesloten hoofdstuk voor haar. Het was een prachtige tijd maar nu is ze klaar.
Ik heb en maak mij geen illusies meer. Dagdromen...ja vooral als ik het erg moeilijk heb...dan helpt een dubbel verhaal mij, een positieve richting en een negatieve richting. alles om maar te relativeren. en niet mijn paniek en angst te laten overnemen. de drang op zo een moment om contact met haar op te nemen is buiten alle proporties, en buitengewoon overweldigend. Dat vind ik nog het meest idiote....en dan 1 van de 1ste dingen die ik tegen mijzelf zeg is: als zij ook maar enig gevoel over had gehad voor mij, dan had ze die afspraak allang gemaakt!!.....en dan kom ik direct terug naar de realiteit. want dat gaat ze nooit meer doen. Er is iets met haar...ik vul nu in....ze heeft dingen te overdenken net zoals ik...dingen duidelijk maken voor haar zelf....en ik weet niet of ze dat wil doen de komende jaren...het is zo goed voor haar..dit werkt...niet te veel gedoe...misschien een man die minder van haar vraagt....minder vol gaat voor een relatie...als dat haar leven vol maakt...dan wens ik haar veeel suc6.

Dus geef ik het op...natuurlijk wil ik dat niet....zooo echt niet...maar hoe graag ik ook die man zou willen zijn die met minder genoegen neemt...zo ben ik niet....jij en ik gaan ervoor..we hoeven niet meteen samen te hokken. of alle dagen bij elkaar te zitten, ieder zijn eigen ding maar wel onze ogen gericht op een toekomst samen.
Dus als zij dat niet kan en zelfs geen behoefte voelt om ook maar enigszins een stapje/moeite te doen voor ons....dan geef ik op. Dan kies ik voor mij, mijn geluk, mijn plezier, mijn happy place waar iedereen welkom is om te komen en te gaan. Want ik heb beter verdient, ik mag er zijn, ik ben een toffe goedaardige man. die steeds beter weet wat hij wel wil en wat hij niet wil.
En wat ik niet wil is een twijfelaarster in mijn leven. Ik wil iemand die iig instaat is en kan zeggen: ik hou van jou recht in mijn ogen. het hoeft niet elke dag maar gewoon wanneer ze het voelt...die momenten....even dat...kleine gebaar...die durft te praten over een toekomst samen, en er niet benauwd van word.
Dus ik geef haar op. ik ga haar loslaten...dag voor dag steeds meer..de angst is weg, de paniek is weg. impulsief gedrag is weg....ik accepteer de emoties. ik accepteer wat mijn overkomt.

Ik accepteer dat zij en ik nooit meer wij zullen zijn.