Ik probeer het maar weer van mij af te schrijven. Want vandaag raak ik echt de weg kwijt. de twijfels slaan toe, de vermoeidheid is zeer sterk aanwezig. Daarmee verlies ik de kracht, om de behoefte te weerstaan contact met haar op te nemen.....het is vreselijk zwaar. alle truukjes, het stelt wel wat voor maar maar de wereld vergaat niet, je hebt het goed kijk daar eens naar, een eigen huis, een baan, een kind, je ziet er goed uit, aan aandacht kom je niet te kort. stel je niet zo aan, je mag verdrietig zijn dat is helemaal niet erg. accepteer dat het zo is en dat ik hier doorheen moet. je bent niet de enige, etc,etc,etc,.....ik doe ze allemaal.

En dan zit ik op mijn werk staar voor mij uit, loop stilletjes naar een verlaten stille plek en begin onwijs te janken. En naar mate de week vordert is dat erger en vaker en extremer. Iemand zei tegen mij..je hebt geen afsluiting gehad. je zal wat moeten doen...of dit enorme verdriet accepteren tot het slijt.
Als ik ECHT wat ga doen dan moet ik haar forceren tot een afspraak...wetende en beseffende dat dat het definitieve eind is van wat we dan ook hadden. Dit nu hier neertikkende besef ik mij dat ik op een kruispunt aan het belanden ben die ik al maanden aan het vermijden ben..die jullie hier allemaal allang zagen..ik heb nog steeds HOOP!

Ik heb dus nu 2 keuzes:
1)- ik blijf leidzaam mijn verdriet hebben en zoals iedereen zegt afwachten tot het slijt, terwijl ik ondertussen mijn leven voorwaarts blijf bewegen...dit mag natuurlijk met pauzes....dagje verpieteren is niet erg
2)- ik forceer haar tot een afspraak waarbij ik haar dwing tot de echte definitieve uitspraak. Van haar kant uit.(ik hoor Torn al praten )

Ja ik heb het al uitgemaakt maar daar zal ik nu mijn hele leven spijt van houden omdat het niet mijn echte keuze was maar gemaakt door mijn stapmaatje. ik heb dat ook gezegd tegen mijn ex-din dat ik er zoveel spijt van heb...maar ik kreeg de indruk/gevoel dat ze meteen de zaakjes af aan het ronden was door maar meteen de sleutel op te struren...let op ook deze keuze had ik als 1ste opgestart door te zeggen ik stuur de sleutels wel op dan.....
Ik weet het dus alleen maar dat zij steeds "go with the flow" deed.
Alle beslissingen zijn van mijn kant af gekomen..het waren mijn bijlen...het waren mijn fouten...ik wil het terug draaien...of op zijn minst uit praten....en ja idd hoop dat zij er toch net even anders inzit als dat ik steeds heb ingevuld. hoop dat ze tijd nodig heeft en die nu ook broodnodig neemt. hoop dat ze mij daarna....terwijl ik zo ontzettend veel verdriet heb weer contact met mij opneemt.

Ik moet mijn keuze gaan maken...IK moet voorop staan zoals Waterman zei....wat wil ik?...wat heb ik nodig?....waar wil ik komen?.....Wie ben ik?....

Ik kan de keuze nog niet maken....ik ben er niet toe bereidt....heb ik dan eigenlijk, niet mijn keuze al gemaakt? En gekozen voor de moeilijkste weg...lijdzaam afwachten in de hoop dat ze ooit haar leven en gedachten wel op orde heeft...en contact met mij zoekt voor afronding(ik weet het Torn ) of ...het mooie "wie weet"....
Ben ik dan zo een bange scheiterd? tegelijkertijd denk ik is zei niet hetzelfde....door gewoon wel ja te zeggen ik spreek met je af ik laat het je weten toen ik er om vroeg?? Was ze idd te bang om mij te kwetsen? of wil ze het toch 1st voor zichzelf op een rijtje hebben?
JA ik ben zoooo ontzettend bang....echt super bang..terwijl ik toch eigenlijk voor heel weinig dingen bang ben.
IK ga voor, dus IK ga voor de zwaarste weg....omdat ik zo bang ben voor een confrontatie met haar en graag de hoop wil behouden(ik weet het Torn ).

Maar als ik wel de keuze maak haar te dwingen tot een afspraak ben ik dan niet beter af? Dan ben ik haar voorgoed kwijt.....nou en(waterman ) er zijn meer vrouwen op deze wereld die ook net zo mooi en lief zijn als zij en misschien wel mooier.
Maar dat is dus juist het hele ding.....ik heb zo totaal geen intresse in welke vrouw dan ook...al is ze miss universe 2014.....Dan kan ik het echt afsluiten, ECHT moving on doen.....maar zonder haar...of niet? Tjsa....iedereen hier probeert mij te bereiken, te laten inzien dat alle signalen voor hun al duidelijk zijn. er is geen "misschien" meer, er is geen hoop meer, snap dat nou..waarom laat je het nou niet gewoon los....
Simpel: ik heb het niet uit haar mond horen zeggen!! Het was niet haar beslissing!!
Ik heb het gezegd en ik heb het besloten...
Ik heb het nodig om uit haar mond te horen om verder te gaan en DAT durf ik niet aan haar te vragen van haar te eisen....dat zou ik wel of niet kunnen verdragen....?

Als ik het niet kan verdragen heb ik dus hulp nodig, voor mij en mijn kind.
Als ik het wel kan verdragen heb ik soms hulp nodig om mij door de zware verdrietige periodes heen te helpen.
Als ik dus de keuze maak om maar leidzaam te verdragen met de hoop ooit wat van haar te horen, heb ik dezelfde hulp nodig om mij door de zware verdrietige periodes heen te helpen...maar duren ze dan langer of net zolang...?

Verdriet, confrontatie..ikkk!!.....dus nu zit ik op het toppunt van mijn innerlijke zoektocht waarbij ik dus op het kruispunt beland voor een beslissing waar ik mijn hele leven achter moet kunnen staan....

Ik denk dat ik daar heeeel lang over ga nadenken...