Ik liep al een tijdje met mijn ziel onder mijn arm, ik kon mijn draai niet vinden...vorig weekend lekker druk geweest zo ook dit weekend.Ik had vrijdag een zin bedacht en op mijn FB gezet waarbij ik onderliggend een snauw naar haar maakte...ontstaan uit de vele nog aanwezige frustraties:

Not doing so, is saying more, as saying I do so.

Zondagmorgen zat ik weer helemaal kapot, was zwak, moe, gek en suf gestreden tegen.......ja wat eigenlijk?
Ik liep al een tijdje met de gedachte contact met haar op te nemen of eigenlijk meer iets te sturen over hoe ik mij voel. Natuurlijk had ik vele malen liever een gesprek met haar maar dat bleek al duidelijk niet meer mogelijk. ook zo met telefoontjes.....
Dus dan toch maar een appje in getiked en daarbij zonder verwachtingen naar haar gestuurd. nooit het idee gehad dat ik wat terug wilde horen...of zou krijgen..ik moest het kwijt.

Het blijft moeilijk zonder jou....

Lieve ...., ik mis je nog steeds onverminderd, elke keer weer als ik denk het gaat beter, dan lijkt mijn interne kalender mij weer verdrietig te maken door weer een geweldige herinnering aan ons. Zo ook nu weer ben ik weer reuze verdrietig vanwege Toverland vorig jaar. Ik werd weer wakker zonder jou...het blijft maar gebeuren....wat hebben we elkaar aangedaan. Ik weet niet eens of je nu wel aan mij denkt....ik vul maar in dat je dat niet doet. Jij zei het al, jou gevoel zit er niet zo in als de mijne....waarom zou jij nog aan mij denken, om mij geven, na mij zo in die ongelofelijke liefdes Tsunami van jou te hebben getrokken. Mij missen. ..echt niet. .voor jou is het allang voorbij. En ik ....ik blijf jou onverminderd missen, onverminderd naar jou aanwezigheid verlangen, je prachtige ogen, je o zo mooie lieve lach, je stem, je geur, je loop, je lieve kaak verschuiving als ik wat liefs tegen jou zei, en zo kan ik nog 1mln dingen bedenken, Ik laat het verdriet, het verlangen naar jou, maar over mij heen komen...ik accepteer dat ik mij zo mag voelen...ik vecht er niet meer tegen..het is zo...ik hou altijd van jou...laat dat dan maar zo zijn...ik ga verder in dit leven...met piep kleine, stapje voor stapje. ...met jou soms in en soms uit mijn gedachte. Xxx jou .....

Na een uur of 8 kreeg ik geheel onverwacht dan eindelijk de verlossende woorden waar ik eigenlijk al vele maanden op zat te wachten:

Hallo ...., vervelend om te horen dat je het moeilijk hebt.

Maar voor mij is het de juiste beslissing. Jij bent niet de man met wie ik de toekomst in wil. Als ik aan jou denk is het met fijne herinneringen. Maar dat is het. Groetjes.

Hierna heeft ze mij ook ontvriend in FB...wat ik zelf erg kinderachtig vind....maar ja..haar keuzes...

Ik ben heel erg blij en een beetje verdrietig, opgelucht en berustend, ik kan het nu eindelijk achter mij laten....ik wil dat natuurlijk aan de ene kant niet. Want zij was mijn LDVD.
Aan andere kant ben ik dankbaar dat zij op mijn pad is gekomen en ook dat ze het weer heeft verlaten....alles heeft zo moeten zijn. Ik heb zo veel geleerd het afgelopen jaar...wat ben ik dankbaar voor haar passage!!

Net zoals zij heb ik alleen maar fijne herinneringen aan ons.. en koester die. Zelfs dit laatste bericht van haar is iets waar ik heel dankbaar voor ben.

Ik wil het bericht wel analyseren, zo ben ik nou eenmaal, want het is eigenlijk een heel mooi bericht. Ze wist dat ik duidelijkheid nodig had maar wilde mij nog steeds niet kwetsen...ik wil wel reageren maar wil dat gepast doen..

een "dank je wel" vind ik zo niet kunnen...maar wil ook mijn frustraties door haar veroorzaakt over al die maanden ook niet verwijten...ik wil het mooi houden zoals het nu is...ik zal daar nog even over nadenken...

Nu ik verder kan is deze site voor mij een afbouwing geworden...de blogs laat ik staan..al help ik er 1 liefde mee herstellen dan is mijn doel hier al bereikt.