Daar ben ik dan weer, diepe dalen hoge bergen, word het wel eens minder...?? Iedereen zegt hier van wel, en ik ben af en toe geneigd dit te geloven. Zo heb ik net een paar dagen achter de rug dat ik er heilig van overtuigd ben dat ik beter af ben zonder haar. En dat is ook zo. Ik ben er wel uit dat ik ondanks dat ik mijn steentje heb bijgedragen aan de breuk dat het kern probleem zij was. En het is niet dat ik iemand anders de schuld wil geven nee nee nee!!
Als er 1 iemand is die wel de fouten bij zichzelf zocht ben ik het wel.

Mijn conclusie is best heftig en ingewikkeld.....maar blijft natuurlijk ten allertijde mijn eigen invulling.....Zij heeft haar kinderen op zo een gigavoetstuk gezet, en is erg geobsedeerd ze daar ook te houden...om de een of andere reden...dat eenieder die aan haar kinderen krijgt automatisch met haar te doen Hey en daar heeft ze helemaal gelijk in!! Zo denk ik er ook over!!
Maar nu komt het, haar kinderen zijn dus absoluut geraffineerd....als er iets verkloot word door de kinderen dan regeld mama het wel....op wat voor manier dan ook. Mama is communicatie specialist...dat komt altijd!! goed.
Maar mama is kinderblind....dus haar kinderen nemen mams dus zelfs met open ogen in de zeik. volledig respectloos liegen altijd weer. mama word boos maar koppeld geen consequenties aan dat boos worden verhaal. Klaar,.....op naar de volgende streek.
Papa daarintegen staat al op de zwarte pagina bij voorbaat. Kinderen gaan erheen...heel soms...en als ze weer eens een tijdje geen zin hebben maken ze papa boos en kunnen ze weer een paar weekenden bij mama blijven want bij mama mag en kan alles. Papa flipte weer en achteraf gezien volledig terecht waarschijnlijk, maar Mama regelde het wel en zorgt dat ze een tijdje weer bij mama blijven.

Ik wees haar dan ook na een tijdje erop zie je nou wat er gebeurt...? zo tactvol mogelijk... en vertelde dan ook steeds een incident aan haar. Tjsa dat komt natuurlijk over als kritiek op haar moeder instinct met een erg geobsedeerde kinder bescherming. Vandaar ook dat nadat ik haar kinderen een keer extreem had terecht gewezen.(het extreme was mijn fout en heb mijn excuus ook heel snel aangeboden) dat zij ineens zei ik ben wel ergggg gekwetst in mijn moederziel en ben niet meer zeker van mijn gevoelens voor jou.
Toen we dan ook naar de time-out gingen zij ik ook van hey besef wel dat een andere man in jou leven ook wel eens boos gaat worden op jou kinderen...misschien eens een idee om daarover goed na te denken..

Heel lang langzaam word ik dus realistischer, en besef ik dat het probleem niet bij haar ex ligt en ook niet bij haar kinderen, maar echt bij haarzelf. En dat nu beseffende denk ik echt dat ik beter af ben zonder haar. Omdat als het gaat om haar kinderen ik dus altijd op mijn tenen zal moeten lopen....en wie zullen dat nog meer moeten.

Mijn eigen probleem is dat of ik nou vecht of accepteer, afleiding regel....of probeer te denken dat ik alleen maar eenzaam ben, het maakt allemaal niet uit....het diepe hele diepe zeer intense diepe gevoel is en blijft....ik kan het weg wimpelen, elke logische en relativerende twist aan geven.....het blijft en is er....Ik hou tot in het diepste van het diepste van mijn innerlijke van haar.

En daar weet ik mij gewoon geen raad mee. Ik kan daar niet mee uit de voeten. mijn dagen gaan op en neer...verdriet blijdschap en depressies blijven elkaar afwisselen. Valkuilen blijven komen maar makkelijker te herkennen. Maar wel pas nadat ik al in de valkuil viel... het kwaad was dus alweer geschied

Ik probeer met alle macht haar los te laten ben uit mijn wachtkamer maar dan komen dus die valkuilen..en ben ik zooo geneigd weer die veilige wachtkamer in te duiken....maar dat wil ik niet, ik wil weer leven, niet wachten op haar die nooit meer terug bij mij komt...ik GA en WIL verder met mijn leven!!

Dan maar met verdriet, met vallen....maar ook met opstaan en met af en toe een lach....maar ik ga NIET terug die wachtkamer in...ik leer het vast wel een keer goed....dat moment komt echt, vandaag 1 minuut morgen 1 uur en dan 1 dag..steeds vaker...totdat ik op die weg zit naar mijn eigen geluk.