Dit is men 9e blog op deze site, en misschien ook wel mijn laatste.
Sinds de laatste week gaat het namelijk stukken beter met me.
Ik zal nog weleens komen lezen hier, en misschien reacties plaatsen.

Inmiddels is het zo'n 6 weken uit. Ik had eigenlijk niet verwacht dat ik er zo snel overheen zou kunnen komen.
Ik had niet gedacht dat ik zo sterk zou kunnen zijn. Ik zag het al helemaal voor me hoe ik met de kerst alleen en verdrietig thuis zou zitten. Dat ik maanden lang slecht zou blijven eten, en me in slaap zou huilen elke avond.

Sinds 17 augustus is het officieel uitgegaan met men vriendin. Hierna hebben we 3 weken geen contact gehad, toen 2 dagen wel om dingen uit te praten via email / msn, en nu weer 1 week niet.

Na een paar zeer moeilijke dagen, heb ik genoten van een heerlijk weekendje.
Ben sinds lange tijd weer naar het voetbal geweest, ben wezen karten, en naar Bobbejaanland geweest.
Heerlijk die afleiding, want als ik thuis hang, dan blijf ik maar aan haar denken.

Na mijn laatste blog donderdag, moet ik zeggen dat ik een leuk dagje heb gehad. Ik ben langs gegaan bij een oude vriendengroep die al verbleven op Centerparcs Port Zelande. Eerst wou ik niet gaan, want Port Zelande is het laatste uitstapje geweest, waar ik samen met haar ben geweest. En daar heb ik het zo maar dan ook zo gigantisch verpest. Ik ben zo dwars geweest die dag, en wou helemaal niet naar der luisteren. Ik weet niet wat ik die dag had. Maar het was niet echt mijn dag. Uiteindelijk toen we naar huis gingen met de bus, hebben we de hele rit niet bij elkaar gezeten.

Inmiddels is er weer een nachtje voorbij. Ik ben om te beginnen maar een nieuw schrift gaan kopen. Ik heb 80 pagina’s vol in 3 weken tijd. Best wel eng wat dit met me doet. Wat me eigenlijk opvalt is hoelang de dagen en nachten duren. Als ik met haar samen was, ging de tijd altijd zo snel. Nu lijkt de tijd gewoon stil te staan. In plaats van te drinken om men emoties kwijt te kunnen, loop ik nu mee te blèren met liefdesliedjes, kijk ik naar romantische films, en ben ik veel aan het schrijven.

Ik heb weer zo’n avond dat ik over alles naga denken. Ik voel me zo stom.
En het eerste wat dan ik me opkomt is dan lekker te gaan schrijven.
Ik heb alweer 4 pagina’s vol op Word in een paar uurtjes. Natuurlijk ga ik niet alles posten.
Ik probeer dingen te verwerken en erover heen te stappen, maar blijf me af vragen waarom heb ik me altijd anders voorgedaan, dan dat ik ben. Ik heb haar een totaal ander beeld gegeven van wie ik echt ben.

Inmiddels is er weer een dagje voorbij nadat we al het contact hebben verbroken.
Geen sms, geen telefoon, geen email, geen brieven, gewoon helemaal niks.
Dat is meer op haar verzoek geweest. Ik ben heel vaak haar grens over gegaan,
maar nu respecteer ik dat zei gewoon geen contact meer wilt hebben.
Het levert een beetje dubbele gevoelens op eigenlijk. Aan de ene kant ga ik nu mijn eigen weg.
Maar aan de andere kant mis ik het fijne gevoel wat ze mij gaf. Alleen is ook maar alleen.