Dit is men 9e blog op deze site, en misschien ook wel mijn laatste.
Sinds de laatste week gaat het namelijk stukken beter met me.
Ik zal nog weleens komen lezen hier, en misschien reacties plaatsen.

Inmiddels is het zo'n 6 weken uit. Ik had eigenlijk niet verwacht dat ik er zo snel overheen zou kunnen komen.
Ik had niet gedacht dat ik zo sterk zou kunnen zijn. Ik zag het al helemaal voor me hoe ik met de kerst alleen en verdrietig thuis zou zitten. Dat ik maanden lang slecht zou blijven eten, en me in slaap zou huilen elke avond.

Maar iets heeft men gedachtegang veranderd. Ik ben in het weekend naar een bruiloft geweest. Het is een jong stel van 22 en 23 jaar. Ze hebben heel veel meegemaakt samen. Heel veel mooie dingen, maar ze zijn ook in hele diepe dalen geweest samen. Ik heb hem weleens huilend over de vloer gehad. Helemaal overstuur en in paniek.
Omdat zijn vriendin zelfmoord zou plegen, nadat der moeder was overleden, of welke problemen ze had.
Ze was in die tijd werkloos geworden, ze was depressief, had paniekaanvallen, woede-uitbarstingen.
Hij vond het heel moeilijk om samen te zijn met der. Toch heeft hij haar gesteund, overal meegeholpen, en nu is ze na 4 maanden weer de oude het meisje waar hij 3 jaar geleden verliefd op is geworden.
Op de bruiloft, de bekende woorden in voor en tegenspoed. Natuurlijk zeiden ze allebei volmondig ja.
Ik heb zelfs gehuild bij die woorden.

Het kwam namelijk heel erg dichtbij mijn relatie. Precies die bekende woorden in voor en tegenspoed.
Nee die waren niet aanwezig in onze relatie.

(Uit respect voor men ex, noem ik der in deze blog Kim)
Ik leerde Kim kennen in de Zomer van 2009. Kim was toen een verlegen en erg bescheiden meisje van 19.
In de eerste weken kwam ik erachter dat ze in depressief en cirkels zat. Het ging niet goed met haar thuis.
Ze wou uit huis, want daar voelde ze zich niet prettig. Ze huilde veel, en reageerde zich vaak af op mij.
Ik heb haar toen geholpen. Ik ben der keer op keer wezen opzoeken, ik heb der gesteund met alles, heb een andere woonruimte voor haar georganiseerd. Kortom ik deed alles voor haar en niks was me te gek.
Ik heb zelfs mezelf er een periode voor aan de kant gezet. Ze heeft me toen regelmatig gekwetst, en pijn gedaan.
Uiteindelijk ging het na een half jaar beter met der, en kon ze een normaal leven leiden en was ze gelukkig met mij.
Toen hebben we 1 jaar gehad samen, waarbij we wat ruzies en discussies hadden. Maar dit werd meestal snel opgelost, en we waren erg gelukkig met elkaar. We wisten het, we zouden samen oud gaan worden.
Toen ging het met mij bergafwaarts. Ik raakte men baan kwijt na een faillissement, ik had problemen met men moeder, ik had geen geld meer, had geen recht op een uitkering, en werd keer op keer afgewezen bij sollicitaties.
Keer op keer probeerde ik me erover heen te zetten, maar de laatste 3 maanden van onze relatie raakte ik echt in een depressie. Ik kwam er gewoon niet meer uit. De schulden gingen zich opstapelen. Het werd alleen maar erger en erger. Stom genoeg luisterde ik niet naar haar, reageerde mij af op haar, en deed als een klein kind.
In het begin had ik heel veel steun van Kim. Ze was begripvol, en hielp me. Maar hoe langer het duurde, hoe meer ze zich eraan begon te irriteren. Terwijl ik echt men best deed. Met de weinige middelen die ik had probeerde ik haar toch gelukkig te maken. Ik kookte elke dag voor der, maakte het huis schoon, probeerde toch uitstapjes te ondernemen. Maar natuurlijk waren er ook dagen dat ik haar kwetste, en haar pijn heb gedaan.
Maar ik was druk bezig om eruit te komen, en had zelfs onze verloving gepland op de dag dat we 2 jaar samen zouden zijn. Helaas hebben we die 2 jaar net niet gehaald. Ze trok het niet meer en heeft het uitgemaakt.
Verbrak direct elk contact, wou pas na 3 weken praten, en heeft me al die tijd gewoon laten stikken.
Is dat echte liefde? Is dat de ware zijn voor elkaar? Is dat voor altijd houden van?

Natuurlijk is het mijn schuld geweest de laatste maanden. Ik voelde me zo klote. En heb haar niet altijd even goed behandeld. Ik ben beloftes en afspraken niet nagekomen.
Maar men liefde voor haar, was onbeschrijfelijk. Nooit had ik zoveel van iemand gehouden, nooit had ik zoveel voor iemand gevoeld. Het was men ware vrouw. Waarmee ik droomde om samen de toekomst in te gaan.
Ik droomde van kinderen, een mooier huisje, gewoon een compleet gezinsleven.

Ik heb haar ook nooit bewust pijn gedaan. Ik heb der nooit geslagen, of iets dergelijks. Het zijn altijd woorden geweest. Woorden die ik vaak niet meende als ze me goed genoeg zou kennen. Dan zou ze door al die bull-shit heen hebben geprikt. Dan zou ze onvoorwaardelijk voor mij zijn gegaan. Wetend hoe ik kan zijn als ik men zaken op orde heb. En dan zou ze het niet uitmaken, en al snel naar een andere jongen vluchtten.
In voor en tegen spoed, goede tijden en slechte tijden.

Ik wordt er nu weer verdrietig van, maar ben ook boos, en zit met veel onbegrip.
Iemand laten vallen als een baksteen in moeilijke tijden. Terwijl ze wist dat ik bezig was met men zaakjes op orde maken. Ik heb nu alles op orden. En ben ook echt veranderd in positieve zin voor onze relatie.
Maar nee, ze kwam er niet op terug, en denkt nu opnieuw der geluk te hebben gevonden.
Het is niet het beeld wat ik van onze relatie had verwacht.
Het gras is natuurlijk altijd groener aan de overkant. En dat was natuurlijk in de vorm van hem.

En dat doet pijn veel pijn, alsof ze een mes in men hart heeft gestoken.
Het voelt zo slecht en gemeen wat ze heeft gedaan. Ik heb ook men dingen gedaan, maar altijd het beste met der voor gehad. Het voelt gewoon niet eerlijk.
Eerst zag ik alleen wat ik fout heb gedaan, en dat is ook zo. Maar toch vindt ik het geen echt goede reden om iemand te dumpen. Zeker niet als je zelf voor elkaar de ware te zijn. Ik heb men ogen geopend.

Om deze gedachten heb ik wel het idee dat ik sneller verder kan met men leven.
Ik voel dat ik beter verdien. Iemand die der wel altijd is. En iemand die je wel altijd zal steunen.
Iemand die niet alleen geniet van de mooie tijden.

Zal diegene er zijn? En zal ik zo iemand nog eens tegen komen?
De tijd zal alles leren.
---
Je verdient mijn tranen niet, ik denk dat ze er daarom ook niet zijn