Inmiddels is er weer een nachtje voorbij. Ik ben om te beginnen maar een nieuw schrift gaan kopen. Ik heb 80 pagina’s vol in 3 weken tijd. Best wel eng wat dit met me doet. Wat me eigenlijk opvalt is hoelang de dagen en nachten duren. Als ik met haar samen was, ging de tijd altijd zo snel. Nu lijkt de tijd gewoon stil te staan. In plaats van te drinken om men emoties kwijt te kunnen, loop ik nu mee te blèren met liefdesliedjes, kijk ik naar romantische films, en ben ik veel aan het schrijven.
Eerst zou ik al deze dingen uit de weg gaan, en zou ik alles doen wat niks met verliefdheid te maken heeft. Nu wil ik er gewoon doorheen en probeer ik het te verwerken.

3x raden waar ik over het gedroomd. Ja over haar hoe kan het ook anders. Het waren mooie dromen, net een soort sprookje. Maar zelfs men dromen geven verschillende signalen af. Ik droomde dat ik in een groot hotel zat, en jij zat in hetzelfde hotel. We hadden een eigen kamer. Ik hoorde dat jij er ook was, en jij hoorde het van mij. Maar het hotel was een ingewikkeld doolhof. Op de een of andere manier waren we allebei naar elkaar op zoek, en we liepen elkaar steeds mis, net zolang totdat we allebei onszelf kapot maakten.
Ook droomde ik dat ik aan het werk was op Hawaï achter de bar. Ik was de beste in cocktails maken daar. Toen kwam er een meisje naar me toe, en vroeg wat men specialiteit was, ik herkende je niet want je zag er zo anders uit. Ik gaf je men lekkerste cocktail, en voelde kriebels in men buik. Ik keek nog eens, en jij keek naar mij, en die blik in jou ogen. Ik had je weer gevonden. Duizenden kilometers verder, en een nieuw sprookje begon. Ook had ik dromen over een bruiloft met haar, ze was zo mooi en straalde helemaal. We gaven elkaar het jawoord op een zwoele zomeravond op het strand. En zo heb ik nog wel meer van die zweverige maar mooie dromen.

Ik wil der loslaten want dat had ik haar beloofd, maar ik kan het nu nog niet. Het is gewoon te snel voor mij. De 2 mooiste jaren in men leven, nee dat kan ik niet in zo’n korte periode loslaten. Wat ik allemaal voor haar voel, is zoveel en zo heftig. Ze is zo belangrijk voor mij. Ik vraag me af hoe ik dit moet afsluiten. Ik wil haar, zei mij niet. Ik wil vechten voor der, zei niet voor mij. Ik weet dat het over is voor haar.

Ik probeer alles vast te houden, hoe klein het ook is. Dat is misschien fout. Maar als het je droomvrouw is , en je voelt dat zo. Moet je dan zo snel loslaten, moet je dan zo snel opgeven.
Ik probeer wat ik kan, maar haar grens, is ook mijn grens geworden.
Gewoon omdat ik der geen pijn meer wil doen. Maar ik mis haar zo!

Zij denkt dat ik haar kapot maakt, bewust of onbewust. Maar nee, die tijden zijn geweest. Ik sta 100% voor mezelf in. Ik zal der nooit maar dan ook nooit meer kapot maken. De persoon die ik ben nu ik mezelf ben kan dat gewoon niet meer. Die kan alleen zichzelf kapot maken, maar geen andere meer. Het doet zo'n pijn als je iemand zijn vertrouwen niet meer terug kan krijgen. Zeker als je weet dat je het nu wel verdiend. Maar wat zei voelt, dat voelt ze gewoon. Ik ben het er niet mee eens. Maar ik respecteer alles wat ze voelt. Hoe hard het ook is, en hoe verdrietig het me ook maakt. Ik wordt gek van verlangen naar alles wat ook maar met haar te maken heeft, als ik ook maar 1 keer iets van der hoor, of opvang. Gaat men hart sneller kloppen. Maar ze is men leven, en men hele lichaam doet mee aan dat gevoel.

Ze is heel lief, en nu is ze keihard. Ik heb het idee dat ze dat moet doen. Anders kan ze zich er niet over heen zetten. Ik denk dat ze bang is. Ze heeft wel het idee dat ik verander. Maar ze is bang dat als ze ook maar een heel klein beetje toegeeft, en me een hele kleine kans geef. Dat ik alles weer ga verpestten. Natuurlijk is dat niet zo, maar er is zoveel gebeurd.

Wat ik ook doe, ik heb het idee dat ze nog steeds bij me is in men hart. Als ik muziek luister, heb ik het gevoel dat zij dit nummer ook heeft geluisterd. En zo heb ik dat met veel meer dingen. Gisteren heb ik over het strand gelopen, en dat deed ik ook op de 1 van de eerste dates met haar. Ik heb het gevoel dat zij daar ook nog aan denkt als ze op het strand loopt. Dan heb ik het gevoel dat ze bij me is. Aan de ene kant heb ik tranen, tranen omdat ik niet meer samen ben met jou. Aan de andere kant heb ik de tv nu op zijn aller hardst en kan ik mee blèren en dansen met dat nummer Danza Kuduro (oy, oy, oy). Gewoon omdat ik nu blij en gelukkig ben met mezelf door alle veranderingen die ik heb ondergaan.

Ik kijk vaak ons fotoboek door, zoveel mooie momenten. Maar ik weet nog wat ik op de voorpagina heb laten zetten, sinds 03/09/09 voor altijd samen. Uit verdriet heb ik dat met een stift over lopen kalken. Gelukkig heb ik het eraf kunnen krijgen. Op de een of andere manier had ik er spijt van.

Nu op weg naar de psycholoog om de resterende 5% te verwerken van alle ellende die ik heb meegemaakt voordat ik haar kende. Daarna lekker ontspannen in Blijdorp. Moet er echt even tussen uit.

Ik hou nog van der, en het gemis wordt maar niet minder. Maar ik ga het niet meer wegstoppen zoals ik altijd deed. Ik voel wat ik voel. Hoe moeilijk en hard het ook voor me is.

Ik wil het echt afsluiten, en dat zal ik ooit doen. Maar wanneer? Niemand die het weet...
Is het reeel om je droomvrouw in een paar weken voorgoed te vergeten? En alles af te sluiten?
Is dat normaal? Zoveel vragen, want ik weet het gewoon niet.