Na een paar zeer moeilijke dagen, heb ik genoten van een heerlijk weekendje.
Ben sinds lange tijd weer naar het voetbal geweest, ben wezen karten, en naar Bobbejaanland geweest.
Heerlijk die afleiding, want als ik thuis hang, dan blijf ik maar aan haar denken.

Vandaag was het wel even moeilijk. Ik had met der moeder afgesproken om een aantal dingen te regelen van het samenwonen. Ze was er zelf niet bij. Der moeder vroeg hoe het met me ging. Ik stamelde dat het wel aardig ging, maar diep in men hart huilde ik. Maar ik wou me sterk houden. Ik vond het niet gepast om daar te gaan huilen. Men relatie was eigenlijk in dat huis begonnen, dus alle herinneringen kwamen naar boven.
Toen ik eenmaal weg was, barstte ik om de hoek al in huilen uit. Ik mis der ook zo.

Ik wou hemel en aarde bewegen om het goed te maken, maar ze wou me niet zien en niet spreken. Ik heb dus alleen maar brieven kunnen sturen, en 1 keer kunnen msnnen. Ik vond het belangrijker om haar te respecteren dat ze geen contact wou, dan dat ik er alles aan zou doen om het goed te maken.
Ik twijfel over die keus, maar ik denk dat het voor haar het juiste is.

Vandaag heb ik slaappillen gekregen van de dokter omdat ik gewoon zeer slecht slaap. Ik weet dat het beter is om haar te vergeten. Maar ik kan het niet. Ik hou zoveel van der, en men gevoelens voor haar worden alleen maar sterker. Ik zou willen dat alles anders was. Maar ik heb me voorgesteld hoe het zou zijn om haar nu te zijn.
Ik denk dat ze heel erg bang voor me is, omdat ik der gekwetst heb en daarmee pijn hebt gedaan. Ze vertrouwd me gewoon niet, en ik geef haar geen ongelijk. Vertrouwen is het belangrijkste om wat op te bouwen.
Als ze me zou vertrouwen zou ze weten dat het goed kan komen tussen ons, want ik ben een ander mens geworden. Maar ik kan niks meer, ik sta buitenspel.