Inmiddels is er weer een dagje voorbij nadat we al het contact hebben verbroken.
Geen sms, geen telefoon, geen email, geen brieven, gewoon helemaal niks.
Dat is meer op haar verzoek geweest. Ik ben heel vaak haar grens over gegaan,
maar nu respecteer ik dat zei gewoon geen contact meer wilt hebben.
Het levert een beetje dubbele gevoelens op eigenlijk. Aan de ene kant ga ik nu mijn eigen weg.
Maar aan de andere kant mis ik het fijne gevoel wat ze mij gaf. Alleen is ook maar alleen.
Ze was niet alleen men vriendin, maar ook men beste maatje. Waarmee je alles samen kon doen. Die altijd naar je luisterde, die je steunde, en iemand die zei dat het goed komt in moeilijke tijden.
Nu moet ik helemaal van mezelf uitgaan, en dat is wennen. Voor deze relatie hield ik daarvan. Ik liet niemand zo dichtbij komen, maar nu vindt ik het helemaal niks meer alleen te zijn.

Uiteindelijk is het grotendeels stukgelopen op vertrouwen. Ik heb zoveel beloftes gedaan die ik niet ben nagekomen. Ik wou ze allemaal nakomen, maar ik ben een tijdje werkloos geweest, zat zonder geld, had diverse andere problemen, en natuurlijk reageer je dat af op degene die het dichtste bij staat. Ik heb zo vaak gezegd dat ik zou veranderen. En daarom kreeg ik steeds een nieuwe kans van haar. Maar ik kon niet veranderen want ik ben tijdens de relatie nooit uit die problemen geraakt en heb het nooit serieus genomen. Ik dacht altijd van, het komt wel goed. Wij blijven toch altijd bij mekaar aangezien we tegen mekaar zeiden dat we elkaar nooit kwijt zouden willen. Stomme gedachtes van mij dachten van, das lekker makkelijk dan hoef ik niet zoveel moeite te doen en kan ik aan men eigen problemen werken. Fout, fout, fout natuurlijk. Maar dat merk je achteraf pas. Ja, als ze me zou vertrouwen was der misschien nog wel hoop geweest. Ook heb ik me vaak ander voorgedaan dan dat ik ben. Zei denkt dat we niet zo goed bij elkaar passen, maar dat doen we wel. Maar ik wou men ware gevoel niet laten zien uit angst. Nu is het ook het geval dat haar verstand gewoon zegt dat het gigantisch fout is als ze mij opnieuw in haar leven laat. Diep in men hart weet ik dat ze nog dingen voor me voelt, en dat als ze haar verstand zou uitschakelen en alles op gevoel zou doen, dat er hoop zou zijn geweest. Ik gebruik beide, maar mijn gevoel geeft de doorslag bij twijfel. Bij haar is dat andersom.

Nu ben ik uit de problemen, en nu het uit is ben ik voorgoed veranderd. Ik ben nogal hardleers er moet echt iets ergs gebeuren voordat ik weet dat ik moet veranderen. Ik ben nu een andere jongen.
Een jongen die zeker weet dat hij haar gelukkig kan maken. Maar ze vertrouwd me niet meer.
En dat doet pijn. Ik heb echt tientallen kansen gehad, die heb ik allemaal niet benut. En nu ik echt veranderd ben en dat ik weet dat we samen gelukkig kunnen zijn, dan is het te laat en krijg je geen nieuwe kans meer.

Ik weet dat ze aan ander heeft ontmoet. Eerst heb ik me dag en nacht afgevraagd waarom hij nou zo beter zou moeten zijn voor haar. We zijn allebei lief, leuk, en knap. En hebben wel meer overeenkomsten. Misschien ziet ze mij wel als een probleemgeval, iemand die niet stabiel is. Terwijl ze van hem geen problemen kent en dat hij heel stabiel oogt.
De afgelopen nachten heb ik een paar keer wakker gelegen. Dan schrik ik ervan. En zie ik het voor me hoe ze tegen hem dezelfde lieve woorden zegt als tegen mij. Ik hou van je, ik wil je nooit meer kwijt, je bent men droom man, etc etc. Niet alleen de woorden doen pijn. Maar ook, dat ze nu met een ander knuffelt, met een ander slaapt, met een ander zoent. Ik weet dat ik er niet aan moet denken want het doet heel veel pijn. Natuurlijk gun ik het haar gelukkig te zijn, want dat verdiend ze. Ik heb het voor 95% kunnen loslaten dat ze nu met haar hart van goud iemand anders gelukkig maakt. Eigenlijk wou ik haar niet loslaten, want ik wou haar terug. Maar ze heeft gewoon aangegeven dat het nooit meer goed komt, dus ik moet wel. Toch blijf ik hopen op een wonder.

Voor nu, ik ga verder door de pijn heen van het gemis. Het heeft een voordeel dat ik inmiddels 12 kilo ben afgevallen. Ik kijk uit naar de toekomst. En als ik alles maar dan ook alles verwerkt heb, hoop ik weer in contact met haar te komen voor een vriendschap. Want wat er ook gebeurd, ze zal altijd een van de belangrijkste personen in men leven blijven.
---
Nog een kleine update:
Vanmorgen vroeg weggegaan uit Zwolle naar de omgeving van Rotterdam. Ik ging langs bij een vriend van mij in de buurt waar men ex werkt. Ik stap de trein uit, en zie haar voor de spoorwegovergang staan.
Men hart zat in men keel gelijk, en ik raakt een beetje in paniek. Ik keek der aan, zei mij niet, ik keek nog een keer en toen keek ze ook. Ik ben snel doorgelopen, en ondertussen een paar keer achterom gekeken.
Dit is toch wel heel moeilijk, dat je der ziet en eigenlijk niks kan doen.
---
ik ga verder
Soms is het moeilijk om dingen te nemen zoals ze zijn,
Omdat het nu eenmaal zo is gegaan,
Omdat er geen weg meer terug is,
Omdat het geen zin heeft om stil te blijven staan.
Ik blijf zitten met vragen in mijn hoofd,
Omdat ik sommige dingen niet kan weten,
Omdat er soms geen antwoord is,
Omdat het onmogelijk is het te vergeten.
Ik word kwaad op de wereld om mij heen,
Omdat niemand kan weten wat ik voel,
Omdat anderen gewoon verder leven,
Omdat ze toch niet snappen wat ik bedoel.
En toch ga ik verder in het leven,
Omdat ik leer leven met de pijn,
Omdat ik het achter me moet laten,
Omdat de dingen zijn zoals ze zijn...

samen zijn, we door een hel gegaan.
vaak gevallen ,maar ook weer opgestaan.
nu zijn we uit elkaar gegroeid
is onze liefde dan dood gebloeid

Geef me nog een kans, ik beloof je,
we beleven een romans, als nooit tevoren, nee.
Gister is geweest, van af morgen is de wereld van ons 2.
kom nou blijf me vrouw.