Ik heb weer zo’n avond dat ik over alles naga denken. Ik voel me zo stom.
En het eerste wat dan ik me opkomt is dan lekker te gaan schrijven.
Ik heb alweer 4 pagina’s vol op Word in een paar uurtjes. Natuurlijk ga ik niet alles posten.
Ik probeer dingen te verwerken en erover heen te stappen, maar blijf me af vragen waarom heb ik me altijd anders voorgedaan, dan dat ik ben. Ik heb haar een totaal ander beeld gegeven van wie ik echt ben.

Om een voorbeeld te noemen, zei denkt dat ik verslaafd ben aan uitgaan. Ik heb haar zo vaak gedwongen om uit te gaan. Ik moest en ik zou uitgaan. En niemand die me tegen kon houden.
Ik zat toen in een rottijd. Ik had men verleden nog niet verwerkt. Een slechte jeugd gehad. Ouders aan de drugs, ik ben verwaarloosd, en mishandeld. Ik heb nooit het circus van binnen gezien, pretparken kende ik niet, tafelmanieren heb ik nog nooit geleerd want iedereen at apart voor de tv. Dit speelde nog steeds bij mij, terwijl ik inmiddels 22 ben. Ik heb het nooit kunnen verwerken, en zat er mee, terwijl ik al 3 jaar uit huis was. Financieel en werk was ook een ramp. En dat heeft veel invloed gehad op mij. Ik kropte heel veel gevoelens op. En als ik dan lekker aan de alcohol ging, en daarna keihard uitging had ik al men woede, verdriet en frustraties er weer uit gegooid. En kon ik er weer een weekje tegenaan. En daarna begon het van voor af aan. En geloof me, alcohol kan zoveel kapot maken. Dat is ook de reden dat ik inmiddels een maand niks heb gedronken. Ik ben het gewoon helemaal zat. Eindelijk komen men opgekropte gevoelens en woede eruit. Ik ben met deze gevoelens naar de psycholoog gegaan. Iets wat ik veel eerder had moeten doen. Want ik heb er alles uitgegooid daar. 95% van alle ellende heb ik helemaal achter me kunnen laten inmiddels. En nu leer ik de ware ik kennen. Afgelopen weekend ben ik uit geweest. Normaal moest ik perse tot 5 in de nacht blijven, en moest ik al straalbezopen zijn als ik de stad in kwam. Nu ben ik nuchter naar de stad gegaan, en ging naar de zaken waar ik altijd al kwam. Ik heb gefeest, helemaal nuchter. Vrienden vonden me raar, maar het mooie was, dat ik net zoveel lol zonder kon hebben als met drank. Ze probeerden me over te halen, maar nee daar ben ik inmiddels te sterk voor. Om half 3 ging ik voldaan naar huis, en zelfs een beetje trots op mezelf. Het was leuk, maar iedere week? Nee, nu verlang ik zo naar de momenten van samen zijn. Samen koken, samen film kijken, spontane uitjes, naar een theater, bij zonsondergang over het strand lopen. Altijd maar dat uitgaan en altijd drinken, kan me niet meer voorstellen dat ik daarvan kon genieten, en begrijp nu waarom zei dat niet trok.

En zo zijn er veel meer dingen, teveel om op te noemen eigenlijk. Ik vindt het zo erg. 2 jaar samen geweest, en ik heb haar alleen de eerste 3 tot 6 maanden laten zien wie ik ben. Dit doet mij pijn.
Maar ik kan me voorstellen dat dit haar nog veel meer pijn doet.

Ik hield niet van mezelf, ik was niet trots op mezelf, ik deed geen moeite voor mezelf. Dus hoe kon ik moeite doen voor haar? Hoe kon ik haar gelukkig maken, als ik zelf niet gelukkig was.
Nu is alles anders. Maar nu is men vlinder weggevlogen.
Ik hoop dat ze de goede keuze maakt.

Maar nu, ben ik haar waarschijnlijk voorgoed kwijt. En zal ze nooit weten hoe ik nu ben.
Ik denk dat ze trots op me zou zijn, dat ik zoveel dingen bereik nu. Ik ben er ook heel blij mee.

Maar toch, ik kan wel blij zijn om men veranderingen. Want ik verander niet alleen voor haar. Ik verander voor mezelf. Ik wil weer trots op mezelf zijn, want dat ben ik 1,5 niet geweest. Ik ben weer zelfverzekerd, ik kan me weer kwetsbaar opstellen. Maar toch, ik ben niet gelukkig op het moment.
Ik verlang zo om je te knuffelen, om lieve woordjes in je oor te fluisteren, of je te strelen.
Ook al is het maar voor eventjes, ook zal zijn we alleen vrienden, als er maar iets is. Ik mis het zo, en kan gewoon niet zonder. Ik zou haar zo graag willen opzoeken, en haar dit alles laten weten. Maar nee zo ben ik niet meer. Ze is duidelijk geweest, en wil geen contact. Eerst zou ik me alleen maar door men gevoel laten leiden. Maar ik weet nu dat zonder verstand het leven op niks uit loopt.
Het moet in evenwicht zijn. Er is maar een meisje, zoals jij!
Jij bent zo belangrijk in men leven.

Ik mis haar lieve lach, haar lieve woorden, haar mooie stem, haar zorgzaamheid. Maar ook haar ondeugende buien, haar gevoelens. Okey, wat mis ik eigenlijk niet van der.
Konden we maar praten over het weer, of hoe het op het werk gaat. Konden we elkaar maar zien en elkaar steuen en huilen en lachen. Iets, blijft toch altijd beter dan helemaal niks.

Diep in men hart denk ik, nou ik weet het bijna zeker. Dat ze mij ook mist, en dat ze nog een paar kleine gevoelens voor me heeft. 2 jaar en zoveel meegemaakt. Ik weet dat ze close is met een ander.
Maar ik kan niet geloven dat ze me nu al vergeten is.

Ik doe er alles aan om verder te gaan, ik maak hele kleine stapjes vooruit. Maar het is zo moeilijk zonder jou. Ik hou zoveel van jou men meisje, maar meisje je bent weer vrij als een vlinder.
Weer de tranen in men ogen om haar, maar ze verdiend ze met der hart van goud.

Zij, zij, ze betekend alles voor mij, en hoort bij mij!

Wij staan samen stil,
Bij de volle maan,
Die zilver op ons pad strooit.

Er staat iets te gebeuren,
Dat voelen we wel aan,
Al weten we nooit wat.

Je kijkt me lachend aan,
Het is net alsof je vraagt,
Waarom je mij vertrouwen mag...

Omdat het anders wordt,
Het wordt beter dan gisteren,
Mooier en echter,
Je zult het zien,
Omdat het anders wordt,
En het kan zoveel beter.

Met opgeheven hoofd,
Ga je voor me staan,
Het is wij en niemand anders,
Het gaat niet lang meer duren,
Het komt er nu op aan,
De zon komt bijna op.

Je kijkt me lachend aan,
Het is net alsof je vraagt,
Waarom je mij vertrouwen mag...

Morgen zijn we ver van hier,
Morgen zijn we weg,
Morgen zijn we ver van hier,
Morgen zijn we weg.
Het wordt mooier en echter en groter en beter,
Je zult het zien.

Omdat het anders wordt,
Je zult het zien,