Laatste blog was van 31 mei zag ik... Sindsdien heb ik me vooral gericht op het oppakken van mijn leven, maar ook op die ene man waardoor ik zo veel ldvd had.. Ik wilde volhouden, ik wilde mijn gevoel blijven volgen, mijn hart en mezelf de kans geven te vechten voor de liefde. Ik kon ook niet anders. Ik ben blijkbaar toch geen opgever, wat ik stiekem wel altijd gedacht heb. Maar wat ik voor hem voelde was te veelomvattend, daarmee ook heel eng, om me ervan af te keren en verdrietig onder mijn dekbed te blijven liggen. Ik heb hem heel veel mails gestuurd.

Volgens mij al bijna een week niet geblogd. Blijkbaar even geen behoefte aan, hoewel ik wel mijn dagboek volschrijf.

In-zichten.. letterlijk te vertalen in: je kijkt in jezelf, ipv dat je jezelf voelt, en krijgt er zicht op.. Dat is nu bij mij aan de gang. Ik had al dat patroon (ik noem het zelfs syndroom...) van de helper ontdekt. Dat ik hem wil helpen zijn probleem op te lossen, zodat hij geen belemmeringen meer heeft om bij me te kunnen zijn. Soit. Eronder zit dus die liefde die ik voor hem voel. Die ik tot nu toe voor eigenlijk alle mannen die ik in mijn leven gekend heb en sommigen nog ken ook heb gevoeld, zij het in andere vormen. En beginnend bij mijn papa, mijn voorbeeld natuurlijk.

Gister 3 kwartier met hem aan de telefoon gehangen... God wat was het fijn om zijn stem weer te horen! Kon merken dat hij ook een beetje zenuwachtig was. Ik had hem gevraagd of ik hem even mocht bellen. Om te delen hoe mijn proces verloopt. En dat hij niet bang hoefde te zijn voor me .. Paar minuten later belde hij zelf. Vond het even spannend in het begin. Ik wilde namelijk vertellen dat op dit moment een relatie voor mij ook niet het juiste is.

Het is heel bijzonder wat er gaande is. Zoals ik eerder al meldde wilde ik naar de huisarts voor verwijzing naar psycholoog omdat ik een patroon bij mezelf ontdekte ihkv de liefde en ik er zelf niet uitkom met m'n hoofd Ben bij haar geweest vanmorgen en heb een fijn gesprek met haar gehad. Ze stelde voor om niet te gaan praten met een psych, maar om de lichaamsgerichte therapie door te zetten en over een maand te beginnen met kunstzinnige therapie. Ik voelde de tranen alweer opkomen... Ik wilde een oplossing en ik wilde hulp en die wilde ik nu en en en....

Het is inmiddels een vast ritueel om hier te schrijven. Van me af te schrijven. M'n hart te luchten, m'n hoofd te legen. Ik kom erdoor bij mezelf en dat is ook waar ik moet zijn. Zou moeten willen zijn En jaa.. tuurlijk. Ik ben ook graag bij mezelf, in mezelf. Ik schijn namelijk weleens buiten mezelf te vertoeven zoals jullie wellicht gemerkt hebben. Ben geen eng wezen ofzo hoor, juist heel lief, te lief misschien (maar dat bestaat volgens mij niet..) en ga vanuit dat lieve voor anderen zorgen. Maar wie zorgt er nu voor mij?

Yep.. het is oorlog binnenin. Ik vecht voor hem, voor ons. Hij vecht tegen zichzelf. Dit is een patroon wat ik maar al te goed ken. Dat ik ervoor ga en het op wil lossen omdat ik er ook in geloof dat dat mogelijk is. Heb 16 jaar een relatie gehad met iemand die extreem introvert en geremd was (zo later uit een test bleek) en ik heb me emotioneel, geestelijk kapot gevochten.