Het is inmiddels een vast ritueel om hier te schrijven. Van me af te schrijven. M'n hart te luchten, m'n hoofd te legen. Ik kom erdoor bij mezelf en dat is ook waar ik moet zijn. Zou moeten willen zijn En jaa.. tuurlijk. Ik ben ook graag bij mezelf, in mezelf. Ik schijn namelijk weleens buiten mezelf te vertoeven zoals jullie wellicht gemerkt hebben. Ben geen eng wezen ofzo hoor, juist heel lief, te lief misschien (maar dat bestaat volgens mij niet..) en ga vanuit dat lieve voor anderen zorgen. Maar wie zorgt er nu voor mij?

Ik heb hem vanochtend eigenlijk min of meer spontaan gemaild. Wilde eigenlijk alleen vragen hoe hij zich voelde nadat hij gister niets had laten horen na mijn vraag. Ik begon eraan en bleef maar tikken. Die stroom stop ik niet zo makkelijk zo blijkt en ik denk ook niet dat dat erg is. Vanaf het begin zijn we heel open naar elkaar geweest, en laat dat nou ook de reden zijn waarom we zo gek zijn op elkaar. Hij wil dat nu liever niet eens horen.. want het flakkert zijn gevoel voor mij aan en hij weet er geen raad mee. Maar dat hij er geen raad mee weet mag voor mij niet de reden zijn om 'mij' uit te zetten. Daar ben ik nu mee bezig. Om vooral vanuit mezelf te blijven voelen wat goed voor me is. Zijn proces loopt toch wel, ongeacht wat ik doe. Dat geeft ook wel een stukje rust.

Heb hem geschreven dat ik naar een psycholoog ga om mijn patroon van de helper te willen zijn te doorbreken. Het patroon van mee willen denken om problemen op te lossen en dat dan in mijn eentje doen. Ipv samen. Omdat hij me niet toestaat mee te denken en achter zijn muur blijft zitten. Dat mag. Dat beslist hij. Aan mijn kant van die muur blijf ik tegen de muur aanpraten omdat dat nu mijn enige manier is om het cement tussen de stenen wat zachter te maken. Zodra hij mij een beetje toestaat dat te doen, merk ik hoe zacht hij is. Het rare is dat als hij dat doet, mij toelaat, hij verzacht, rustiger wordt. Ik ben het gevaar eigenlijk niet. Dat is hij zelf. Binnen die muur geeft hij zichzelf geen liefde of aandacht, maar oordeelt hij genadeloos over zijn eigen gedrag, zelfs over zijn eigen zijn. Hij vindt zichzelf weinig waard, gunt zichzelf weinig. Liefst zorgt hij ervoor dat de waarden van anderen vervult worden, hij heeft niets nodig denkt hij. En dus is het makkelijker om zich terug te trekken achter die muur. Denkt hij. De arme schat.

Ik sta aan die andere kant van die muur naar hem te kijken en kan het ene moment intens verdrietig zijn dat hij zichzelf opsluit, veroordeelt, niet waardeert om wie hij is, niet van zichzelf kan houden zoals ik van hem hou. Dan weer een moment dat ik stevig in mezelf sta, naar mezelf kijk en besef dat ik blij ben dat ik van mezelf hou, zij het ook nog in ontwikkeling. Blij dat ik zelf keuzes kan maken die goed voor me zijn, zoals hulp vragen als ik er zelf niet uitkom. Blij dat ik een leuk leven heb, met lieve mooie mensen. En toch.. het is ongelooflijk hoe liefde werkt. Het geeft me zo enorm veel kracht. Ondanks de pijn die ik voel dat ik niet bij hem kan zijn en het met hem kan delen.

Tenzij er bij hem iets openbreekt, of verzacht moet ik wellicht toch weer kiezen voor mezelf. Ik weet het.. dat zou mijn eerste prioriteit moeten zijn. Jullie weten dat allemaal, ik weet het ook. Ik heb besloten dat ik iig blijf staan gedurende dit proces en de tijd die ik in dit leven voor hem beschikbaar stel. Ik laat me niet meer onderuit blazen door de kracht van zijn muur. Zijn muur staat er niet voor niets. Die beschermt hem voor gevaren, aanvallen van buitenaf. Als hij niet wil of kan zien dat ik zijn vijand niet ben, maar naast hem wil staan dan is het... afscheid nemen. Vrienden zijn kan ik nu in iedergeval niet op de manier waarop ik normaal vrienden zou steunen. Hij zit te diep, het gevoel is te groots en intens en dan moet ik mezelf maar beschermen. Niet achter een muur. Nooit. Ik heb in mijn leven zoveel muurtjes om me heen gehad, en zeker om mijn hart. Niets of niemand kan mij zover krijgen om weer een muur erom heen te zetten. Dit is mijn leven en ik bepaal...

Pffff... Ik vind het een een beetje onwerkelijk bijna wat ik meemaak, maar voel zo dat dit mijn allerdiepste kern raakt. Ik ben hem zelfs dankbaar. Voor dit proces wat het weer bij mij op gang heeft gebracht. Enerzijds sowieso dat ik zoveel liefde, echte liefde kan voelen voor iemand. Hoe diegene zich ook gedraagt, hoeveel pijn het soms ook doet. Onvoorwaardelijke liefde. In eerste instantie voor hem, maar in werkelijkheid dus voor mezelf. En anderzijds dat ik mijzelf zo diepgrondig leer kennen weer. En groei terug naar een volwaardig mens, zoals ik ben geboren en zoals ik dood ga.

Tja.. diepzinnig blogje dit weer. Daar kan ik echt van genieten ook. Dat ik weer zo in contact ben met mezelf. Zelfs zo dat ik even niet aan hem denk. Was, en blijf, en zal altijd met hem in verbinding zijn. Mijn zielemaatje.. Mijn lief.
Liefs,
Mupje