Laatste blog was van 31 mei zag ik... Sindsdien heb ik me vooral gericht op het oppakken van mijn leven, maar ook op die ene man waardoor ik zo veel ldvd had.. Ik wilde volhouden, ik wilde mijn gevoel blijven volgen, mijn hart en mezelf de kans geven te vechten voor de liefde. Ik kon ook niet anders. Ik ben blijkbaar toch geen opgever, wat ik stiekem wel altijd gedacht heb. Maar wat ik voor hem voelde was te veelomvattend, daarmee ook heel eng, om me ervan af te keren en verdrietig onder mijn dekbed te blijven liggen. Ik heb hem heel veel mails gestuurd. Gewoon gedeeld wat ik allemaal dacht, open en eerlijk. En ik vertelde over mijn leven, hoe dat er nu uitzag. Dat ik zonder hem ook gelukkig kon zijn, hem niet echt nodig bleek te hebben. Dat was vooral voor mij gewoon fijn om te beseffen. Maar dat zei niets over het missen van hem, het verlangen naar het samen zijn met hem. Kortom. Ik heb er alles aan gedaan om alles uit te spreken naar hem toe, hem zijn grenzen laten aangeven en rust en ruimte gegeven als hij dat nodig had. En toen 6 weken nadat het uit ging hebben we koffie gedronken. Alles wat we altijd al voor elkaar voelden was er.. Zijn hoofd raakte wederom van slag. Maar dat hij zijn hart niet meer uit kon zetten werd hem wel duidelijk.

En twee weken geleden kwam hij weer een weekend. Vooraf had ik hem gezegd: we gaan praten. Wat er ook gebeurt, we gaan praten over ons. Dit kan zo niet langer. Ik wil niet nog twee jaar wachten en kijken of de situatie dusdanig is veranderd dat je dan wel voor me kan kiezen. Ik wil dat je kiest, een besluit neemt om wel of niet met mij iets op te willen bouwen. En de situatie komt verder wel, het loskomen van zijn nu-nog-vrouw, het goed regelen voor de kindjes, de afstand tussen onze woonplaatsen.. Al dat soort zaken zien we wel, ik zie het nog niet, maar we zien het wel als de tijd er rijp voor is.. En langzaam begon hij zich over te geven aan het vertrouwen dat ik blijkbaar heel sterk had. Hij kwam dat weekend. Hij zat naast me op het bankje op het balkon.. We praatten.. En toen was dat moment daar.. die energie die weer zo voelbaar was.. En toen zei hij: het is onvermijdelijk.. Ik wil met jou..

Ik besef me goed dat dit soort blogs niet heel vaak op ldvd geschreven worden. En dat het ook pijnlijk kan zijn om dit te lezen als je er zelf (nog) middenin zit en geen goede uitkomst ziet voor je eigen relatie die uit is gegaan.. Maar mogelijk dat sommigen het lezen en daarmee voelen dat ze er nog alles uit willen halen wat er in zit en ervoor gaan, het denken even opzij zetten en puur hun gevoel, hun hart volgen.. Al is er maar een die het doet, dan heeft dit schrijven zin. Al ben ik de enige die het deed, dan heeft het ook zin
Hang in there, wens jullie alle goeds!! En liefde, want ik vind dat iedereen liefde verdient!
Liefs,
Mupje