Het is heel bijzonder wat er gaande is. Zoals ik eerder al meldde wilde ik naar de huisarts voor verwijzing naar psycholoog omdat ik een patroon bij mezelf ontdekte ihkv de liefde en ik er zelf niet uitkom met m'n hoofd Ben bij haar geweest vanmorgen en heb een fijn gesprek met haar gehad. Ze stelde voor om niet te gaan praten met een psych, maar om de lichaamsgerichte therapie door te zetten en over een maand te beginnen met kunstzinnige therapie. Ik voelde de tranen alweer opkomen... Ik wilde een oplossing en ik wilde hulp en die wilde ik nu en en en....

Maar toch.. ik zal een stukje historie vertellen wat mij veel verheldering gaf over wat er nu op dit moment in mijn leven zich afspeelt. Toen ik 14 jaar was en op vakantie met mijn ouders in Frankrijk, deed mijn vader mee aan een deltavlieg kampioenschap op de heuvel aan de overkant van het meer waar we kampeerden. Op een dag kwam iemand ons vertellen dat hij gecrasht was.. Hij bleek een dwarsleasie te hebben en was vanaf zijn borst verlamd geraakt. Kwam in een rolstoel te zitten. Mijn pap.. Die stoere sterke vent, altijd bezig, altijd in de weer met van alles en nog wat. Mijn pap met wie ik van alles deed: fietsen, zwemmen 's ochtends vroeg voor hij naar werk ging, trampoline springen, tafeltennissen.. Noem maar op. Ik deed van alles met hem. En na het ongeluk heb ik gedacht: dat kan allemaal niet meer. Waar is mijn band dan met mijn pap? Ik heb later krampachtig geprobeerd met hem te gaan praten.. Ik dacht: zo krijgen we een nieuwe andere band. Dat lukte niet. Hij was op de een of andere manier zo onbereikbaar voor me.. Nu 20 jaar later kan ik zien dat hij zijn emoties heeft willen wegstoppen voor ons, voor zichzelf. Hij wilde positief zijn en vooral dingen blijven doen, doorgaan, niet blijven hangen, maar gaan!! Verwarrend voor mij: ik voelde en zag.. maar dat kwam niet overeen met wat hij deed... Ik was een kind.

Ik ontmoette op mijn 18e mijn ex met wie ik 16 jaar heb samengewoond en daarvan 8 jaar getrouwd.. Hij, de liefste, leukste, zorgzaamste (praktisch) man die ik toen kende was verliefd op mij?!? Wow.. Ik viel voor hem.. Maar er gebeurde van alles, dingen die mensen tegen me zeiden en met pijn deden, kwetsten, dingen die hij zei en me kwetsten.. ik kon er met hem niet over praten, wat ik wel probeerde, maar hij ook kon niet overweg met emoties. Niet die van hemzelf, laat staan met die van mij. Onbereikbaar wederom. Ik heb altijd gedacht: ik moet beter/anders leren communiceren en ging cursussen doen en opleidingen om hem beter te leren begrijpen, waardoor ik beter met hem zou kunnen praten.. Iedereen riep ook altijd: blijf praten! Zucht... Uiteindelijk is het me nooit gelukt om dat te bereiken wat ik werkelijk wilde. De liefde voelen tussen ons. Ik wist dat hij van me hield, als hij me brieven schreef voelde ik zijn hart voor mij. Maar daarbuiten lukte het niet en ik had er zo'n behoefte aan. Ik wilde contact. Mijn 14 jarige deel was keihard aan het werk om dat wat bij vader niet lukte bij de partner te vinden. Na 16 jaar werd ik voor de 3e keer verliefd op een andere man. Die was zo heftig voor mij (ik voelde alle vezels in mijn lijf) dat ik aan alles voelde: dit wil ik. Ik wil voelen dat ik leef in de liefde, ik ben het waard om op die manier liefde te ervaren. Die ander was overigens een heer en heeft niets met mij gedaan, behalve mij gezien als mens, met me gepraat, hij vond me mooi en lief en interessant.. Er ontwaakte iets in mij letterlijk. Passie, de liefde... Dat werd mijn nieuwe waarde, naast eerlijk en open zijn.

Zodoende heb ik mijn ex verteld dat die nieuwe liefde, die dus niet verder ging dan 2 ontmoetingen, de aanleiding was. Niet de reden. Heel proces was dat. Schuld. Angst. Diep verdriet. Ontiegelijk moe. Doodmoe. Vrijheid voelen, opluchting, het klopte weer. Heen en weer geslingerd tussen al die emoties, enorm veel denken: wat doe ik hem aan??? Maar het was goed zo. Het was klaar. Ik wilde niet meer proberen, ik was op.

Anderhalf jaar heb ik gescharreld zoals ik dat noem. Ik kwam mannen tegen, best wel een aantal, waarmee ik soms snel een verliefdheid had, en allen waren om wat voor reden dan ook, niet bereid om met mij een relatie aan te gaan. En na elke break-up (want ja.. al is het geen relatie de tijd die je samen doorbrengt heb je iets met elkaar.. noem je immers ook een relatie ) kon ik heel snel voelen dat het klopte. Dat diegene niet bij me pastte, om totaal verschillende redenen soms. Maar bij elke man had ik wel weer steeds iets van mezelf ontdekt.. Zoals dat in de liefde ALLES of NIETS op mij van toepassing is.. Dat ik tot voor dat moment altijd maar met halve liefde akkoord was gegaan en zo goed kon voelen dat ik mezelf tekort had gedaan in mijn huwelijk, hoe een mooi en lief mens ik hem ook vind. Het zegt namelijk niet zoveel over hem, maar over mij. Ik ben in staat vanuit heel veel liefde te leven en niet iedereen heeft hetzelfde programma in zich, hoewel ik het wel iedereen wens en gun.

Zo was er een ex die mij wel fantastisch vond.. maar ik moest niet verwachten dat hij iets van zijn leventje zou opgeven voor mij. Hij was zo bang dat hij iets op moest geven dat hij bereidt was mij te laten gaan. En ik ging erin mee en zei 'joh, ik vind het prima zo, soms gezellig bij elkaar en verder niets'... jaja... Hoewel het op dat moment werkelijk zo voelde, was ik de dag erna diep verdrietig. Ik wilde niet dat hij iets voor mij zou opgeven! Wilde alleen maar in zijn leven zijn, bij hem horen, bij hem zijn.. Wilde alleen maar contact. En toen zag ik weer wat ik had gedaan: ik liet de ander bepalen tot hoever ik lief kon hebben en liet me buiten zijn leven zetten. Nou... toen was het klaar.

Tot ik mijn lief in december ontmoette. Toen klopte ineens alles, en jahaaa.. tuurlijk je bent verliefd dus je ziet niet alles, maar geloof me... ik kan best goed zien, ook al ben ik verliefd dat mag je even van me aannemen hahaha.. Daarbij is liefde iets wat je voelt.. En daar ben ik ook errug goed in geworden zo door de jaren heen.
Maar ja.. je voelt 'm al aankomen: ook deze mooie lange man met zijn sterke armen sloot zich voor me af. Helemaal niet eens om mij perse, het was soms in een seconde dat hij weg leek te zijn. We konden er in het begin ook over praten, hij vond het ook geweldig dat er nu eens iemand was die dat bij hem zag en kon voelen. Iemand die hem eruit kon trekken.. En dat deed ik dus. Ik probeerde steeds toch hem uit zijn vesting te trekken.. Maargoed we weten inmiddels waartoe dat heeft geleidt. Hij heeft zich zo ongeveer volledig afgesloten, in iedergeval de afgelopen 3 weken tot zaterdag. Toen 2 dagen een beetje contact, gemail en chat en sinds maandag niets meer gehoord... He did it again. But. It's ok. Het is niet makkelijk voor hem, ik ben ook werkelijk bezorgd om hem en wil telkens vragen hoe het gaat. Maar dat helpt hem niet. Als hij behoefte heeft kan hij bij me aankloppen. Zo voelt het nu. En intussen, als ik behoefte heb hem iets te vertellen dan doe ik dat ook. Er is dus contact, zonder dat er direct contact is. En dat voelt prima zo.

Mijn huisarts zei dus.. op basis ook van dit stukje history: trek hier nog maar een half jaar voor uit. Denk dat ik geen keus heb .. Het gaat toch zoals het gaat, ik laat de controle maar los, die keus heb ik dan wel. En jemig, dat lucht nu al op!

Pfff... denk dat dit een enorm verhaal gaat zijn als ik op 'opslaan' druk.. Halverwege in slaap gevallen na het lezen?!
Mij heeft het weer geholpen, het lucht me op en dat is in deze periode erg fijn want het is al heftig genoeg af en toe!
Liefs,
Mupje