Yep.. het is oorlog binnenin. Ik vecht voor hem, voor ons. Hij vecht tegen zichzelf. Dit is een patroon wat ik maar al te goed ken. Dat ik ervoor ga en het op wil lossen omdat ik er ook in geloof dat dat mogelijk is. Heb 16 jaar een relatie gehad met iemand die extreem introvert en geremd was (zo later uit een test bleek) en ik heb me emotioneel, geestelijk kapot gevochten.
Hij, mijn huidige lief niet, hij denkt 'het kan niet anders' en vecht tegen zijn hart. Het lukt me niet in het contact rustig te blijven heb ik gemerkt. Na mijn blog gisteravond via chat toch weer een gesprek aangegaan. Voelde het al aankomen, mijn hart roert zich, wil dat er naar geluisterd word. Het laat zich niet meer wegdrukken, en serieus daar ben ik heel blij om en heb dat ook tegen hem gezegd. Dat het tegen alles in mij indruist als ik net als hem probeer mijn hart te onderdrukken. Want hem lukt het ook voor geen meter. Maar hij vlucht in zijn werk, is blij dat hij een paar maanden naar NYC mag.. Weg van zijn kindjes, weg van de situatie. Hij beseft niet dat hij zichzelf meeneemt, met alles erop en eraan. Hij denkt dat het wel slijt. En tuurlijk, uiteindelijk zal hij ermee leren leven als hij zo doorgaat.

Maar dat wil ik niet. Maar ik raak daardoor in de knoop. Telkens weer. Heb de huisarts gebeld, ik kom hier niet alleen uit. Ik wil gaan praten met iemand want ik zit nu mezelf gewoon in de weg en wil dit patroon, het helpersyndroom?, doorbreken. Is het dan dat ik echt voor mezelf moet kiezen? Dat ik niet moet accepteren dat het gaat zoals het gaat? Ik blijf enorm malen, heb kut geslapen natuurlijk. Want als ik het opgeef, nah, als ik het loslaat... kan het niet. Het besef dat hij net zo veel van mij houdt als ik van hem drijft me voort, het kan toch niet zo zijn dat twee mensen die zo gek op elkaar zijn niet bij elkaar kunnen zijn. In wat voor vorm dan ook. Lat-relatie oid. En toch. Dat gebeurt natuurlijk vaker. Om wat voor reden dan ook. En ik blijf maar denken: 'die reden... is die reden dan echt zo fucking belangrijk, belangrijker dan liefde in je leven'? Ik snap het gewoon niet. Het zakt niet in, het blijven gedachten en er zit geen gevoel van begrip bij.

Dat gevecht binnenin.. misschien moet ik het zo moe worden dat ik het wel moet opgeven. Dat ik niet anders kan.
Ben weer net zo erg aan het malen als in het begin... Zucht der zuchten. Getverderrie!
Knuf,
Mupje