Tja, alles gaat z'n gangetje, met mijn werk gaat het prima, privé ook niets te klagen, heb niet veel last van haar, we kunnen door één deur. Met mijn kinderen ook ok, mijn ex heeft de oudste twee eergisteren verteld, apart gesproken. De jongste 2 volgen nog, ze weet nog niet hoe ze het aan moet pakken, eerst wat lectuur op naslaan heeft ze me verteld (?) Daarna heb ik de oudste 2 (zoon en dochter) nog apart gesproken, mijn zoon heeft het er erg moeilijk mee, nog steeds.

De ldvd meeting bij Anita was een hele mooie dag geweest, kennisgemaakt met haar dorp/stad, sightseeing gehad. Vooral achter de nicknames de echte gezichten kunnen zien, waarschijnlijk had iedereen bepaalde verwachtingen, moet toch zeggen dat het qua karakter best wel klopt, alleen het uiterlijk zien we nu ook erbij. En nu zie je ook erbij hoe iemand zich gedraagt, uit, praat, eet, drinkt, lacht, loopt. Achter de nicknames de echte personen in levende lijve zien is toch wel een mooie ervaring, je kent elkaar niet, en toch wel.

De dood van Reaver_nightwing heeft me erg aangegrepen, me erg aan het denken gezet. Waarom mensen dan toch besluiten liever afscheid van het leven te nemen, omdat de pijn op een gegeven moment ondraaglijk is geworden. De pijn van gemis, verdriet, eenzaamheid, iemand die er is wanneer je naar bed gaat, en wanneer je opstaat. Niet alleen vrienden en familie die af en toe op bezoek komen. Nee, echt iemand die jouw andere helft is geworden, wat mis ik dat gevoel. Dat verlangen naar de andere helft.

Singles, een groep waar ik nu ook bij hoor? Na jarenlang (18 jaar) samen te hebben gewoond is hier abrupt een einde aan gekomen. Tja, word nu geconfronteerd met het woord "single". Las in de krant nogal negatief stukje over singles, voornamelijk over de nadelen. Alsof alle singles ervoor kiezen om single te zijn, is bijna een vies woord aan het worden. Samenwonen zou efficienter zijn, minder woningen nodig zijn, minder energie?

Met mijn bijna ex is er geen hoop meer, heb de situatie al geaccepteerd. Maar dat is ook niet het probleem, de hele circus begint pas. De scheiding gaat binnenkort geregeld worden, sneller dan ik dacht. Daarnaast weet de naaste familie van haar, mijn schoonzussen en schoonmoeder. De rest zal snel volgen, en sommigen verhaal komen halen. Mijn familie weet het nog niet, weet niet wat ik moet doen. Kan het niet over mijn hart verkrijgen om het mijn opa te vertellen, maar wil ook niet dat hij via anderen te horen zal krijgen.

Heb soms het gevoel niet echt reden, drive om naar huis te gaan, wel voor de kids, maar toch, thuis zonder haar is niet meer compleet. Zal nooit meer zo gelukkig en compleet voelen als toen. Nu de boosheid weg is voel ik soms verdriet, gemis, en verlangen naar dat gevoel. Moet wel eerlijk toegeven dat dat gevoel al eerder was begonnen, sinds zij vreemdging, of eerder toen de sleur echt begon toe te slaan. Maar had de kids nog, dus bleven we bij elkaar.

Heel raar, vandaag heb ik haar nog gesproken en zelfs gezien, we kunnen nu weer heel normaal met elkaar praten, het houden van is nu meer overgegaan naar wederzijds respect en vriendschap. Op de een of andere manier voelt dat toch fijn, geen valse hoop, maar dat ik met haar toch normaal kan omgaan, zeker voor de kids is dat toch fijn. Maar het is ook fijn voor mijn eigen verwerking, voor mijn stukje verleden, dat ik niet meer hoef uit te gummen, maar gewoon een plekje kan geven, zit in een mood waarbij ik echt weer verder kan met mijn leven.