Heel raar, vandaag heb ik haar nog gesproken en zelfs gezien, we kunnen nu weer heel normaal met elkaar praten, het houden van is nu meer overgegaan naar wederzijds respect en vriendschap. Op de een of andere manier voelt dat toch fijn, geen valse hoop, maar dat ik met haar toch normaal kan omgaan, zeker voor de kids is dat toch fijn. Maar het is ook fijn voor mijn eigen verwerking, voor mijn stukje verleden, dat ik niet meer hoef uit te gummen, maar gewoon een plekje kan geven, zit in een mood waarbij ik echt weer verder kan met mijn leven. Voel me soms schuldig waarom ik haar zo kan loslaten, maar geloof me, er is een heel proces aan vooraf gegaan, steeds met mijn gevoelens heen en weer gesmeten, met pieken en dalen, van verdriet, wanhoop, boosheid naar berusting, begrip. Achteraf merk ik dat de verwerking eigenlijk al eerder is begonnen, een jaar geleden al toen ze begon met vreemd te gaan. Ik heb sindsdien gewoon geaccepteerd, maar raakte mezelf steeds meer kwijt, heb mezelf teveel gepijnigd door niet toen al haar voor het blok te zetten. Te lang laten doorsudderen, totdat ze 2 maanden geleden iemand heeft ontmoet met wie ze verder wil. Dat heeft wel de doorslag gegeven, mij ook alle valse hoop weggevaagd, achteraf is dat alleen maar beter gebleken.
Nu in een rustige, nuchtere mood kan ik wel constateren dat dit eigenlijk voor iedereen beter is, dat er nu een definitieve besluit kan komen, een besluit die we beiden voorheen eigenlijk nooit zouden durven nemen, vanwege de kinderen, vanwege de impact, bang om alleen te zijn, terwijl we misschien beiden eigenlijk ook aanvoelden dat onze relatie in een dip begon te geraken, in een sleur waar we niet echt uit konden komen. Het werd meer een relatie gebaseerd op angst, gemakzucht en gewoonte.
Nu zonder angst zouden we toch achteraf zo'n stap genomen hebben, die ander heeft haar keus alleen maar verder versneld.
Nadenkend over het verleden, erg mooie tijd gehad, maar misschien toch te jong getrouwd, ik was toen 22, zij 20, toen allebei jong en nog naïef, maar heel lang bij elkaar kunnen blijven omdat we echt van elkaar hielden. Totdat we beiden wat ouder werden en uit elkaar gingen groeien, zowel ik als zij, en zij vooral de laatste tijd enorm gegroeid. Wat dat mooie stukje van Freespirit over het zaadje heel erg mooi en waar heeft verwoord, dat in een relatie je op een gegeven moment merkt dat er een afstand begint te komen, dat de relatie op een gegeven moment toch dood begint te bloeden. Wat moet je dan op een gegeven moment, al 16 jaar getrouwd, 4 kinderen, die nog jong zijn, je voelt toch de maatschappelijke druk, dat het niet hoort om uit elkaar te gaan. Je durft die stap in het begin ook niet te nemen, te bang voor de gevolgen, hoe je zelf en anderen erover denken, ook zeker bang om de kinderen pijn te doen. Uit gemakzucht blijf je toch een tijdje bij elkaar, zoals zovelen dat ook doen, maar ben je dan nog gelukkig samen? Beter samen ongelukkig dan alleen? De kids maken wel heel veel goed, maar zelfs dat is niet genoeg reden om bij elkaar te blijven.
Mijn (ex)-vrouw had wel de moed om de knoop door te hakken, de manier waarop ze dit heeft gedaan verdient zeker geen schoonheidsprijs, maar ben nu haar en mezelf, onze relatie steeds meer aan het begrijpen, dat ondanks mijn gekwetste ziel, ik steeds helderder alles zie, troebel water wordt vanzelf helder, als je maar wacht. En dat het voor ons beiden beter is dat we ieder ons eigen weg gaan, de reis niet meer samen maken, en elkaar gewoon oprecht vanuit ons hart succes kunnen wensen voor elkaars verdere reis, is eigenlijk het mooiste wat er is, zo'n afsluiting. Maar of ik dat kan opbrengen, door de pijn is het voorlopig niet gemakkelijk, ene moment wel en ander moment weer niet. Weet wel zeker dat na een tijdje ik dat kan opbrengen, daarvoor houden we teveel van elkaar vriendschappelijk nog, hebben nog teveel respect voor elkaar.
Ik heb al met haar afgesproken morgenavond de praktische dingen te bespreken, nu ik in een berusting mood zit, zoals wie bij de kinderen gaat blijven wonen, en hoe we beter voor de kinderen kunnen zorgen nu ik fulltime werk, voor nu en straks, na de scheiding. En wil toch met haar evalueren, over hoe ik nu toch anders erover denk, nu ik de angst heb losgelaten, en weer helder kan nadenken over onze relatie. Die luxe heb ik nog steeds, met haar te praten, waar ik gebruik van wil maken, weet zeker dat dat beter is voor mijn verwerking. Nee heb ik, ja kan ik krijgen.
Maar neemt niet weg dat ik nog steeds gemis voel, soms verdriet, maar niet meer de boosheid, die meer overgegaan is op berusting en begrip.
En nu hopen dat dit een tijdje zo blijft, weet wel dat ik nog een lange weg te gaan heb, maar heb de eerste stappen al gezet.

Mr Bean