"Die eenzaamheid, existentiële eenzaamheid, het gevoel dat niemand meer om je geeft, dat het niemand meer kan schelen wat je doet, waar je bent, of je wel of niet ziek bent, hoe je je voelt, die angst, dat heeft mij het meest getroffen."

Dit deed me denken aan dit nummer:

Dit is een nummer dat ik al kende voordat ik uberhaupt ooit een relatie had gehad en waarvan ik toen al dacht: mocht ik een relatie krijgen en het gaat uit, dan zal dit nummer me tot de verbeelding spreken.

Toen het de eerste keer uitging met M. was dat ook wel een beetje zo. Maar dat is nu zo'n acht jaar geleden. Inmiddels, met alles wat er sindsdien gebeurd is, dekt het nummer het toch eigenlijk niet echt meer. Al blijft het naar mijn mening een mooi nummer. Al moet je ervan houden, natuurlijk.

En wat je voor de rest schrijft... Je bent voor mijn gevoel behoorlijk bezig he, met je innerlijke reis. Ik heb dat ook gedaan. Ik heb er op een gegeven moment het plakkertje 'herdefinitie' opgeplakt en in sommige aspecten is mijn innerlijke reis misschien te ver gegaan. Waar we het al eerder over hadden: het verlies van de naiviteit; het teveel nadenken over dingen, teveel apen en beren op de weg zien. Het heeft z'n voor- en nadelen. Ik heb het gevoel dat ik een stuk wijzer geworden ben, maar ten koste van wat? Het is een feit dat ik daarmee óók een stuk sterker geworden ben en volgens mij doorgaans ook wel als een sterk persoon word gezien - maar het lijkt er ondertussen ook op dat ik obstakels in het leven heb geroepen om het geluk te vinden.

Eerlijk gezegd heb ik het concept 'geluk' door alle filosofieen in het verleden al eens afgedankt. Dat zou ik nog steeds kunnen verdedigen, maar eigenlijk wil ik dat niet.

Wat jou betreft - ik krijg de indruk uit de dingen die je schrijft, dat jouw scheiding voor jou ook zeker dingen zal veranderen, aan wie je bent en hoe je in de wereld staat. Maar niet per definitie op een slechte manier. Ik vind uberhaupt dat je met de meeste dingen erg goed omgaat. Je bent in je geest bezig en ondertussen vind je hier een (creatieve) uitlaatklep om dingen kwijt te kunnen. Het zal ongetwijfeld enige tijd kosten, maar ik zie jou wel als iemand die zal herstellen en het geluk (even ervan uitgaande dat ik het concept niet al eens bij het vuilnis heb gezet) wel weer zal vinden.

Het is alleen niet gemakkelijk om als een romantische geest (en die heb ik bij jou inmiddels ook wel een beetje gespot) het pad te hervinden nadat juist hetgeen zo centraal stond, geen constante blijkt te zijn. Jezelf niet verliezen, dat is misschien nog wel het belangrijkst. Jezelf blijven, wijzer worden maar misschien toch een zekere mate van naiviteit willen behouden...

Ik las het bericht ook net van Reaver_nightwing ik schok heel heel erg, het is toch niet niets dat iemand helemaal in de war raakt en daardoor zichzelf iets aandoet zo jong leven...het doet me pijn want ik snap zijn gevoel.....ik hoop dat hij zijn rust gevonden heeft...

Eenzaamheid is erg....
Bedankt dat je hier aandacht aan gaf...dat deed me goed want ik voelde me met het verhaal verbonden..

xx

Zoals geluk niet kan blijven kan ongeluk ook niet blijven. Een mensenleven kent nu eenmaal een soort getijdenbeweging. Hoe ongelukkig je ook bent, als je doorleeft zul je weer een minder ongelukkige tijd kennen en misschien een nog ongelukkigere tijd en misschien een tijd van geluk dat je nooit eerder hebt gekend. Niets is statisch. Dat blijkt toch wel met het geluk dat je dan misschien gekend hebt met je ex. Dat kon niet blijven. Hetzelfde geldt voor ongeluk. Dat kan niet blijven. Hoe erg het ook allemaal voelt.

Ik ben ook erg aangegrepen door de dood van Reaver. Je leest hier wel vaker mensen die erover denken een einde te maken aan hun leven. Maar ontneem jezelf je eigen belofte niet. De mens is niet statisch en situaties zijn niet statisch. Je kunt je ongeluk niet vasthouden, zelfs niet als je het zou willen. Leef nog ff verder en het getij verandert met je mee...

Op jouw mooi geschreven stuk zijn ook reakties naar aanleiding van de tragische gebeurtenis van Reaver. Voor mij een reden om ook hier mijn reaktie te plaatsen. Toen ik de medeling zag moest ik ook kort even terug denken aan dat verhaal over die Belgische presentatrice wat ooit eens wat geschreven. En dan nu ineens zo dichtbij. Ook al kenden we hem niet, hij was toch een van "ons". Het bericht sloeg toch in als een bom. Als ik het dan plaats in de context van jouw blog, waarin je schrijft over de belangrijkste reis van je leven blijkt niet altijd even eenvoudig te zijn. De bagage die meegedragen wordt kan dan te zwaar gaan wegen. De uitdaging is om die bagage te rangschikken op een manier waardoor het verlichting geeft en draagbaar wordt. Het makkelijkste is om bagage te dumpen, wat de een misschien makkelijker afgaat.

Bij vloed spoelt er van alles aan en eb neemt het ook weer met zich mee. Niet altijd alles, maar het golft op en neer. Elke dag weer. Kleine dingen maar ook grote dingen. Stilstaan bij je eigen geluk en relativeren is belangrijk. Hoe moeilijk soms ook. Voor de mooiste reis van je leven...

Wilde graag even reageren, aangezien dit me al een tijdje ook bezighoud, nu gelukkig met minder pijn en wat afstand maar je woorden raakten me uiteraard door het totaal herkennen:

"Die eenzaamheid, existentiële eenzaamheid, het gevoel dat niemand meer om je geeft, dat het niemand meer kan schelen wat je doet, waar je bent, of je wel of niet ziek bent, hoe je je voelt, die angst, dat heeft mij het meest getroffen." Op de een of andere manier geeft het je bestaansrecht, dat je bestaat, dat iemand echt om je geeft, het belangrijkste bent in haar/zijn leven. Niet alleen vrienden en familie die af en toe op bezoek komen.

Ikzelf zit vaak in dubio is dat nu ons probleem dat wij dat dus zo voelen(bovenstaande) omdat we iets nog niet begrijpen, snappen, verkeerd voelen/denken/doen? Zijn er ook mensen die aleen zijn, lang of kort, die hier geen last van hebben en gewoon "gelukkig" zijn zonder die confronterende existentiële eenzaamheid?
Of is het gewoon menselijk en heeft echt iedereen dat om het zo maar te zeggen..?
En kun je er niet tegen "vechten" en is het gewoon een gegeven dat je moet accepteren en niet moet vrezen dan eigenlijk?? Komt er denk op neer dat ik niet weet wat ik er mee moet haha...nog veel Grote Vragen dus hier..

Hoop dat je er iets van begrijpt wat ik opkrabbel hier..

Vind het iig fijn je blogs te lezen er zit veel optimisme in!
Dank daarvoor.

Hoi Mr Bean,

Mooi blog, ook ik heb stilgestaan bij de dood van Reaver_nightwing, ook al heb ik zelf niet op zijn blogs gereageerd, ik heb er wel een paar van hem gelezen.
En idd, ik schreef het al eerder bij het overlijden van Yasmine, dat we haar niet persoonlijk kende, maar toch ook weer wel, want ze zat met hetzelfde als wij, namelijk haar ldvd en alles wat daarbij komt kijken.
Mensen onderschatten het vaak, ldvd daar "moet" je toch op z'n minst na een "paar weken" of toch zeker wel na een aantal maanden "overheen" zijn en anders is er toch wel iets goed mis, met je.
Dat het zo in de praktijk niet altijd werkt weten we hier allemaal op ons eigen manier.
Ldvd is met niets te vergelijken, en ook ik heb me enorm alleen gevoeld zeker nadat bepaalde mensen uit mijn eigen familie in de veronderstelling waren, dat ik nu toch maar weer eens over iets anders moest praten dan mijn ldvd, of toch wel op z'n minst "gezellig" en "vrolijk" kon doen.
Dit heeft mij toen totaal geen goed gedaan, sterker nog, mijn levenslust is zelfs een poosje ver te zoeken geweest.
Als hier de telefoon ging wist ik me amper nog een houding te geven, probeerde mijn tranen maar weg te slikken en te luisteren naar de voor mij "allerdaagse shit verhalen" zo leuk en zooooooo gezellig, waar ik me op dat moment erg weinig bij kon voorstellen.
Gelukkig was er deze site, gelukkig kreeg ik reakties van mensen die wel begrepen hoe ik daar zat, op die bodem!
Want deze mensen zaten daar zelf ook, of hadden er gezeten en konden mij wat geruststellen of alleen maar wat steun bieden, door te zeggen, je bent niet alleen.
Op mijn beurt kon ik anderen weer wat proberen te steunen, en dat is dan ook de reden dat ik er ondanks dat ik nu geen ldvd meer voel, ik hier toch met regelmaat te vinden ben.
Zelfmoord is en blijft afschuwelijk, maar ik kan me ergens wel voorstellen hoe ellendig en alleen je kunt zijn, in je verdriet en wanhoop.
Toch heb ik door jullie, en door de mensen die ik door deze site ook in werkelijkheid heb mogen leren kennen, de zonnige kant weer leren zien.
Want die zonnige kant is er, al moest ik het vinden in hele kleine lichtpuntjes die er echt waren, ondanks het diepste dal.
Wandelingen met mijn honden, lieve telefoontjes van mede ldvd-ers, een mooi lied op de radio, daar begon het "omhoogkrabbelen" mee, later kwam ook de acceptatie en wist ik dat niet hij maar ik moest zorgdragen voor mijn eigen geluk.
Mijn openheid kwam terug, praatje hier, praatje daar, wat heb ik daar leuke herinneringen aan overgehouden, aan de gewone praatjes op straat.
Ik weet nog hoe ik met de honden midden in een plensbui liep, en ik opeens de "natuur" om mij heen weer echt voelde tot in het diepste van mijn ziel en hoe dankbaar ik was, met de warme kop thee toen ik weer thuis was.
Ondertussen was er plaats voor verdriet, maar dan belde ik de mensen die mijn verdriet echt konden begrijpen, of ging ik even hier naar de site.
Later heb ik eerlijke gesprekken met mijn familie gevoerd, over hoe mijn gevoelens echt waren en dat ik niet langer van plan was om deze op de achtergrond te duwen ten voordeel van een ander.
Ook dit was een opluchting voor mij en mijn familie zei nu niet meer langer dat het vast wel goed met mij ging.
Men liet dat stukje aan mijzelf over, waardoor ik mezelf ook meer open kon zetten naar mijn familieleden toe.
Ieder op zijn of haar eigen manier, probeerde mijn gevoelens te respecteren.
Opkroppen van gevoelens kan fataal zijn, en daarom zou ik tegen iedereen willen zeggen, wees eerlijk tegenover anderen en vooral tegenover jezelf.
Ik heb hier ook weleens gelezen hoe men geen uitweg meer zag, en na het lezen van waardevolle reakties, opeens weer wat levenskracht kreeg.
Het is zooooooooo waardevol, zo waardevol!!!!!!!
Zo heb ik in het begin dat ik hier kwam, van iemand (een jong persoon) uit het niets een privé mail gekregen met een schreeuw om hulp.
Deze persoon zou die avond een einde aan zijn leven maken, ik schrok hier enorm van maar heb via privémails over en weer in ieder geval bereikt dat hij zag dat hij niet alleen was.
Een maand later bedankte hij me via een privémail met de woorden: ik heb jou toen die avond gevonden en dat is mijn redding geweest, de rest wil ik privé houden maar zo is iedere reaktie waardevol voor een ander.
Praat, schreeuw, schrijf, wat je ook doet, je bent niet alleen, weet dat er ook andere tijden komen, dat het echt weer zonnig wordt, maar weet ook dat dit tijd en rust nodig heeft.
Weet, dat je de moeite waard bent, nu en later.

Ter nagedachtenis van Reaver

Layla

Mooi blog!!
Helemaal wáár!
Maar er zijn toch momenten dat die waarheden illusies blijken te zijn.
Je ziel blokkeert dan,waardoor je geen weg meer op kunt.
Verlatenheid,eenzaamheid,verdriet,hopeloosheid,angst voor de toekomst en desillusie zijn immers factoren die moordend zijn.
Wie(?)heeft ons geleerd daarmee om te gaan?? Wie??
Onze ziel heeft een knauw gekregen.Soms zijn we zélf niet in staat om onze ziel te corrigeren,of liever gezegd;de ziel laat zich niet beïnvloeden:de ziel is de drijfveer van je leven!
Je verstand komt "slechts" op nummer twee!

Hier een mooi gevoelig nummer,die ik in mijn hart draag:

Grt,
ptm

Die spirituele zoektocht waar je het over had, heb ik al geprobeerd, maar toen was ik gesloten en sprak ik niet over mijn gevoelens. Ik ben op een gegeven moment, in verband met mijn mentale crisis (andere blog van mij), gestopt met mijn spirituele zoektocht en ben meer gaan praten met vertrouwelingen over wat er zich in mij afspeelde. Dat laatste was voor mij veel prettiger en gezonder gebleken dan een soort meditatieve reis naar binnen (waarbij ik toch een soort monnik werd).

Dus mijn visie, door schade en schande geleerd: wil je je niet eenzaam voelen, sluit jezelf niet op en open jezelf voor anderen om je heen.

Jelle