Goedemorgen mrbean,

Het missen, verdriet en verlangen naar dat gevoel is wel wat velen zullen hebben. Kan me een blog van jou herinneren dat je het had over verschillende fasen van ldvd. Het zijn er velen, waarbij de ene fase soms langer zal duren denk ik. Het is een goed teken dat nu de boosheid weg is. Dat kost alleen maar kracht en energie, die je nu zo hard nodig hebt voor je werk. Neemt niet weg dat het gemis, verdriet en verlangen ook energie kost. Ken dat wel.

Het is niet dat er niemand meer aan je denkt hoor, denk maar eens aan de diverse mensen hier en de reacties op je blogs. Daarnaast zijn er nog je kinderen en ik weet zeker dat er nog genoeg anderen zijn die aan je denken! Het is alleen soms moeilijk om te realiseren dat diegene waar je lief en leed mee hebt gedeeld niet meer aan je denkt, terwijl dat voorheen zo vanzelfsprekend was. Zullen vast wel momenten zijn dat ze aan je denkt, alleen niet meer zoals vroeger. Dat is soms pijnlijk.. Moeten we ons ook maar niet meer mee bezig houden toch?!

Er zijn nog genoeg redenen om naar huis te gaan. Het is immers jouw thuis en dat van de kinderen. Jouw haven, al liggen de boten misschien even anders. En hoe dat er in de toekomst uit zal zien kan niemand je zeggen hoe graag we dat soms ook willen...

Hou je haaks kerel, vandaag weer een dag die geplukt moet worden!

Je schrijven raakt me wel...het missen van "haar" houden van...dat is zo als je uit elkaar bent. Je mist niet alleen die persoon maar ook haar/ zijn houden van. Zijn liefde...ook al was het niet tof meer. Ik heb dat ook; is heel erg herkenbaar en mag daar echt niet teveel aandenken of ik maak mezelf ziek. We zijn nu uit elkaar van half april; ik ben weggegaan na een relatie van bijna vijf jaar. Een hele moeilijke knipperlichtrelatie...hij autistisch toch wel en ik vaak overgevoelig...of ben ik zo geworden na al die jaren zijn opmerkingen tolereren.De tijd van schuld bij de een of ander te leggen is nu voorbij...ik ben zelf weggegaan. Hij vond het te lastig met mijn zoon (achttien). Dus ja; wat doe je dan. Met opgeheven hoofd je spullen pakken en proberen niet te luisteren als hij alweer met de volgende afspreekt....Ik heb het overleefd ; heb niemand anders...ben het allemaal even beu. Maar Mr.Bean....ik vind het heerlijk naar mn eigen stekje (appartementje) te gaan. Ik vind het heerlijk thuis te komen. Heb je veel herinneringen aan haar in je huis...mss is het dat een beetje. Ook duurt dat wel even. In 't begin heb ik ook zoveel dagen gehad dat ik me zo ellendig voelde als ik thuiskwam. Niemand die je een expressoke maakt; die vroeg hoe is je dagje geweest Mieke; die op jou dat te wachten...Dat is een periode...je moet er even door. Geloof me...dat gaat over. Dat betert veel en je zal daar gewoon aan worden. Ik zie dat ook bij veel vrienden die alleen zijn. Die hebben daar geen problemen mee. En ik dus ook niet meer...tijd heelt vele wonden. Ik heb dat al vaak ondervonden. Rust maar even uit Mr.Bean en laat tijd je wonden helen... Warme groeten...

Hoi Mr. Bean.
Je schrijft het inderdaad precies weer zo op zoals ik me op dit moment ook voel.
Denk dat we met een aantal anderen hier ongeveer gelijk lopen qua emotie verwerking, Lees steeds meer blogs waarin het gaat over de invulling van nu en de toekomst, Iets waar ik ook grote moeite mee heb.
Merk dat de accute pijn van de breuk bij een hoop van ons meer op de achtergrond begint te raken, Bij vlagen komt hij nog wel terug, maar bij de meesten is het wel duidelijk dat het definitief over is, Alleen de vraag wordt steeds meer; Wat nu ???.

Net als jij vroeg ik me poosje geleden, voordat ik thuis kwam te zitten, als ik naar huis reed van mijn werk ook in de auto steeds af: "waarom zou ik naar huis rijden?, Wat moet ik daar doen?".
Je huis is de eerste tijd echt een soort onheilsplek waar je helemaal niet naar toe wilt i.v.m. alle herinneringen die er aan verbonden zitten.
Ik bleef daarom maar zolang mogelijk op mijn werk, totdat ik het daar ook niet meer trok en omdat het met mijn dochters ook niet meer goed ging, ik met een depressie thuis kwam te zitten.
Is wel zo dat aantal mensen in mijn omgeving dit aan moesten geven anders was ik gewoon doorgegaan tot het waarschijnlijk vanzelf een keer fout zou gaan.

Ben nu dus al een aantal weken thuis, wat ook niet alles is.
De eerste week heb ik alleen maar geslapen geloof ik, was zo uitgeput van een half jaar klap na klap te hebben gehad.
Maar nu ik wat rustiger ben geworden komen bij mij ook steeds meer de problemen die jij ook hebt, Die ontzettende leegte in je hart, afleiding moeten zoeken omdat je anders steeds maar gaat lopen denken, en hoe nu weer verder.
Ben net als jij rond de 40, Heb twee lieve dochters uit mijn eerste huwelijk, en moet je nou weer als een jonge hond achter de meiden aan?.

Denk dat we er maar niet al te veel over moeten nadenken, voel bij mijzelf dat ik er gewoon echt nog niet klaar voor ben, voor iets nieuws.
Terwijl ik het wel weer heel graag zou willen, iemand die om je geeft en waar je zelf weer liefde aan kan geven.
Maar dan moet er eerst nog een hoop verwerkt worden, Ik denk dat het belangrijkste in deze is dat je het verlangen en hopen op liefde blijft vasthouden.
Als dat er blijft, het gevoel nog steeds iemand lief te kunnen en willen hebben, dat het dan echt wel weer goedkomt.

Tot die tijd blijft het doorvechten, voel net als jij steeds vaker acceptatie en berusting, en dan weer vlagen van pijn, gemis, leegte.
Na de eerste weken als een soort zombie voor me uit hebben zitten kijken ben ik nu toch maar weer met de tuin en de schuur begonnen,
in een huis nota bene wat verkocht moet worden, maar het geeft me toch afleiding en voldoening als ik 's avonds even ga zitten en tegen mezelf zeg"dat heb ik toch maar weer gedaan " en er dan een goed gevoel over heb.

Denk dat we op de goede weg zijn Mr. Bean, merk dat bij een hoop mensen hier op de site.
Soms denk ik ook maar heel simpel: het is maar een fase in je leven, wie weet hoe het over een jaar met ons is.
Blijf volhouden, je bent op de goede weg, de reden om naar huis te gaan komt vanzelf wel weer.

Groeten en sterkte ,
Roel.

Wat goed dat je in het gesprek alles bij jezelf hield. Ik weet hoe moeilijk het is om niet in de 'oude' manier van communiceren mee te gaan. ( dan kan je net zo goed getrouwd blijven;))
Ach ja en gun het haar ego om over die mails te beginnen, lekker dr gram halen(gaaap!). Als dat steeds weer gebeurt kun je haar in gedachten vijf minuten geven en dan bezorgd vragen of ze klaar is. Werkt bij mn ex altijd super! (zolang je niet op de gepikeerde reactie van de ander ingaat natuurlijk, vriendelijk en bezorgd lachen;))

Nu heb je tijd voor rouw, misschien gaat het wel sneller voorbij dan je denkt...als je je vrijheid wat meer gaat waarderen...