3 jaar ben ik nou vrijgezel. 2 1/2 jaar heb ik hem niet meer gesproken. Er waren andere mannen en ik ben een paar keer verhuist. Mijn vrienden zijn anderen dan toen. 3 jaar ouder ben ik inmiddels. Wijzer. Ik ben veel leuker geworden vind ik . 2 weken geleden heb ik hem vergeven en geaccepteerd dat ik ook fout zat. Ik voel mij bevrijdt.

Het is nu al zo lang geleden en toch zit ik weer met rode ogen achter de pc...
Ik ben over hem heen, want het is zo lang geleden, maar toch, af en toe, dan doet het weer pijn. Als ik hem zie dan doet het mij niet meer veel, en ook dat hij een nieuwe vriendin heeft maakt mij niets uit. Hij woont alweer een jaar gelukkig samen in ons oude huis. Vrienden zullen hij en ik nooit worden, en met elkaar praten zit er ook niet meer in. Ik mag hem gewoon niet. De angst om opnieuw verslaafd aan hem te raken speelt ook zeker mee.

Als ik hem zie dan doet het nog steeds pijn. Ik weet niet precies wat het is, waarom het nog pijn zou moeten doen. Hij loopt over straat, dezelfde kapsel als toen ik hem ontmoette. Dezelfde kleding als toen. Hij is niet verandert en zal dit ook nooit doen.
Ik kijk vervolgens naar mij: mijn kapsel, anders dan in de tijd met hem. Ik heb meer rimpels gekregen en die oorbellen van toen bestaan ook niet meer. Mijn hele kledingkast heb ik verruild voor een nieuwe. Niets aan mij zal nog bekend voor hem zijn, niet eens de blik in mijn ogen.

Het is gelukt. Na bijna een jaar vol met mislukte pogingen is het eindelijk gelukt om hem op zijn neus te slaan!

Kan liefde sterven? Niet de liefde in een ander, maar de liefde in jezelf? Kan de liefde die je in je hebt uitgeput raken? Kan het bijvoorbeeld dat je zo veel van iemand hebt gehouden dat het potje met liefde dat je in je hebt op is? En als dat zo is, is er dan een mogelijkheid om het potje weer aan te vullen? En hoe moet dan dan? Waar kan ik de liefde vandaan halen?

(Eerst even hartelijk dank voor de reacties van de mannen, die zo verontwaardigd op mijn blog hebben gereageerd. Eerst voelde ik mij miskent in mijn gevoel van de hevige reacties, daarna is mij bewust geworden dat zij het echt meenden. Vol overtuiging. Af en toe wil ik zwart wit zien, mijn angsten geloven. Ik weet dat dit niet ok is.)

Het wordt herfst, een hele zomer was ik buiten en heb er niet meer aan gedacht. Nu wordt het herfst en ik zit binnen en denk er weer aan. Het doet nog steeds zo veel pijn. En ik weet ook waarom.

Ik heb genoten van die tijd dat ik niet meer zo zeer aan hem dacht. Van die tijd dat het verdriet mij verlaten scheen te hebben. Toen zijn dochter bij mij op visite was en zijn nieuwe vriendin tekende, wist ik dat mijn tijd met haar gauw voorbij zal zijn. Ik zal haar nog minder zien dan eerst, want een nieuwe vrouw had nu ook mijn plaats in haar hart ingenomen. Het deed zeer, sneed als een mes door mijn hart. Maar ik wist dat het goed was. Een moeder, en zo voelde ik mij altijd voor haar, is blij als haar kind in goede handen is.