Ik heb genoten van die tijd dat ik niet meer zo zeer aan hem dacht. Van die tijd dat het verdriet mij verlaten scheen te hebben. Toen zijn dochter bij mij op visite was en zijn nieuwe vriendin tekende, wist ik dat mijn tijd met haar gauw voorbij zal zijn. Ik zal haar nog minder zien dan eerst, want een nieuwe vrouw had nu ook mijn plaats in haar hart ingenomen. Het deed zeer, sneed als een mes door mijn hart. Maar ik wist dat het goed was. Een moeder, en zo voelde ik mij altijd voor haar, is blij als haar kind in goede handen is.
Hij heeft geen rol meer in mijn leven, op straat is hij een vreemde voor mij.
Twee dagen geleden vroeg mij iemand hoe het met hem ging en eerst was ik verbaasd, en nu ben ik woedend. Waarom wordt ik nog steeds met hem in verband gebracht? Na meer dan een jaar en na alles wat er is gebeurt! Denken mensen echt dat ik zo dom ben? Denken mensen serieus dat ik nog over hem wil praten? Dat ik wil dat zijn naam nog eens over mijn lippen komt?

Het litteken wat hij heeft achtergelaten is zo verschrikkelijk diep dat ik bang ben dat ik gek wordt.
Toen mijn vader mijn moeder heeft bedrogen deed dat pijn. Toen een vriendje toch liever voor iemand anders koos, deed dit pijn. Toen ik mijn man met die ander betrapte, dacht ik dat ik gek werd. Toen mijn vader zei dat hij geen spijt heeft dat hij ooit is vreemd gegaan en vond dat mijn ex goed heeft gehandeld werd ik hopeloos. Ik zie het overal, mannen die vreemd gaan. OVERAL. In de kroeg en op tv, om mij heen in elke hoek. En ik wil dit niet pikken. Ik wil niet geloven dat alle mannen vreemd gaan, maar het gebeurt hier en nu voor mijn neus overal. Ik wil ertegen vechten.. ik wil niet nog een keer die vrouw zijn die bedrogen wordt.. niet nog een keer. Moet ik dan ervoor kiezen om mijn leven lang alleen te blijven, omdat ik iets wil dat niet bestaat? Als ik mijn trots boven de realiteit verkies, blijf ik dan alleen? Zal ik dan ooit een kind laten opgroeien zonder vader, uit angst? Ik zou het eruit willen schreeuwen, dat ik dit niet wil geloven, dat ik dit niet wil zien, dat ik de hoop niet op wil geven... en dan gebeurt het weer.. voor mijn neus.... nota bene een getrouwde man die met mij aan het flirten is. en dan wordt ik boos, maar ik wil geen ruzie maken, omdat ik weet dat het toch geen zin heeft.
Hopeloos, moe van het vechten tegen mijn hoop, en zich toch niet willen berusten op de realiteit.