Kan liefde sterven? Niet de liefde in een ander, maar de liefde in jezelf? Kan de liefde die je in je hebt uitgeput raken? Kan het bijvoorbeeld dat je zo veel van iemand hebt gehouden dat het potje met liefde dat je in je hebt op is? En als dat zo is, is er dan een mogelijkheid om het potje weer aan te vullen? En hoe moet dan dan? Waar kan ik de liefde vandaan halen?
Ik ben zo iemand van die het potje op lijkt te zijn. Ik wist niet dat het kon. Al een jaar ben ik vrijgezel. Ik weet precies op wat voor een type man ik zou vallen, als ik er weer een tegen zou komen. Vaak irriteer ik mij aan stelletjes die klef doen:" Bah bah.. en dat in het openbaar." Ook irriteer ik mij sinds een paar maanden verschrikkelijk aan het kleffe gedoe van mijn huisgenote met haar vriend.Zo was ik eerst niet. Eerst kon ik genieten van pas verliefde stellen. nu schijn ik er allergisch voor te zijn. Mijn hele dag kan verpesten als een verliefd stelletje te dichtbij komt. Terwijl ik eerst nog one night stands had, doe ik daar ook niet meer aan. Tenslotte heeft dat al helemaal niets met liefde te maken. Zoenen met iemand in de kroeg? Nee, daar ben ik ook mee gestopt. Smerig. De volgende dag had ik er altijd spijt van en verwijtte het aan mijn overmatige alcoholgebruik. Ik kon mij voor zoiets nog weken schamen. Ook maar niet meer dus. Maar ik kijk er wel naar. Naar knappe mannen. Ik kan er van genieten om naar de gespierde mannen/jongens in de fitnessruimte van de hogeschool te kijken. Dat is net als chocolade eten, allee anders. Ik kan ook heel erg van romantische films genieten. Ik kijk er dan na, huil, en droom er vervolgens van. Maar dat soort dingen doe ik stiekem, dat zou ik nooit aan iemand vertellen. Ik geniet van mannen, als zij maar op afstand blijven. Af en toe merk ik dat ik mij ineens anders gedraag als een bepaalde man in mijn buurt is. Ik herken mezelf dan niet meer, vind mezelf een beetje eng, als ik zo op een afstand naar mij kijk. En dan kom ik deze man weer op straat tegen en dan begin ik ineens te glimlachen. Waarom doe ik dat? Dat gevoel in mijn buik, vlinders, heb ik al lang niet meer gevoeld. Daar doe ik niet aan. Maar toch zou ik heel graag weer een vriend willen hebben, een partner. Ik dacht dat ik er eindelijk aan toe was.
Gisteren stond dan een man voor mij die ik leuk vind. Althans, ik begin raar te reageren als ik hem zie en ik hoor mezelf op een rare toonhoogte met hem praten. Dan zal ik hem wel leuk vinden. De man in kwestie was ook blij om mij te zien, heel blij. We gingen dansen en ineens voelde ik mij benauwd. Hij wilde met mij zoenen, en wat deed ik? Ik rende weg. 5x gebruikte ik de smoes om naar de wc te gaan. Het voelde zo alsof mijn keel werd dicht gedrukt. Ik wil niemand meer zo dicht bij mij laten. Ik wil niet meer gekwetst worden. Dat kan ik niet meer aan! Niemand kan meer door mijn muur heen prikken. De prins staat niet voor rozen, die prikken, maar voor een gepantserde muur. Kan ik dan nooit meer verliefd worden? Kan ik dan nooit meer iemand toelaten? Is mijn liefde dood? En ik ben pas 26. Ik wilde altijd een gezin... maar op die manier schiet dat niet op. Mijn liefde is niet dood, maar verborgen achter rozen, die prikken. Daarachter staat een muur, gepantserd, met artillerie op het dak. Daarachter, ver verscholen in een donkere gang zonder licht staat mijn potje met liefde, wachtend op een dappere soldaat met goed gereedschap die er misschien ooit naartoe door weet te dringen. En dan is het ergste nog: ik wil geen soldaat, maar een prins.