(Eerst even hartelijk dank voor de reacties van de mannen, die zo verontwaardigd op mijn blog hebben gereageerd. Eerst voelde ik mij miskent in mijn gevoel van de hevige reacties, daarna is mij bewust geworden dat zij het echt meenden. Vol overtuiging. Af en toe wil ik zwart wit zien, mijn angsten geloven. Ik weet dat dit niet ok is.)

Het wordt herfst, een hele zomer was ik buiten en heb er niet meer aan gedacht. Nu wordt het herfst en ik zit binnen en denk er weer aan. Het doet nog steeds zo veel pijn. En ik weet ook waarom.
Ik houd nog steeds zo veel van hem, en ik mis hem. Ik mis zijn omhelzing, zijn stem... alles. Na zo een lange tijd mis ik het nog steeds zo erg. Ik ben nog nooit eerder zo verdrietig geweest om iemand. Hij is een schoft, niet meer waard dan een stukje stront, wat zou ik graag in zijn armen willen liggen! Wat zou ik graag willen dat dit alles niet was gebeurd. Ik ben sindsdien een fijner mens geworden. In plaats van te roken sport ik. Ik weet eindelijk wat ik wil in mijn leven. Ik ben een tevreden, gelukkig mens. Dat was ik met hem niet. Maar ik had hem, elke dag. Dat was het waard.
Er zijn een aantal mannen die mij zo nu en dan leuk vinden. Met mij flirten. Maar als ik merk dat zij meer in mij geïnteresseerd zijn krijg ik het benauwd. Ik kan hun niet meer aan kijken. Mijn hart zit op slot. Ik zou zo graag weer een nieuwe vriend willen, niet meer alleen zijn, opnieuw een leven met iemand delen. Nu kan het goed, want mijn leven is helemaal goed! Ik wil een aanvulling in mijn leven (een opvulling heb ik niet nodig.. zo goed gaat het). Maar ik ben zo bang om de pijn weer te voelen. Dat kan ik niet aan. En daar is nog iets.. en verafschuw mezelf dat ik dit hier zo schrijf en voel, maar ik houd nog van mijn ex. Mijn ex die mij belogen en bedrogen heeft, die het niets uitmaakt of ik leef of doodga, die mij zeker nog een keer zou kwetsen. Een stuk stront die alleen zich zelf ziet. Daar houdt ik van. Dat is nog steeds mijn man, die ik mis. Ik wil zo graag dat dit ophoudt. Dat ik weer open kan staan voor een ander. Ik wil niet mijn leven verzuren. Maar ik reageer zo verschrikkelijk afwijzend op andere mannen, die toenadering zoeken. Ik pest ze weg, terwijl ik dat helemaal niet wil! Als ik merk dat iemand mij leuk vind, sta ik naast mezelf. Dan doe en zeg ik dingen die ik helemaal niet meen. Dan kruip ik in mijn schulp en ben bang om geslagen te worden. Hoe lang gaat dat allemaal duren??? En waarom heeft hij alweer een hele tijd een nieuwe relatie en gaat door met zijn leven, en ben ik nog steeds zo verdrietig? Zoiets heb ik nog nooit mee gemaakt, en wil ik nooit meer mee maken.