Als ik hem zie dan doet het nog steeds pijn. Ik weet niet precies wat het is, waarom het nog pijn zou moeten doen. Hij loopt over straat, dezelfde kapsel als toen ik hem ontmoette. Dezelfde kleding als toen. Hij is niet verandert en zal dit ook nooit doen.
Ik kijk vervolgens naar mij: mijn kapsel, anders dan in de tijd met hem. Ik heb meer rimpels gekregen en die oorbellen van toen bestaan ook niet meer. Mijn hele kledingkast heb ik verruild voor een nieuwe. Niets aan mij zal nog bekend voor hem zijn, niet eens de blik in mijn ogen.
Hij loopt over straat en het raakt mij, maar ik weet niet waarom. Hij is totaal geen leuke man. Op niets van hem zou ik tegenwoordig nog vallen. En toch lijkt het alsof hij nog steeds een stuk van mijn hart heeft, want het bloed als ik hem zie. Een indringende pijn vanuit mijn borst kietelt aan mijn tranen, die weer beginnen te lopen. Terwijl ik probeer van mijn herinneringen aan de tijd met hem te kunnen genieten en dit als iets van het verleden te zien, kan het bedrog en zijn afgunst nooit vergeten. Steeds als ik hem zie voel ik weer de steek in mijn borst, zijn minachting. Maar tegelijkertijd denk ik weer aan de tijd, die ik nog steeds tot de mooiste tijd van mijn leven reken.