Nu ik zoveel nieuwe up-dates zie van mijn maatjes hier op ldvd, vind ik dat ik ook even moet vertellen hoe het hier gaat. Tja wat kan ik er van zeggen.....
Er is zoals de titel hier al zegt een toenadering tussen hem en mij, en dat gaat tot nu toe heel goed. We hebben de laatste dagen veel over alles gesproken en hij is nu al een aantal weken echt moeite aan het doen, dus wie weet...
Ik merk bij mezelf dat ik het fijn vind dat die toenadering er is, ik voel me er goed bij. Maar ook dat er voor mij nog veel meer moet gebeuren. Ook ben ik heel zeker van het feit dat ik geen stap terug wil zetten, alleen maar vooruit. Ben goed op weg, heb mijn eigen leven weer op de rails en dat ga ik ammenooitniet opgeven. Maar goed, ik laat hem dus zijn best doen en zie dan wel weer verder. Heb ook geen zin er nu over te gaan piekeren, ik weet hoe mijn leven nu is en op het moment dat ik zie dat hij daarvan een stukje veroverd was echt iets toevoegd, noeu dan kunnen we het weer proberen. Nu blijf ik emotioneel afstand houden, doe mijn ding en verder zien we het wel.

Nou hier ben ik weer. Uiteindelijk ben ik 2 dagen terug het gesprek met hem aangegaan, en hoewel hij me wil laten geloven dat er hoop is, is die bij mij nu gelukkig weer weg. Meneer is alleen met zichzelf bezig, en het erge is dat hij het zelf niet eens door heeft.
Ik heb bewust de bom niet laten barsten tussen ons, want wil de lieve vrede bewaren voor mijn zoontje. Maar het is duidelijk dat hij niet van plan is mij los te laten, maar ook niet om voor me te kiezen. Ik moet er ondertussen bijna om lachen.
Na het kleine voor mij verhelderende gesprekje is hij weer poeslief. Hij zal wel denken...de bui is weer voorbij. Hij belt me, zoekt me via de msn op etc. En maar vragen hoe het nu met me is, of ik niet raar of boos op hem ben. Ik sta er nu boven. Blijf afstandig en aardig en that's it. Ben blij weer te weten waar ik sta en ga weer verder met mijn leven. Ik voel me goed nu, dat gesprek aangaan heeft me weer de kracht gegeven verder te gaan. Dat hij me niet los wil laten is zijn probleem, hoewel het het voor mij niet makkelijker maakt, maar alles went. Ik ben ervan overtuigd dat hij een keer op zijn bek zal gaan, of dat hij een keer het licht ziet, te laat dan wel, maar het moment zal komen.

Nou, mijn ouders zijn ondertussen gearriveerd. Erg leuk, maar ook heel raar. Hij is er altijd bijgeweest, deed ook zelf dingen met mijn ouders enzo als ik werkte...en nu ineens ik alleen. Heel raar allemaal.
Gisteren kwam hij langs. Dat vond ik wel fijn en positief. Toont toch wat respect naar mijn ouders toe. Het was zowaar best gezellig, en mijn ouders vonden het echt ook fijn hem te zien, ondanks alles. Hij is nu superliefjes tegen mij, maar ja...ik heb die daden nodig!!
Verder zullen we het allemaal wel zien. Ik probeer alles een beetje langs me heen te laten gaan en te genieten van mijn bezoek, en van de nieuwe mensen die ik heb leren kennen en van mijn leven en mijn zoontje. Ik vind het moeilijk maar het is beter zo. Als hij echt verder wil zal hij het dubbel en dwars moeten laten merken en ervoor moeten knokken en zolang dat niet komt kan ik er niks mee. En als dat komt weet ik ook niet of ik er nog iets mee kan, dat zal aan heel veel dingen liggen. En zo hobbelene we verder. Het gaat niet goed en niet slecht...het gaat gewoon. Maar dat is al een stuk beter dan een paar maanden geleden, dus ik ben op de goede weg...

Gelukkig, het is bij een dipje van 1 dag gebleven. Ik heb mijn ideeen weer bijgesteld, mijn dagboek van de laatste maanden weer eens teruggelezen en goed met wat mensen gesproken...en heb dat beetje hoop dat ik weer voelde weer lekker in de ijskast gezet. Het is beter zo. Mijn ex is heel liefjes nu, heel bezorgd, waarschijnlijk is het zijn manier om toch betrokkenheid te tonen, of inzet van zijn kant te tonen, maar het is bij lange na niet genoeg voor mij, echt niet. En meer....dat komt gewoon niet. Of het nu gebrek aan liefde voor mij is, depressie, vastzitten, zijn verleden of wat dan ook...ik kan er niet mee verder. Ik los al te lang zijn problemen op en hou hem een hand boven zijn hoofd. Mijn weg is nu los van hem, en dat is het beste zo.

Ben vandaag opgestaan met zo'n verdrietig gevoel. Bah, wil me niet verdrietig voelen. Ik merk dat zijn opmerking over "het weer proberen" toch veel bij heeft losgemaakt. Ik blijf afstand houden, ga door met mijn ding, maar stiekem was ik toch aan het wachten op iets van hem....en natuurlijk komt dat niet. Ja...zulke kleine dingetjes dat ik daar eigenlijk niks mee kan. Ik weet dat in niet moet wachten en dat doe ok ook niet....maar ja, er was toch weer een klein beetje hoop aangewakkerd. En vandaag voel ik me verdrietig. Ook omdat ik inzie dat hij wel heelveel uit de kast zou moeten halen om mij ervan te overtuigen het inderdaad nog een keer te proberen. Er zit nog veel woede en pijn in mij...meer dan ik voordoe.

Heb vanavond met hem gesproken....begint hij erover om het toch nog een keer te proberen....hmmmm.
Ik ben heel eerlijk tegen hem geweest. Heb hem gezegd dat ik dan wel eerst echt moet zijn dat hij het meent, dat ik bang ben verder te gaan met iemand die eigenlijk niet van me houdt. Dat ik achter mijn fouten ben gekomen maar dat ik hoop dat hij ook die van hem heeft ontdekt. Dat hij zijn problemen eerst op zal moeten lossen want dat het feit dat hij zich leeg voelt niet door mij opgevult moet worden maar dat hij zelf weer zin in het leven moet krijgen en last but not least dat mijn standpunt blijft....zij of ik (in wat voor vorm van contact dan ook). Toch wel een hele waslijst.

Hallo weer. Ik heb gelukkig een fijn weekend gehad. Echt leuke dingen gedaan, nieuwe mensen leren kennen, echt heel leuk. Maar nu even over mijn ex. Ik weet dat het mijn probleem niet meer is (of moet zijn), maar ik maak me toch zorgen. Ik vind hem zo zielig en depressief. Hij doet weinig, hangt er maar een beetje bij...pff ik weet het neit hoor. Vanmiddag sprak ik zijn moeder (waar hij nu dus weer woont) en die zei me ook dat hij maar wat autistisch rondhangt, dat ze hem zo depressief vindt, dat hij met niemand of niks rekening houdt, er een troepie van maakt etc. Ik vind dat zo moeilijk om te horen, zo is hij namelijk helemaal niet!! Zowel de therapeut, zijn moeder en ik hebben hem al gezegd dat hij hulp moet zoeken, maar hij doet het maar niet.....