Het gaat hier zowaar nog steeds redelijk. Mijn laatste zware inzinking was afgelopen zaterdag, en sindsdien lijkt het wel of ik een beetje berusting heb in het feit dat de dingen zijn zoals ze zijn. Natuurlijk loop ik niet hele dagen te fluiten, maar dat vreselijke pijn gevoel is een beetje weg. Tussen mijn ex en mij gaat het ook wel goed. Ik voel me niet meer boos. Dat vreemdgaan...daar probeer ik nu niet meer aan te denken...het is mijn probleem niet meer denk ik dan maar. We zien elkaar verplicht veel voor ons zoontje, maar zelfs een kopje koffie drinken en gezellig praten is me gelukt, en daar ben ik zo blij om, want we blijven toch samen de papa en mama van ons zoontje. Volgende week ziet alles er misschien weer heel anders uit, maar het doet me goed te merken dat ik me ook een aantal dagen (bijna een week) achter elkaar goed kan voelen. Ik merk dat ik verder ga, en ik merk zelfs dat mijn ex toenadering zoekt...waarschijnlijk omdat ik leuker ben nu. Maar goed...ik ga er neit op in, want toenadering zoeken is niet genoeg....op zijn minst moet hij door het slijk kruipen!!!

Nou gisteren zijn we dus voor de laatste keer bij de therapeut geweest. Ik blijf bij mijn standpunt. Het is echt over nu. Mijn hart huilt als ik hem zie "lijden" maar ik kan er niks meer mee. Hij besluit niks, ziet erbij als een zielig vogeltje. Kan nergens antwoord op geven. Op de vraag van de therapeute wat hij van mij beslissing vond komt niet meer dan...als zij dat wil...en de therapeute maar trekken....maar wat wil jij dan, wat voel je dan???? Ze heeft hem nummers gegeven voor hulp voor hem, ik hoop dat hij dat gaat doen, maar vraag het me af. Verder heeft ze ons wat op weg geholpen met de financiele aspecten etc. Ik kon gelukkig heel rustig blijven. Later in de auto samen zitten huilen...tja dat is het dan....bijna 12 jaar....weg! Daarna nog zitten praten. Hij roept maar dat als ik in hem kon kijken in anders zou denken...maar ik zeg ook...laat dan eens zien wat je in je hebt!! Want ik hoor alleen maar woorden maar er gebeurt verder niks. Hij blijft zeggen dat hij hoopt dat het ooit geod komt, dat hij de angst voor onze relatie kwijt raakt (welke angst??). Dat hij hoopt dat ik niet nu met de eerste de beste kerel aan de haal ga etc etc.

Moeilijk hoor, maar ik heb dit weekend de stap genomen hem te zeggen dat ik de dingen echt wil gaan scheiden. Dat ik deze week wil kijken hoeveel hij me gaat betalen, wat we met de auto doen en alles zo'n beetje doorspitten. Heb hem precies gezegd hoe ik over alles dacht, en zoals altijd is zijn enige antwoord....dat het voor hem nog niet over is, dat hij wil dat het goedkomt maar dat hij nu tijd nodig heeft en niks voor "ons" wil doen. Nou daar neem ik geen genoegen meer mee. Heb hem ook gezegd....je kan 100 keer zeggen dat ik de belangrijkste persoon in je leven bent, maar ik zie het niet in je doen en laten....je houdt totaal geen rekening met mijn gevoelens (volgens hem wel natuurlijk) doet dingen waarvan je weet dat je me heel veel pijn doet. Ik denk niet dat hij dat expres doet, maar hij denkt er ook niet bij na, en dat zegt voor mij voldoende. Ik wil me geen illusies maar maken door kleine dingetjes (die hij opnoemt, een keer boodschappen gedaan of iets meegebracht of op zoontje gepast als ik het moeilijk dat) want er staan teveel grote negatieve dingen tegenover. Hij wil tijd en ik heb hem gezegd dat ik hem geen tijd meer geef. Dat mijn geven op is, dat ik niks meer wil geven. Dat als hij tot inzicht komt hij kan bellen en dan zien we wel in welk punt van mijn leven ik dan sta, maar dat ik al veels te veel gegeven heb en er niks voor terugkrijg.

Zo voelt het nu. Auw...letterlijk pijn! Gisteren moest ik hem helpen met wat belastingformulieren. Ik wilde hem eerst laten stikken maar dat leek me toch geen goed idee....anders moet hij namelijk betalen en omdat we alles nog samen hebben ik dus ook. Hij doet bezorgd naar mij toe, maar het zijn veels te kleine dingetjes, hij moet met veel meer over de brug komen. Hij wilde me een kus geven toen ik binnenkwam...ik ontweek het een beetje....en hij zei....wat een rare kussen de laatste tijd....en ik zei hem "tja...jij hebt hier uiteindelijk voor gekozen". Ik kreeg er geen antwoord op, maar wie weet dringt het ooit eens door. Maar toen hij weer weg was kon ik niet anders dan huilen. Waarom wordt hij nu niet wakker, waarom???? Jaren geknokt samen om op dit punt te komen en nu doet hij dit...het is zo zuur gewoon!!! En nu moet ik alleen verder, pffff, en ik voel me ook zo alleen af en toe!!!!

Meiden, wat is het moeilijk om sterk te zijn he? En gewoon hard voor jezelf te kiezen. Ik heb nu heel veel afstand genomen. Gisteren kwam er een vriendje van mijn zoontje spelen. Mijn vriend belde of hij moest komen helpen....nee...niet nodig. Hij zij dat hij na het sporten langs wilde komen om zijn zoontje te zien...tja dat kan ik niet verbieden. Maar toen hij kwam heb ik het wel kort gehouden. Over koetjes en kalfjes gepraat. Hij zei dat het niet zo goed met hem ging...tjaaa, met mij gaat het wel ok hoor (leugentje om het bestwil). Hij vroeg of we zondag iets leuks konden gaan doen maar heb hem gezegd dat me dat geen goed idee lijkt. Ik voelde me goed daarna. Ik geef niet meer toe. Wil er ook niet meer met hem over praten. Heb besloten het hooguit maandag bij de therapeute nog een keer uit te leggen, maar that's it. Ook het uitleggen van mijn mening is verspeelde moeite, want hij wil het toch niet zien.. Hij blijft me "opzoeken", via de messenger etc. Maar ik probeer het te negeren of kort te houden, in ieder geval koeltjes en afstandelijk. Moeilijk hoor, maar ik moet nu sterk zijn.

Oh oh wat heb ik het vandaag moeilijk. Tja wat verwacht ik eigenlijk...dat ik afstand van hem neem en dat hij dan aan mijn voeten komt huilen??? Zou ik wel graag willen maar dat zit er natuurlijk niet in, zo reeel moet ik ook zijn.
Ik weet dat ik voor mezelf moet kiezen maar ik treur om deze bijna 12 jaar. Wat moet ik nu....met mijn zoontje, in een ander land, ver van mijn familie, maar hier toch ook wel met goede vrienden. Er zijn hier meer mensen die me steunen en voor me klaarstaan dan ik dacht, maar toch mis ik nu nederland en het onvoorwaardelijke van familie. Nu is alles evne knokken hier.... Maar ik kan ook niet zomaar mijn biezen pakken....het gaat namelijk ook over mijn zoontje en die heeft het al zo moeilijk. Mijn hart breekt als ik hem zie....hij heeft dit al helemaal niet verdient.

Nou de titel zegt het al, na de hoop en twijfel van de afgelopen 2 weken heb ik toch (weer maar nu definitief) voor mezelf gekozen. De aanleiding was het feit dat we zaterdag samen dingen deden. Was best leuk maar toch krijg ik altijd alleen het negatieve te horen, het voelt net als een examen en ik vind dat een beetje omgekeerde wereld. Hij twijfelt, hij is vreemd gegaan en hij kan het niet meer aan, niet ik!!!
Nou als klap op de vuurpijl ging ik de spullen van mijn zoontje pakken om naar huis te gaan en zag ik op de computer zijn messenger knipperen met een gesprek van dat grietje waar hij mee is vreemd gegaan. Ik was er klaar mee. Hij heeft alles uitgelegd, hij heeft en wil niks met haar, onbelangrijk voor hem, stelt niks voor, wil niet dat ik verkeerde conclusies trek.....