Het gaat hier zowaar nog steeds redelijk. Mijn laatste zware inzinking was afgelopen zaterdag, en sindsdien lijkt het wel of ik een beetje berusting heb in het feit dat de dingen zijn zoals ze zijn. Natuurlijk loop ik niet hele dagen te fluiten, maar dat vreselijke pijn gevoel is een beetje weg. Tussen mijn ex en mij gaat het ook wel goed. Ik voel me niet meer boos. Dat vreemdgaan...daar probeer ik nu niet meer aan te denken...het is mijn probleem niet meer denk ik dan maar. We zien elkaar verplicht veel voor ons zoontje, maar zelfs een kopje koffie drinken en gezellig praten is me gelukt, en daar ben ik zo blij om, want we blijven toch samen de papa en mama van ons zoontje. Volgende week ziet alles er misschien weer heel anders uit, maar het doet me goed te merken dat ik me ook een aantal dagen (bijna een week) achter elkaar goed kan voelen. Ik merk dat ik verder ga, en ik merk zelfs dat mijn ex toenadering zoekt...waarschijnlijk omdat ik leuker ben nu. Maar goed...ik ga er neit op in, want toenadering zoeken is niet genoeg....op zijn minst moet hij door het slijk kruipen!!!
Gisteren nog met zijn moeder zitten praten. Zij zegt dat hij echt als een autist door het huis loopt, met niemand rekening houdt en hulp zou moeten zoeken...tja daar weet ik alles van, maar hij zal het zelf moeten doen.. Dit weekend ga ik leuke dingen doen, en ik hoop dit positieve gevoel nog even vast te kunnen houden...