Nou even een up-date van hier. Ik vind het zo moeilijk. Ik had zo duidelijk voor ogen dat het over was tussen ons, en voelde me sterk. En nu zeggen mijn intuitie en mijn hart dat het nog niet over is. Ik wil geen hoop putten uit kleine dingetjes, want hij heeft me zoveel pijn gedaan, maar toch....
Gisteren zijn we samen met zoontje een kort uitstapje wezen maken, en het was echt leuk en gezellig. Eergisteren heeft hij boodschappen voor me gedaan en extra veel dingen gekocht die ik lekker vind. Hij bleef me maar zeggen hoe goed ik eruit zag, en heeft mijn spullen meegenomen om me in te schrijven bij de sportschool, waar ik gisteren geen puf voor had....heleboel kleine dingetjes die er eerst niet meer waren....maar toch, het maakt het ook weer zo moeilijk. Want ook al wil ik deep inside dat het goedkomt, er zal zoveel moeten veranderen...ben nu gewoon in de war. Ben bang straks weer die pijn te voelen. Vanmiddag komt hij thuis eten dus ik moet echt even sterk blijven......Mijn intuitie zegt dat het wel goed zit, maar ben zo bang weer die pijn te voelen....

Ik voel me weer ietsje sterker. Gisteren was er weer een klein akkefietje waardoor ik inzie dat ik nu echt voor mezelf moet kiezen. Ik weet dat ook wel maar het lukt niet altijd.
We hebben gisteren nog wel lang en goed gesproken samen. Hij wil alles niet zo definitief zien, zegt dat hij denkt dat het echt wel goed kan komen maar dat hij eerst alles weer op een rijtje moet krijgen. Ik probeer het nu van me af te zetten, ga verder met mijn dingen zoals ik aan het doen was en volg mijn eigen weg weer. Tja en die hoop, die kan ik moeilijk in de ijskast zetten en ook moeilijk onder controle houden, maar ik kan wel proberen hem niet mijn doen en laten te laten overheersen. hij heeft gisteren ook besloten bij zijn moeder te gaan wonen (woont heel dicht bij mij) want nu doet hij niet anders dan op en neer rijden tussen zoonlief en huis van zijn vader (half uur rijden) en dat breekt hem oop. Vond het heel lief dat zijn moeder mij eerst belde voor hem te antwoorden. Ik heb er met haar lang over gesproken en samen hebben we besloten dat het voor hem en mijn zoontje denk ik wel beter is. In ieder geval is mijn vriend zo misschien minder gestressed en dat heeft ook zijn uitwerking op de kleine. Tegen haar had hij gezegd dat het maar voor korte duur zou zijn, maar ook daaruit wil ik geen hoop meer putten. Hij zal me sowieso moeten laten zien voor me te knokken als dit ooit nog goed kan komen.

Pff, wat is dit moeilijk. Afgelopen zaterdag was heel mijn hoop weer terug en ik dacht nog wel dat ik het zo goed op een rijtje had. Hij zat er zo doorheen, had het zo moeilijk. En natuurlijk was ik daar om hetm te steunen en hart onder de riem te steken en hem op te beuren. Maar weten jullie, hij kan mij verder niks geven lijkt het wel. Nooit krijg ik ergens een duidelijk antwoord op.
Ik vroeg hem naar derde personen in onze relatie...krijg ik als antwooord....ja....we zijn nu toch niet meer samen??? Wat moet ik daarme. Ik weet dat hij verder niks doet en dat heeft hij me later ook volmondig beaamd, maar toch, eerst altijd een slag om zijn arm houden, nooit eens...meid jij bent het voor mij. Bah.

Ik zal in het kort proberen mijn verhaal neer te zetten. Mijn vriend en ik zijn dik 11 jaar samen en hebben een zoontje van 4. Twee jaar geleden raakten we allebei tegelijk onze baan kwijt (bedrijf failliet). We besloten naar de plaats terug te verhuizen waar zijn familie en de meeste van onze vrienden wonen (wilden we al lang) en daar opnieuw te beginnen. Ik vond meteen een baan, en samen besloten we dat hij zijn studie af zou maken zodat hij dan eindelijk zou kunnen werken in wat hij werkelijk wilde. Hij moest nog een dik jaar. Mij was het teveel. Ik werkte vreselijk veel en nog konden we amper rondkomen. Daarbij zag ik mijn zoontje weinig en besteedde ik iedere vrije minuut aan zoon en huishouden want ja...hij moest studeren. Hij zat met zichzelf in de knoop, voelde dat het zo niet kon maar wilde toch doorzetten. Onze relatie kelderde achteruit, we hadden het allebei veels te druk met onze eigen problemen.. Ik dacht dat het door de omstandigheden was, maar blijkbaar was er bij hem toen al twijfel. Een jaar geleden ging hij klap op de vuurpijl vreemd. Volgens hem "slechts" drie keer met dezelfde, een studiegenootje.. Ik kwam er in februari achter en mijn wereld stortte in. toch koos ik voor hem en hij zei voor mij te kiezen. Ik had het heel moeilijk, en zijn bevestiging kwam maar niet. Heel lang heb ik vreselijk geknokt, als een leeuwin gevochten voor ons, maar hij vocht niet mee. Er kwam niks van zijn kant, en ik raakte op. Eind augustus is hij bij zijn vader gaan wonen tijdelijk. Vreselijk. Hij wist het niet meer. Het voelt zo omgekeerde wereld.....hij zit met zichzelf in de knoop en twijfelt over of hij nog kracht kan vinden om verder te gaan.. Ondertussen zijn we in therapie gegaan, maar het schiet niet op. Ik heb nu besloten dat het van mijn kant over is, want ik ga hier echt aan kapot. Maar mijn hart schreeuwt om hem, ik snap zijn twijfel niet. Hij houdt van me, mist me, ik ben geweldig....zei hij dat maar niet. Ik wil ondertussen geen hoop meer hebben. Ik probeer mijn eigen leven te leiden nu, maar het kost zoveel moeite. Het doet zo'n pijn als ik hem zie. En nu zei de therapeute gisteren dat we het beste een omgangsregeling konden opstellen voor ons zoontje....en ik ben kapot. Het is echt over vrees ik. En zo niet.....kan ik dan nog wel....hij heeft me zoveel pijn gedaan.... Is het echt beter om van hem te proberen los te komen????