Weer ietsje sterker

Ik voel me weer ietsje sterker. Gisteren was er weer een klein akkefietje waardoor ik inzie dat ik nu echt voor mezelf moet kiezen. Ik weet dat ook wel maar het lukt niet altijd.
We hebben gisteren nog wel lang en goed gesproken samen. Hij wil alles niet zo definitief zien, zegt dat hij denkt dat het echt wel goed kan komen maar dat hij eerst alles weer op een rijtje moet krijgen. Ik probeer het nu van me af te zetten, ga verder met mijn dingen zoals ik aan het doen was en volg mijn eigen weg weer. Tja en die hoop, die kan ik moeilijk in de ijskast zetten en ook moeilijk onder controle houden, maar ik kan wel proberen hem niet mijn doen en laten te laten overheersen. hij heeft gisteren ook besloten bij zijn moeder te gaan wonen (woont heel dicht bij mij) want nu doet hij niet anders dan op en neer rijden tussen zoonlief en huis van zijn vader (half uur rijden) en dat breekt hem oop. Vond het heel lief dat zijn moeder mij eerst belde voor hem te antwoorden. Ik heb er met haar lang over gesproken en samen hebben we besloten dat het voor hem en mijn zoontje denk ik wel beter is. In ieder geval is mijn vriend zo misschien minder gestressed en dat heeft ook zijn uitwerking op de kleine. Tegen haar had hij gezegd dat het maar voor korte duur zou zijn, maar ook daaruit wil ik geen hoop meer putten. Hij zal me sowieso moeten laten zien voor me te knokken als dit ooit nog goed kan komen.
Ik ga in ieder geval weer verder met mijn leven...

lucha's blog
login of registreer om te reageren

Din, 10/10/2006 - 09:12 — odie (of verwijderd)

twijfelen

Lieve Lucha, dat twijfelen van hem is zo verradelijk h?É¬®. Wel zeggen dat het waarschijnlijk weer goed komt, niet zo definitief zien (dat geeft je weer hoop) en dan dat hij alles op een rijtje moet krijgen. Zo ging het bij ons ook: hij wilde alles op een rijtje zetten. Wat zit er nog in en wat voel ik? Zelfs nu, na het hoge woord van hem, geeft hij af en toe weer hoop (zei gisteren dat hij zo geneigd is in het oude patroon te vervallen). Mijn gevoel en verstand zijn ook constant in gevecht. Mijn verstand zegt: laat maar gaan, mijn gevoel zegt: ik wil je niet missen. Sterkte meid!

Din, 10/10/2006 - 09:25 — lucha

Odie

Tja dat heb ik dus ook. Maar ik wil nu proberen het langs me heen te laten gaan. Ook al heb ik deep inside hoop, ik zal me toch op mezelf moeten richten. En ookal komt het ooit goed dan nog moet ik me meer op mezelf richten, dus ik weet in ieder geval dat ik goed bezig ben met aan mezelf werken. Het leven kan raar lopen zo. Ik ben nu minder boos en de muur die ik om mezelf aan het opbouwen was is weer wat kleiner geworden en dat is goed, want alleen maar boosheid is ook niet goed.
Odie...blijft je man wel bij jullie thuis dan? Of is hij op zoek naar iets anders. Lijkt me heel moeilijk dat hij zoiets zegt maar dat je dan wel in hetzelfde huis woont...
En jullie kinderen hoe nemen die dit allemaal op???

Din, 10/10/2006 - 09:37 — odie (of verwijderd)

bezinken

Toen hij "het" zaterdag vertelde zei hij dat we het eerst moesten laten bezinken. Niet weer dezelfde rare stap maken als in het begin (van ene op andere moment vertrokken). Dan denk ik: bezinken, bezinken... Hij woont nog hier, want hij heeft nergens een plek om heen te gaan; geen familie meer, en echte vrienden heeft hij niet! Dus woont hij hier en daarom is de situatie erg moeilijk. Telkens heb ik het idee dat ik knopen moet doorhakken. Om wat hij gisteren tegen me zei. De kinderen doen alsof er niets aan de hand is, maar houden mij extra goed in de gaten. Tuurlijk doet dit ontzettend veel met hen. Zij zijn echt het kind van de rekening. Maar ook als hij hier niet zou wonen is het voor hen moeilijk. Hij heeft ze in die 2 mnd laten stikken en dat slaat er echt wel in. Maar dat is zijn probleem, ik probeer de jongens duidelijk maken dat ik er wel altijd voor hun ben. Dat ze bij mij terecht kunnen met hun vragen, twijfels etc.

Din, 10/10/2006 - 09:59 — lucha

Knopen doorhakken....

tja dat knopen doorhakken. Ik heb hier ook de hele tijd het idee dat ik alle beslissingen moet nemen, en dan ook nog met mijn hoofd, want mijn hart zegt vaak iets heel anders. Hij wacht maar tot ik dat doe...pfff een beetje slap vind ik.
Ons zoontje begint het ook te merken. Mijn vriend is wel super met hem begaan, wil hem geen pijn doen maar ondertussen doet hij dat natuurlijk wel. Ik probeer de veilige haven te zijn, maar merk dat mijn zoontje heel erg aan mij begint te hangen nu (hij is net vier). Ik vind dat heel erg moeilijk. Weet je, ik had gewoon nooit gedacht ooit in een situatie van alleenstaande moeder te komen, dat past helemaal niet bij mij (klinkt raar maar zo voel ik het wel). Daarbij woon ik ook nog in het land van mijn vriend, en weet ik dus niet eens of ik hier ook werkelijk zou blijven (want familie zit gewoon in nederland natuurlijk). Dat maakt het allemaal nog gecompliceerder. Maar goed...dat is voor later zorg, komt tijd komt raad denk ik maar en het antwoord op die beslissing zal met de tijd komen, daar ben ik van overtuigd.
Lieverd...wees sterk en doe dingen voor jezelf. Als is het maar lekker een boek lezen. Begin met kleine dingetjes en probeer daarvan te genieten. Ook al zien we het nu niet het leven heeft toch veel te bieden.....er is altijd een weg te vinden...

Din, 10/10/2006 - 10:25 — Anzil

lieve lucha

Het is net of ik mijn verhaal lees. Verstandelijk is het niet zo moeilijk allemaal..maar je gevoel he...En die dubbele signalen kunnen je gekmaken. En helemaal als er een kind in het spel is. Want ik begrijp wel dat dat ook allemaal op jouw schouders terechtkomt. Je kunt moeilijk de hele dag huilen met je zoon bij je. En ik weet ook wel dat jij de keuzes moet maken (net als ik)maar waarschijnlijk is het altijd al zo geweest.....
En ik weet zeker dat alles uiteindelijk goed gaat komen als je maar voor jezelf kiest.....

liefs Anzil

Din, 10/10/2006 - 11:27 — odie (of verwijderd)

alleenstaande moeder

Ik heb mijzelf ook NOOIT als alleenstaande moeder gezien. Ik dacht ook dat ik samen met hem oud zou worden. Een illusie dus... Denk dat het daarom ook zo vreselijk moeilijk is, en dat heb jij denk ik ook. Je (ik) had in gedachten een heel ander toekomstbeeld als wat mij nu word geschetst. Mijn kinderen hangen ook vreselijk aan mij (dat zei hij ook), maar dat is logisch; hij was er 2 mnd niet voor hen! Jouw vriend is wel erg begaan met jullie zoon maar neemt niet weg dat hij wel lekker zijn eigen gang wil gaan. En het is echt moeilijk dat je in zijn land woont en niet hier; dat maakt het gecompliceerder. Maar, lieve Lucha, uiteindelijk willen we toch gelukkig zijn (worden)? En dat betekent keuzes maken; dat geldt ook voor mij. Ik vind het echt heel moeilijk maar moet nu ook opkomen voor mezelf (en jij ook!). Ik probeer idd wat leuke dingen te gaan doen. Heb me meer in het sociale leven gestort en probeer dat ik zelf weer wat gelukkiger wordt. We weten het best goed voor een ander h?É¬®. maar als het ons zelf betreft.... iedere keer weer die hoop. Jij ook heel veel sterkte meisje! Liefs, Odie

Wie is online

Online gebruikers

Enquête

lucha's Buddies