Lieve Anzil, ik weet dat je gelijk hebt. Daarom heb ik er ook al (geprobeerd) echt een punt achter te zetten. Ik moet het nu zien als of alles over is tussen ons. Wat de toekomst zal brengen kunnen we nooit weten maar op dit moment is dit niet goed voor mij. Ik ga zo dat berichtje lezen wat je zegt...ik kan alle kracht gebruiken. Vandaag voel ik me wel ok...het lijkt wel of je beetje bij beetje aan de situatie gaat wennen.....

Fijn dat er mensen zijn die reageren. Ja onze situaties lijken erg op elkaar. Dat zoek ik ook...herkenning. Want het doet me goed om te weten dat het niet aan mij ligt, maar dat dit dingen zijn die ookal wil je ze niet je gewoon overkomen. En dat je door moet gaan en daarna echt weer gelukkig kunt worden. Want dat probeer ik heel duidelijk voor ogen te houden...geluk zit in mezelf, en ik ben echt voldoende waard om van gehouden te worden. Gelukkig staan er veel mensen achter me. Probeer bewust te genieten van kleine dingetjes (mijn zoontje die iets liefs zegt, een vriendin die ineens opbeld en aan me denkt, het zonnetje buiten, een kopje thee...gewoon om te zien dat er ook nog mooie dingen zjn, want die zijn er echt!!!!!!
En ik weet dat ik hier als een sterker persoon uitkom. Ik leer in ieder geval welke fouten ik niet opnieuw moet maken in een volgende relatie. WEgcijferen is uit den boze...dat zie ik nu wel in.....stank voor dank krijg je ervoor..... (zo de woede zit er ook nog in zie je wel...)

Weet je Odie....die beslissing kwam bij mij ineens. En nog heb ik deep inside hoop dat het goedkomt, maar ik probeer me dan rationeel voor te houden dat dat niet zo is, niet nu in ieder geval en al zeker niet zoals het was.
De ene dag was ik aan het huilen dat ik hem terugwilde en ?Ǭ¥s avonds toen hij weg was zei mijn zoontje "mama, ben verdrietig, is papa weer weg? ik wil lekker thuis bij jou zijn...!" en toen dacht ik.....het is over, ik kies voor mezelf en mijn zoontje. Ik ben geen leuke moeder door die twijfel van hem, en de keuze om er dus een punt achter te zetten heeft mij rust gebracht, en ook me aan het denken gezet over een toekomst zonder hem. Want hoe moeilijk ook, daar moet ik me toch een beeld van vormen en er ook leuke dingen in plannen. Ik begin met kleine dingetjes en als ik die doe voel ik me goed, hoewel ik ?Ǭ¥s avonds in bed nog vaak huil, of in de file in de auto.....maar dan zet ik hard het liedje van Lucie Silva op "what you?Ǭ¥re made of" en dan voel ik dat ik de goede keuze heb gemaakt.
Of ik hem nog kan vertrouwen weet ik niet, maar ik zal hem in ieder geval moeten zien knokken zoals ik heb gedaan wil hij dan uberhaupt nog een kansje maken, met minder neem ik geen genoegen. Het spel wordt met zijn tweeen gespeeld en niet door hem alleen!!!
Dikke knuffel