Nou gisteren zijn we dus voor de laatste keer bij de therapeut geweest. Ik blijf bij mijn standpunt. Het is echt over nu. Mijn hart huilt als ik hem zie "lijden" maar ik kan er niks meer mee. Hij besluit niks, ziet erbij als een zielig vogeltje. Kan nergens antwoord op geven. Op de vraag van de therapeute wat hij van mij beslissing vond komt niet meer dan...als zij dat wil...en de therapeute maar trekken....maar wat wil jij dan, wat voel je dan???? Ze heeft hem nummers gegeven voor hulp voor hem, ik hoop dat hij dat gaat doen, maar vraag het me af. Verder heeft ze ons wat op weg geholpen met de financiele aspecten etc. Ik kon gelukkig heel rustig blijven. Later in de auto samen zitten huilen...tja dat is het dan....bijna 12 jaar....weg! Daarna nog zitten praten. Hij roept maar dat als ik in hem kon kijken in anders zou denken...maar ik zeg ook...laat dan eens zien wat je in je hebt!! Want ik hoor alleen maar woorden maar er gebeurt verder niks. Hij blijft zeggen dat hij hoopt dat het ooit geod komt, dat hij de angst voor onze relatie kwijt raakt (welke angst??). Dat hij hoopt dat ik niet nu met de eerste de beste kerel aan de haal ga etc etc.
Maar ik wil nu niet meer hopen, hij voegt niets meer toe. Hij heeft problemen maar wil niet geholpen worden. Hij ziet de dingen scheef. WEer hadden we het over zijn vreemdgaan en het contact met dat grietje....hij zegt...ik hoop dat jij ooit zal kunnen vergeten. En ik zeg hem...zij of ik. Wil je iets met mij dat is contact met haar uitgesloten. Hij vindt dat niet want ik kan hem toch niks verbieden. En ik zeg hem dat ik niet kan vergeten als zij af en toe in zijn leven is. Hij is ontzettend trots en koppig en heb hem ook gezegd dat hij daar eens over na moest denken, dat dit hele item van contact houden (terwijl hij tegen iedereen volhoudt dat zij voor hem helemaal niks betekend, zelfs geen vriendschap) echt alleen maar met die koppigheid en die trots te maken heeft. Dat hij gewoon niet wil dat ik hem iets opleg, zelfs niet in zo'n extreem geval. Maar dat ik geen milimeter mee zal geven.
Ik weet dat ik nu op de goede weg ben. Ik heb meer rust. Het is niet anders. Ik kan niet in de toekomst kijken en misschien als hij tot inzicht komt of uit zijn problemen, dat er dan nog een kans is, maar ik ga er niet op wachten. Wie weet duurt dat nog 6 maanden en ik weet niet hoe het dan met mij is. Ik ga nu verder met mijn leven. Ik vind het vreselijk dat alles zo moet eindigen, zeker omdat ik denk dat het gemakkelijk voorkomen had kunnen worden, maar ja, dan spreek ik enkel voor mezelf. Voor hem ligt dat blijkbaar heel anders.