Gelukkig, het is bij een dipje van 1 dag gebleven. Ik heb mijn ideeen weer bijgesteld, mijn dagboek van de laatste maanden weer eens teruggelezen en goed met wat mensen gesproken...en heb dat beetje hoop dat ik weer voelde weer lekker in de ijskast gezet. Het is beter zo. Mijn ex is heel liefjes nu, heel bezorgd, waarschijnlijk is het zijn manier om toch betrokkenheid te tonen, of inzet van zijn kant te tonen, maar het is bij lange na niet genoeg voor mij, echt niet. En meer....dat komt gewoon niet. Of het nu gebrek aan liefde voor mij is, depressie, vastzitten, zijn verleden of wat dan ook...ik kan er niet mee verder. Ik los al te lang zijn problemen op en hou hem een hand boven zijn hoofd. Mijn weg is nu los van hem, en dat is het beste zo.
Ik ga weer verder, heb mijn rust weer hervonden...Dit is mijn leven nu...

Gelukkig zijn is in de overtuiging verkeren dat je op de goede weg bent...