Ruim twee weken al nu. Ze is er 2 weg geweest. Nu is ze weer hier "thuis". Wat eerst "ons" huis was. Vanuit studentenleven samen in dit huis gekomen, samen alles opgebouwd, samen ons plekje gecreëerd.
Ze is net naar haar werk vertrokken, gelukkig maar. Even rust op mijn vrije dag.
Zij sterker nu (lijkt het). Ik...naar haar toe nog wel redelijk sterk, maar als ze er niet is, compleet kapot.

Definitief...Enige woord wat door m'n hoofd spookt. Zwaar k=*te...
Ze lijkt het zo "normaal" te vinden. "we gaan als vrienden verder" "Ik kan hier nog wel een tijd blijven wonen toch?" En ik die (uit hoop misschien?) maar ja knikt.
Hopend op: De druk is eraf misschien komt het gevoel wel weer. Piekerend over het feit als het als maatjes goed gaat, moet het toch gewoon weer kunnen werken?
Mijn verdomde hart op dit moment...
Kon ik maar zeggen: AJB ga weg, nu even rust voor mij alleen...

Iemand nog ergens een ruggengraat in de aanbieding?

Nou dinsdag is aangebroken: Ze komt vandaag (voorlopig?, tijdelijk?) terug naar "huis" "Ons" huis wat de laatste 2 weken voor mij al geen thuis meer was. Laatste zaakjes aan kant maken, dan wachten. Eindeloos lijkt het, wachten op "het" gesprek.

Heb haar redelijk netjes (muv 1 sms in 'n dronken bui) met rust gelaten 2 weken lang. Heb hier een en ander geschreven, heb brieven, eindeloos lange brieven geschreven om het voor mezelf duidelijk te maken. Brieven die ze (nog) niet krijgt te lezen.

Net vanochtend (telefonisch, ik zit op een eiland zij bij ouders in verwegistan) (ex?)vriendin na anderhalve week weer gesproken. Puur rationeel, want boel te regelen, daar ze gewoon volgende week weer met haar werk zal beginnen.
Nou is het zodat de huizenmarkt hier zo ongeveer onmogelijk is. Dus eer je een betaalbare woonruimte vind ben je 3-6 maanden verder. Mijn ouders/familie wonen op ongeveer 6 uur reisafstand, die van haar op 4,5. Is dus geen optie...
Zij blij met baan, hier haar vrienden, clubjes etc. Ikzelf: Idem.

Toch zojuist (na avondje doorhalen, dank jullie wel vrienden), een sms gestuurd. Dom dom dom..."Ik mis je" eigenlijk alles wat ik zei. Toch ben ik op slag nuchter bah. Baal van mezelf dat ik er toch aan ingegeven heb.

Meh en nu maar wachten op reactie die ws toch niet komt...Welterusten

Bah, Hele dag in die malende kop van me maar aan het piekeren en proberen alles op rij te zetten. Plots begin ik wat patronen te zien.
Inderdaad, zoals ze zei: "gevoel is weg"...Tijd geleden behoorlijk heftige tijd doorgemaakt (Voornamelijk van mijn kant) Ze heeft me destijds altijd gesteund, was er voor me, zodat ik mede door haar hulp langzaam weer mezelf kon worden.

Deze doet wel wat voor me. Even delen dus