Bah, Hele dag in die malende kop van me maar aan het piekeren en proberen alles op rij te zetten. Plots begin ik wat patronen te zien.
Inderdaad, zoals ze zei: "gevoel is weg"...Tijd geleden behoorlijk heftige tijd doorgemaakt (Voornamelijk van mijn kant) Ze heeft me destijds altijd gesteund, was er voor me, zodat ik mede door haar hulp langzaam weer mezelf kon worden.

Hier is zij echter blijven hangen. Dat daar in die tijd ik totaal niet aantrekkelijk was, totaal niet de persoon met wie je oud kan worden. Dat ik door externe factoren mezelf verloor. Daar waar zij en "ons" hetgene is geweest wat destijds mij even wat sneller boven water heeft geholpen. Daar is ze al afgeknapt.

Ook al ben ik (bijna) weer de oude ik, haar gevoel kwam niet terug. Besef dat langzaamaan. In m'n kop tenminste. Maar g*dv*rd*mm* is liefde niet een werkwoord? Kan het niet zijn door te praten (Wat ze overigens heel erg moeilijk doet) je een gevoels-verlies kan voorkomen/beperken/zien aankomen, waardoor in het ergste geval je allebei een beetje door hebt waar je staat?

Het leek weer zo goed te gaan. Zelfs intimiteit werd langzaam beter (iets wat voor haar dan weer lange tijd moeilijk gegeven was) We luisterden in elk geval weer beetje naar elkaar, hadden weer samen plannen voor morgen. Bah kan aan de ene kant heel boos worden op haar en mezelf ook, maar 100% dat m'n hart haar direct weer omsluit als ik haar zaterdag weerzie...