Definitief...Enige woord wat door m'n hoofd spookt. Zwaar k=*te...
Ze lijkt het zo "normaal" te vinden. "we gaan als vrienden verder" "Ik kan hier nog wel een tijd blijven wonen toch?" En ik die (uit hoop misschien?) maar ja knikt.
Hopend op: De druk is eraf misschien komt het gevoel wel weer. Piekerend over het feit als het als maatjes goed gaat, moet het toch gewoon weer kunnen werken?
Mijn verdomde hart op dit moment...
Kon ik maar zeggen: AJB ga weg, nu even rust voor mij alleen...

Iemand nog ergens een ruggengraat in de aanbieding?