Ruim twee weken al nu. Ze is er 2 weg geweest. Nu is ze weer hier "thuis". Wat eerst "ons" huis was. Vanuit studentenleven samen in dit huis gekomen, samen alles opgebouwd, samen ons plekje gecreëerd.
Ze is net naar haar werk vertrokken, gelukkig maar. Even rust op mijn vrije dag.
Zij sterker nu (lijkt het). Ik...naar haar toe nog wel redelijk sterk, maar als ze er niet is, compleet kapot.
Wil niet dat ze me zo ziet. Verdriet mag ze zien, dat weet ze ook wel, dat het onverwacht was voor mij, dat ik er verdriet om heb. Dit vind ze ook normaal wel. Ze zegt zelf het ook spijtig te vinden, maar haar proces is al maanden geleden begonnen. Ze is verder.

Is het definitief? Mijn hoop zegt nee, zij zegt ja (maar laat wel deurtjes open) Mijn verstand? Het was eerst ja, 't is nu een misschien. Stel op dit moment? Eigenlijk zeg ik dan ook nee. Laat zij mij maar eens gaan missen, weten waar ze voor gaat als ze weer wil beginnen, anders zitten we met een x aantal weken weer op hetzelfde punt. Maar denk dat mijn gevoel toch sterker is op dit moment...Verrotte hoop ook eigenlijk...