Net vanochtend (telefonisch, ik zit op een eiland zij bij ouders in verwegistan) (ex?)vriendin na anderhalve week weer gesproken. Puur rationeel, want boel te regelen, daar ze gewoon volgende week weer met haar werk zal beginnen.
Nou is het zodat de huizenmarkt hier zo ongeveer onmogelijk is. Dus eer je een betaalbare woonruimte vind ben je 3-6 maanden verder. Mijn ouders/familie wonen op ongeveer 6 uur reisafstand, die van haar op 4,5. Is dus geen optie...
Zij blij met baan, hier haar vrienden, clubjes etc. Ikzelf: Idem.
Haar voorstel om gewoon nog in hetzelfde huis te blijven wonen als "vrienden", tot ze wat gevonden heeft...

Mijn eerste reactie: Yay! (Hoop!) Het kan dus nog best eens goedkomen tussen ons, heb dit uiteraard niet gezegd. Kijk we kunnen ook werkelijk prima samen leven, allebei best unieke personen, maar dat ging verdomde goed. Tot de break-up (die van mij kant nog steeds onbegrijpelijk is) eigenlijk qua wonen nooit iets te kibbelen gehad.

Maar: ze eindigt gesprek met de woorden: Ik hou nog heel veel van je, maar het gevoel is weg, dit zal ook niet terugkomen als ik nog een tijdje bij je woon. Doei tot dinsdag dan maar...

En ik zit weer hier te balen nu...Had ik gewoon boos moeten worden? Moeten zeggen dat het niet mijn probleem is, dat ze op moet donderen en desnoods maar op straat moet slapen? Bah verrotte hoop maakt er weer een mooi zooitje van...