Nou dinsdag is aangebroken: Ze komt vandaag (voorlopig?, tijdelijk?) terug naar "huis" "Ons" huis wat de laatste 2 weken voor mij al geen thuis meer was. Laatste zaakjes aan kant maken, dan wachten. Eindeloos lijkt het, wachten op "het" gesprek.

Heb haar redelijk netjes (muv 1 sms in 'n dronken bui) met rust gelaten 2 weken lang. Heb hier een en ander geschreven, heb brieven, eindeloos lange brieven geschreven om het voor mezelf duidelijk te maken. Brieven die ze (nog) niet krijgt te lezen.

Op dit moment heb ik veel te veel hoop op een goede uitkomst, maar moet realistisch blijven en ervan uitgaan dat het misschien ook wel helemaal over is. Doodgebloed, de koek is op. Van haar kant.

Houd zielsveel van haar, besef het meer nu dan ooit tevoren, heb haar ook echt gemist. Zoals de Dijk ooit zong. Moet ik het haar zeggen? Heeft het nog zin?

Puur praktisch zal ze hier nog even wonen (lees eerder blogje), maar of ik dit allemaal trek? Eerst dat eindeloze wachten, tot ik haar straks zie en met haar kan praten. Hoop dat ik mezelf inhoudt en op z'n minst de praktische kant even goed kan plaatsen zonder een al te groot huilgesprek. De tijd zal het leren...Wordt vervolgd