Is het niet wonderlijk om te beseffen wat vrouwen allemaal met je gevoel kunnen doen? Ze kunnen je volmaakt gelukkig maken, maar ze kunnen er ook, bewust of onbewust, voor zorgen dat je door de diepst mogelijke emotionele dalen moet gaan.

De afgelopen maanden zijn vooral gekenmerkt door verdriet. De laatste dagen gaat het gelukkig weer wat beter en dit heeft voor een groot gedeelte te maken met de eigenschap van vrouwen om iemand gelukkig te maken. Het meisje in kwestie zal het waarschijnlijk niet weten, maar mede dankzij haar zijn de afgelopen dagen een stuk aangenamer geweest dan vele dagen daarvoor. Gisteren en vandaag zijn we samen wezen sporten. Een flirt of een date zou ik het dus niet willen noemen, maar het voelt prettig om ook met andere mensen/meisjes om te gaan.

Ik weet het niet zeker, maar het lijkt wel of de zondagmorgen synoniem staat voor het gevoel dat ik haar zo graag terug zou willen en de gedachte dat het echt wel zou kunnen lukken. Ik kan me herinneren dat ik dit gevoel al vaker heb gehad op dit tijdstip in de week.

Het voelt een beetje als de situatie waarin ik zat toen het (ongeveer 1.5 jaar geleden) een half jaar uit was. Er zouden verschillende dingen gaan veranderen. Zij zou gaan studeren en op kamers gaan. Ik dacht dat dat heel goed zou zijn voor haar en voor onze relatie. Ze had thuis nogal eens problemen, die dan ook weer voor spanningen zorgden in onze relatie. Bovendien trok ze mijns inziens te veel naar mij toe. Als ze op kamers zou zitten in de stad dan zou ze ongetwijfeld meer voorhanden gaan krijgen. Bovendien zou ik zelf ook wat dingen aan mezelf veranderen. Ik zag het helemaal zitten, maar het mocht niet baten, want na een jaar was het weer over en nu definitief. Nu heb ik weer het gevoel dat wanneer we het nu opnieuw zouden proberen, het zeker beter zou gaan. Reden hiervoor is dat de situatie ook nu wat anders is. De belangrijkste reden voor onze ruzies was toch vooral dat ik volgens haar niet genoeg liet merken hoe veel ze voor me betekende. Dat idee haalde ze vooral uit het feit dat ik niet altijd veel tijd had voor haar. Dit zou vandaag de dag wel anders zijn. Vorig jaar had ik het druk met mijn studie en daarnaast neemt sport natuurlijk een erg groot deel van mijn tijd in beslag. Gevolg hiervan was dat ik mijn tijd strak in moest delen en daar had zij vaak problemen mee. Er ontstonden irritaties, waardoor we uiteindelijk in een vicieuze cirkel belandden omdat ik daardoor ook minder zin had om meer tijd voor haar te maken, waardoor zij nog ge?ɬØrriteerder raakte, etc. Dit jaar heb ik het een stuk minder druk. Vooral het eerste semester heb ik tijd genoeg. Tijd die ik maar al te graag met haar zou besteden. Bovendien denk ik dat ik wel in staat ben om wat makkelijker dingen opzij te schuiven voor haar. Ik vond dat ik dat altijd al wel deed, maar zij dacht daar anders over. Het was wel zo dat ik altijd veel waarde hechtte aan het doen van mijn eigen dingen. Ik zou nu bereid zijn om dat minder belangrijk te vinden, ten faveure van haar. Dat zou er dan voor zorgen dat er minder of geen ruzies zouden zijn, waardoor ik me ook weer opener en liefdevoller naar haar zou kunnen opstellen, waardoor zij zich ook weer beter zou voelen, waardoor we nog gelukkiger zouden zijn met onze relatie, enz. Dan maar een keer wat minder lang slapen, dan maar een keer een kortere training of zelfs een keertje overslaan, dan maar een keer de goedbetaalde krantenwijk op zondagmorgen door iemand anders laten doen waardoor ik op zaterdagavond met haar uit zou kunnen gaan en we zondagmorgen gewoon in bed konden blijven liggen. Ik zou het er nu allemaal voor over hebben. En boven alles hou ik natuurlijk nog heel erg veel van haar.

Ja hoor, het is weer zover. Ik vind mezelf weer eens huilend in m'n bed terug. Ik wilde bijtijds gaan slapen maar dat gaat moeilijk als de tranen onophoudelijk uit je ogen blijven stromen. Het recept voor deze tranen is niet zo ingewikkeld. Men nemen mooie, fijne, warme herinneringen aan haar. Dit mengen we vervolgens met het besef dat je haar voor altijd kwijt bent, et voila!

Mijn gevoel heeft me niet in de steek gelaten. Een aantal dagen geleden voelde ik dat er een dip aan zat te komen. Momenteel zit ik daar dus middenin, met hier en nu tot dusver als hoogtepunt. Wat voel ik me ongelooflijk verdrietig! En dat allemaal door dat ene meisje.

Het mooie weer lijkt even terug te keren in het land, maar voor mij lijkt het leven op deze zonnige dag toch erg donker. Ik zit haar weer eens vreselijk te missen. Ik zou er heel veel voor over hebben als ik nu gewoon op de trein kon stappen om haar op te zoeken, samen de avond door te brengen en in elkaars armen in slaap te vallen.

Waarom wil ik dat zo graag? Op het einde van onze relatie was het op dat soort avonden vaker niet dan wel gezellig. Vaak gingen we met ruzie slapen. Zo is het heel vaak gegaan. Waarom wil ik dat nu dan zo graag? Ik kan toch gewoon denken aan al die keren dat het niet leuk was als we bij elkaar waren, dan zou dat verlangen normaal gesproken toch wel moeten verdwijnen. Dat is echter het bizarre van de situatie van liefdesverdriet, dat gaat zomaar niet. Je ziet alleen het positieve. En zo onlogisch is dat natuurlijk ook niet, het was immers ook erg vaak wél heel erg leuk. Maar het zal nu nooit meer leuk zijn. Dat soort avonden zullen zich nooit meer voordoen. Elke keer wanneer ik me dat bedenk doet het me pijn. Ik weet dat het beter is wanneer we die momenten nooit meer mee zullen maken, maar ik zou zo graag willen dat het anders was. Ik kijk uit naar de avond dat ik weer als jouw vriendje bij je op bezoek mag komen. Tevergeefs. Het zal niet meer gebeuren, nooit meer?¢‚Ǩ¬¶wat een pijn.

Een vreemde ervaring was het. De laatste tijd gaat het relatief gezien best redelijk met me. Gisteren bekroop me echter het gevoel dat er aan die periode van betrekkelijke rust een eind is gekomen. Weliswaar nog niet direct, dat is ook het bizarre. Het was net of m'n gevoel me wilde waarschuwen voor een nieuwe periode van ellende en verdriet. Een triest gevoel maakte zich gisteren van mij meester, maar het was nog niet zo intens als dat ik de afgelopen periode al eens heb doorgemaakt. Het lijkt dus een soort van voorbode.

Vandaag heb ik meer aan haar gedacht dan dat ik de laatste tijd gewend was te doen. Wellicht komt dit mede doordat zij vrijdag ineens contact met mij opnam, terwijl we hadden afgesproken dat we geen contact met elkaar zouden hebben totdat ik de hele situatie verwerkt heb. Voor de duidelijkheid: 5 weken na onze relatiebreuk kwam zij een andere jongen tegen, zoende ermee en werd al vrij snel daarna verliefd. Het feit dat zij al (zo snel) verliefd is op iemand anders doet me ontzettend veel pijn. Het was een enorme klap. Ik kan derhalve niet normaal als vrienden met haar omgaan. Het is niet zo dat ik boos op haar ben of haar nu ineens niet aardig meer vind, integendeel, maar ik kan gewoon niet goed omgaan met het feit dat zij al iemand anders heeft. Daar heb ik het té moeilijk mee om er echt als een vriend voor haar te zijn. Ik gedroeg me tegenover haar wat afstandelijker dan normaal, was ook minder enthousiast en was vaak ook nogal kortaf. Zij kon dit van mijn kant niet echt waarderen en daarom heb ik besloten dat het voor ons beiden beter zou zijn dat we geen contact meer hebben totdat ik dit alles volledig verwerkt heb. Vooral ook om de goede band die er tussen ons bestaat niet onnodig te beschadigen. Wanneer ik alles achter me heb gelaten kunnen we alsnog goede (beste) vrienden worden.

Het proces van liefdesverdriet gaat met ups en downs. De laatste twee dagen voel ik me redelijk goed. Ik ben me er echter terdege van bewust dat ik me nu dus in een "up" bevind. Ik heb niet de illusie dat wanneer je je eenmaal een keer wat beter voelt, dat het daarna alleen nog maar beter gaat. In het "gewone leven" voelt men zich in een normale situatie goed. Dit leven wordt soms verstoord waardoor men zich op dat moment slecht voelt. Die periode is echter maar een tijdelijke afwijking van de lijn die het normale, goede gevoel voorstelt. Deze afwijking kan natuurlijk ook in positieve zin ontstaan. Men verkeert dan kortstondig in een fase van extreem geluk. Het leven van iemand met liefdesverdriet ziet er volgens mij iets anders uit. De pieken en dalen zijn hetzelfde, maar de neutrale lijn ligt naar mijn mening beduidend lager dan hij eigenlijk zou moeten liggen. De persoon met ldvd zal zich, wanneer hij in een normale situatie zit, niet goed voelen. Hij of zij voelt in de normale situatie altijd pijn en verdriet. Wanneer de persoon een positieve uitschieter beleeft, zal hij zich voelen zoals een persoon zonder ldvd zich normaal voelt wanneer hij of zij zich dus op de denkbeeldige lijn bevindt. Als de persoon met liefdesverdriet een "down" ervaart voelt hij zich zo beroerd als men zich maar voor kan stellen. Ergere pijn is bijna niet mogelijk.

Als alles gewoon goed zou zijn gegaan in onze relatie had ik nu niet achter de computer gezeten om dit verhaaltje te schrijven. Vandaag was de dag dat mijn ex en ik, samen met haar ouders, op vakantie zouden gaan. Voor mij gaat dat feestje nu dus helaas niet door. Vanwege die vakantie had ik er een half jaar geleden al voor gezorgd dat ik vandaag vrij zou zijn van mijn bijbaantje op zaterdag. Ik zou vandaag dus eigenlijk gewoon kunnen gaan werken maar ik heb die vrije dag gewoon laten staan. Een vrije dag komt me wel gelegen, heb bovendien ook helemaal geen zin om me geforceerd groot te houden op mijn werk.