De gedachten aan mijn ex overheersen al mijn andere gedachten. Vandaag heb ik geprobeerd om deze gedachten even naar de achtergrond te werken. Dat is gedeeltelijk wel gelukt. Vanmorgen heb ik eerst een bezoekje gebracht aan de sportschool om vervolgens op de trein te stappen. Samen met een meisje, dat ik al een aantal jaren ken, heb ik vandaag een uitstapje gemaakt naar het strand van Zandvoort. Vanuit het Brabantse land is dat best een flinke reis dus we zijn alles bij elkaar toch een uurtje of 8 samen op pad geweest. We hadden elkaar al een tijdje niet meer gezien en we hebben dus ruim de tijd gehad om bij te praten. Het uitwaaien aan het strand en haar gezelschap zorgden er voor dat mijn hoofd, dat helemaal dol aan het worden is van al dat verdriet, eventjes tot rust kon komen.

Het was vandaag weer een erg zure dag. Eerst had ik vanochtend een tentamen wat ik compleet verbraaid heb. Dit wist ik eigenlijk van tevoren al. Studeren lukte immers niet in de situatie waarin ik de laatste tijd verkeer. Maar een slecht resultaat voor een tentamen is onderhand wel het laatste waar ik me druk om maak op dit moment.
Daarna ben ik bij m'n ex geweest om haar te vertellen dat het me beter lijkt dat we geen contact meer met elkaar hebben totdat ik het allemaal volledig verwerkt heb. We willen allebei graag vrienden blijven maar op de manier zoals we dat tot dusver gedaan hebben gaat het voor mij niet meer. Ik gun haar alle geluk, ze is immers toch 4 jaar mijn schatje geweest en ik hou natuurlijk nog steeds van haar. Maar het doet me zoveel pijn dat zij gelukkig is vanwege het feit dat ze verliefd is op een andere jongen. Ik kan daar niet tegen, ik kan daar niet mee omgaan. Ik merkte dat ik me tegenover haar niet zo kon gedragen zoals zij dat van mij verwacht. Ik kan niet vrolijk tegen haar doen omdat zij ook de reden is van mijn verdriet, zonder dat ze daar iets aan kan doen overigens. Ik had het idee dat als we zo door bleven gaan, ze daardoor dadelijk nog een hekel aan me zou krijgen en dat is wel het laatste wat ik wil. Willen we vrienden kunnen worden dan zullen we er beiden klaar voor moeten zijn. Zij is dat, ik duidelijk nog niet. Ik hoop dat we hierdoor over een tijdje wel goede vrienden kunnen worden. Ook hoop ik dat ik, doordat ik nu geen contact meer met haar heb, haar wat sneller uit m'n hoofd kan krijgen en er sneller overheen kan komen. Vandaag heeft ze trouwens ook voor het eerst echt gezegd dat ze verliefd is op die andere jongen. Ik begrijp het niet maar ik moet het accepteren. Ook al weet ik dat het beter is dat het uit is tussen ons, het doet me zo veel pijn dat ze nu verliefd is op iemand anders. Ik vind dat echt zo ontzettend moeilijk om mee om te gaan!

De laatste dagen zou ik eigenlijk druk aan het studeren moeten zijn voor een hertentamen wat ik woensdag moet maken. Het wil echter maar niet lukken. Ik probeer het wel, maar de concentratie is ver te zoeken. Ik zie de tekst wel maar ik sla niks op. Steeds dwalen mijn gedachten af naar haar.

Op zoek naar wat afleiding ga ik overdag naar de sportschool en kijk ik 's avonds naar Will & Grace. Deze serie zorgt er voor dat ik een half uurtje kan ontspannen en zelfs wat kan lachen. Desondanks doet deze serie me tegelijkertijd ook weer aan mijn ex denken. Ik kende het programma niet, totdat ik een keer bij mijn ex (toen nog mijn vriendin) kwam terwijl ze dit aan het kijken was. Daarna hebben we nog regelmatig samen naar Will & Grace gekeken, bij mij thuis, bij haar ouders thuis, maar voornamelijk op haar studentenkamer. Het klinkt misschien gek, maar van die momenten kon ik echt enorm genieten. Dat was het voor mij helemaal: lekker samen op de bank, op haar eigen plekje in de stad, kijken naar een niks-aan-de-hand programma dat je even de tijd doet vergeten.

De laatste dagen heb ik geen contact gehad met m'n ex. Ze is op vakantie naar Turkije. De laatste dagen ging het ook wel weer wat beter met me. Zojuist kwam ze echter online op msn. Het gevolg: mijn hart ging ineens enorm te keer. Ineens voel ik me weer een stuk slechter en verdrietiger. Hoe kan dat toch? Ze sprak me aan, wenste me succes met de fietstocht die ik morgen ga rijden (samen met haar vader en broertje) en vertelde me hoe ontzettend geweldig ze het daar heeft. Dat is natuurlijk leuk voor haar maar het doet me pijn om te weten dat zij het daar zo fantastisch heeft en waarschijnlijk nog niet één seconde aan mij heeft gedacht, terwijl er geen minuut voorbij gaat waarin ik niet aan haar denk.