Ik weet het niet zeker, maar het lijkt wel of de zondagmorgen synoniem staat voor het gevoel dat ik haar zo graag terug zou willen en de gedachte dat het echt wel zou kunnen lukken. Ik kan me herinneren dat ik dit gevoel al vaker heb gehad op dit tijdstip in de week.

Het voelt een beetje als de situatie waarin ik zat toen het (ongeveer 1.5 jaar geleden) een half jaar uit was. Er zouden verschillende dingen gaan veranderen. Zij zou gaan studeren en op kamers gaan. Ik dacht dat dat heel goed zou zijn voor haar en voor onze relatie. Ze had thuis nogal eens problemen, die dan ook weer voor spanningen zorgden in onze relatie. Bovendien trok ze mijns inziens te veel naar mij toe. Als ze op kamers zou zitten in de stad dan zou ze ongetwijfeld meer voorhanden gaan krijgen. Bovendien zou ik zelf ook wat dingen aan mezelf veranderen. Ik zag het helemaal zitten, maar het mocht niet baten, want na een jaar was het weer over en nu definitief. Nu heb ik weer het gevoel dat wanneer we het nu opnieuw zouden proberen, het zeker beter zou gaan. Reden hiervoor is dat de situatie ook nu wat anders is. De belangrijkste reden voor onze ruzies was toch vooral dat ik volgens haar niet genoeg liet merken hoe veel ze voor me betekende. Dat idee haalde ze vooral uit het feit dat ik niet altijd veel tijd had voor haar. Dit zou vandaag de dag wel anders zijn. Vorig jaar had ik het druk met mijn studie en daarnaast neemt sport natuurlijk een erg groot deel van mijn tijd in beslag. Gevolg hiervan was dat ik mijn tijd strak in moest delen en daar had zij vaak problemen mee. Er ontstonden irritaties, waardoor we uiteindelijk in een vicieuze cirkel belandden omdat ik daardoor ook minder zin had om meer tijd voor haar te maken, waardoor zij nog ge?ɬØrriteerder raakte, etc. Dit jaar heb ik het een stuk minder druk. Vooral het eerste semester heb ik tijd genoeg. Tijd die ik maar al te graag met haar zou besteden. Bovendien denk ik dat ik wel in staat ben om wat makkelijker dingen opzij te schuiven voor haar. Ik vond dat ik dat altijd al wel deed, maar zij dacht daar anders over. Het was wel zo dat ik altijd veel waarde hechtte aan het doen van mijn eigen dingen. Ik zou nu bereid zijn om dat minder belangrijk te vinden, ten faveure van haar. Dat zou er dan voor zorgen dat er minder of geen ruzies zouden zijn, waardoor ik me ook weer opener en liefdevoller naar haar zou kunnen opstellen, waardoor zij zich ook weer beter zou voelen, waardoor we nog gelukkiger zouden zijn met onze relatie, enz. Dan maar een keer wat minder lang slapen, dan maar een keer een kortere training of zelfs een keertje overslaan, dan maar een keer de goedbetaalde krantenwijk op zondagmorgen door iemand anders laten doen waardoor ik op zaterdagavond met haar uit zou kunnen gaan en we zondagmorgen gewoon in bed konden blijven liggen. Ik zou het er nu allemaal voor over hebben. En boven alles hou ik natuurlijk nog heel erg veel van haar.

Maar ach, ik zit dat hier wel zo mooi uit te dokteren, maar ik weet toch dat het nooit in de praktijk gebracht zal worden. Ik weet natuurlijk niet of het ook allemaal zou lopen zoals ik in gedachten heb. Nu zeg ik dat ik dat kan, maar toen we nog wat hadden kon ik het ook niet, al is de situatie zoals gezegd nu wel anders. Buiten het feit dat ik meer tijd heb is zij sinds het uit is ook wel wat veranderd. Ze onderneemt nu veel meer, geniet echt van het studentenleven. Dat was iets waar ik ten tijde van onze relatie ook op aandrong maar wat ze toch nooit echt doorzette. Nu doet ze dat wel en weet ze dat ze mij niet persé nodig heeft om een leuke dag te hebben. Haar vriendinnen zeggen zelfs dat ze veel leuker is nu ze niks meer met mij heeft (:. Ook voor onze tijdelijke breuk was dit al het geval. Toen het uit was werd ze ineens veel ondernemender, ging ze meer met vriendinnen om en meer van dat soort dingen waar ze gelukkig van werd. Dat inzicht plus het feit dat ik haar meer te bieden heb dan dat ik had toen we nog een relatie hadden, geeft mij het vertrouwen dat het heus wel kan.

Maar goed, zoals ik al zei, ik weet dus niet zeker of het wel zou gaan zoals ik nu voor ogen heb. Maar zelfs als ik dat wel zeker zou weten, dan nog is het niet aan de orde. Haar nieuwe lover heeft haar immers doen beseffen dat ze absoluut geen relatie meer met me wil. Zoals ze zelf zei: "Als er iemand is op deze wereld waar ik niks mee zou beginnen dan ben jij het." Die kan ik in m'n zak steken.

Het zal allemaal wel beter zijn zo. Het is niet voor niks uitgegaan. Een nieuwe mislukking zou het verdriet wellicht nog erger maken, omdat we dan misschien wel niet in harmonie uit elkaar zouden kunnen gaan. Bovendien zullen weinig mensen ons nog serieus nemen wanneer we voor de zoveelste keer wéér bij elkaar komen.

Het is beter zo, ik weet het. Maar toch, wat vind ik dat ontzettend jammer! Voor mijn gevoel is het namelijk helemaal niet beter zo. Zo veel verdriet als dat ik heb, dat kan toch niet goed zijn? Blijkbaar is alles niet altijd even logisch.

Ik mis haar zo erg! En de gedachte dat het heus wel kan laat me niet los. Wij horen toch gewoon bij elkaar?! Nee, kennelijk niet?¢‚Ǩ¬¶:-(.