Dat gevoel ken ik wel, dat heb ik ook gehad. En wel meer volgens mij, die tot hun nek in de ldvd zitten. Of je ervan houdt is natuurlijk vers twee, maar je zou voor de aardigheid het nummer 'A fine day to exit' van de band Anathema eens moeten luisteren, dat drukt het wel aardig uit en is sowieso een mooi nummer.

Maar joh... Houd moed inderdaad. Op de bodem van die put is het moeilijk licht zien, maar als je er lang genoeg zit, kom je vanzelf tot de conclusie dat er toch verdomd weinig te beleven valt en zul je besluiten toch eens te proberen naar boven te klimmen. En af en toe zie je dan een beetje licht.

Van de CD van dezelfde band waar 'A fine day to exit' de titelsong van is: "Somewhere in the hurricane, hope is waiting" (dat nummer heet Release).

Woelig zal het nog wel een poosje blijven. En het is ook niet erg dat je het over je heen laat komen. Op een gegeven moment zul je merken dat er dingen gaan gebeuren, in jouzelf. Zij zal bijzonder voor je blijven en ook nog wel een poosje je weak spot. Maar als je maar vaak genoeg wat glimpjes licht opvangt, word je vanzelf nieuwsgierig genoeg om uit die put te klimmen zodat je steeds meer licht vangt.

En ja, ik had eigenlijk ook al een poos moeten slapen, maar goed, in mijn geval werd ik nog even opgehouden door een vriend van me die wilde dat ik even snel wat in Photoshop in elkaar flanste. Die momenten komen ook weer, al duurt het misschien even...

Houd moed.

Bedankt voor jullie reacties! En maak je niet ongerust, ik weet van mezelf dat ik altijd sterker zal zijn dan die gedachten. Waar het mij om gaat is dat het verdriet soms zo erg is dat zelfs dat soort gedachten in je opkomen. Feit is wel dat ik het leven momenteel niet bepaald zie zitten. Op het hoogtepunt van een dip, zoals gisteren, zijn die gedachten dan nog een stukje extremer. Maar in deze fase in mijn leven, die gekenmerkt wordt door ldvd, zie ik het leven gewoon heel erg somber in. Ik weet niet of het vreemd is maar ik heb in deze fase continu de gedachte dat het me niks zou interesseren als ik nu ter plekke dood neer zou vallen. Deze gedachte is misschien wat milder van aard dan de gedachten die je hebt wanneer je echt volledig van streek bent, maar toch ook niet bepaald positief. Dat is echter ook hoe ik momenteel tegen het leven aankijk. Het heeft geen zin, het is zo nutteloos zonder haar. Als ik niet bij haar kan zijn, waarom loop ik dan in godsnaam op deze aarde rond? Het is een kwelling. En dat kan toch niet de bedoeling zijn.
Begrijp me dus niet verkeerd, ik zal mezelf nooit van het leven beroven. Om Herman Finkers nog maar eens te citeren: "zelfmoord plegen is wel het laatste wat ik zou doen." Ik stel me alleen wel de vraag: waarom leef ik eigenlijk als ik van binnen zo diep ongelukkig ben? Ik heb in ieder geval geen plezier meer in het leven. Mijn leven voelt op dit moment als een straf, een loodzware straf. Ik hoop maar dat ze mij ooit gratie zullen verlenen. Nu voelt het echter alsof ik de levenslange straf waar ik toe veroordeeld ben, gewoon uit moet zitten.

P.S.: Dissy: ik ben 22. Unremedied: ik heb dat nummer gedownload (en met die andere is ie momenteel bezig). Inderdaad een goed nummer en ook een nummer dat een erg dramatische sfeer oproept.