Het is inmiddels twee weken uit. Na een half jaar een knipperlicht relatie te hebben gehad en alle energie en moeite wat ik erin gestoken heb, is zijn inmiddels weer met een ander. Ik accepteer het, het zij zo. Ze heeft tegen mij gelogen en het onschuldige meisje uitgehangen. Ik heb respectvol gereageerd op haar beslissing tot ik hoorde dat er meer aan de hand was. Ik heb toen onrespectvol nog een berichtje nagestuurd, omdat ik dacht een eerlijk onschuldige meid in de ogen aan te kijken en dat zeker na twee jaar.

Mijn laatste lange blog voor nu:

De laatste 3 dagen wisselen mijn gevoelens van haat en verdriet. Haat speelt een grotere rol, ik haat haar meer, ik ben boos op haar, niet alleen omdat ze de hele tijd aan zichzelf dacht, maar ook omdat ze niet eerlijk is geweest. Zij heeft mij net als de eerste keer pas aan de kant gezet tot ze iets nieuws heeft gevonden.

Ik heb gister nog een blog geplaatst dat ik blij was dat ik het het uitgepraat met mijn ex. Vannacht voelde het opeens anders. In december ging het uit vorig jaar, ik wantrouwde haar omdat ze te jong was. Thuis was het moeilijk, mijn vader was manisch depressief, ik zocht troost, maar zij twijfelde aan onze relatie. Ik ging er helemaal doorheen, controleerde haar en kwam achter dingen die haar uiteindelijk zo boos maakte dat ze snel een andere relatie in is gegaan. Terwijl zij mij bezeek.

Mijn relatie is tot een einde gekomen en hoop moet ik gaan weggooien, een twijfelende punt alweer. Ik heb een gesprek met haar gehad, wij zaten daar op de bank en het voelde zo vertrouwd, alleen wil zij niet meer. Wij hebben verwijten uitgepraat en toch nog even op elkaar gescholden. Naja tevergeefs, wij waren samen gekomen om een einde eraan te praten, zodat wij wel nog elkaar het geluk gunnen.

Kent iemand het gevoel? Ik heb laatst een date gehad, proberen om mijn ex te vergeten. Zij zit inmiddels weer in een nieuwe relatie en ik wilde er ook klaar voor zijn. Het doet mij pijn dat zij zo snel een nieuwe relatie heeft en vond dat ik mijzelf ook maar eens moest gaan verzetten hierin. De meid waarmee ik gedate heb was aardig, lief en betrouwbaar. Ze was spraakzaam en wij hebben gezoend. Klinkt misschien allemaal kinderachtig, maja als eerste keer echt goede liefdesverdriet probeer je het eigenlijk op alle mogelijke manieren te verwerken.

Ik heb dit gedicht gevonden op het internet. Deze is dus niet zelf geschreven, maar ik vond hem te mooi om hem niet te delen. Dus bij deze:

Van buiten naar binnen

Als een roofdier sloop je naar me toe,
Haalde uit met je scherpe klauwen,
Je trok weer terug,
om nog langer en dieper uit te halen,
tot ook dat niet meer genoeg was,
toen haalde je uit om te vernietigen,
kapot te maken met je scherpe tong,
zout in de wonden te strooien.
Gewond trok ik me iedere keer terug,
Verzorgde de wonden,
Luisterde naar je spijtbetuigingen,
Geloofde in je goedheid,
maar diep van binnen:

Het woordje liefdesverdriet is mij duidelijk

Het enige wat ik momenteel wil is door. Door met mijn leven. Even niet meer stil staan bij wat ik verloren ben of medelijden hebben met mijzelf. Dat heb ik genoeg gedaan en doe ik nog steeds. Qua werk en studie heb ik genoeg werk te doen (door er te weinig aan te doen) en hiervoor wil ik mij ook inzetten. Alleen op de momenten dat ik gemotiveerd ben, realiseer ik mij weer dat ik iets moois verloren ben en gaat die motivatie weer helemaal de kelder in.