Mijn relatie is tot een einde gekomen en hoop moet ik gaan weggooien, een twijfelende punt alweer. Ik heb een gesprek met haar gehad, wij zaten daar op de bank en het voelde zo vertrouwd, alleen wil zij niet meer. Wij hebben verwijten uitgepraat en toch nog even op elkaar gescholden. Naja tevergeefs, wij waren samen gekomen om een einde eraan te praten, zodat wij wel nog elkaar het geluk gunnen.

Toen ik wegging, een beetje op streven van haar, stond ik voor de deur en ik wilde nog graag even bij haar zijn. Ze hield het op een "nee" maar kon de deur ook niet sluiten. Steeds meer ging de deur dicht, maar het deed haar pijn, zo hebben wij vijf minuten gestaan. Dit moment zie ik als een symbolisch einde. Zij was ook verdrietig, maar kon niet meer verder, ze twijfelde teveel en dat boorde mij de grond in.

Aan de ene kant is het mooi, dat je elkaar het beste gunt in je verdere leven, maar ik zit nu achter mijn laptop en laat veel tranen, alweer. Ik heb zo een mooie tijd met haar achter de rug, maar moet haar nu vergeten en later kan ik erweer aan terug denken. Jaloesie, dat zij dalijk weer met een ander loopt breken mijn gedachtes. Zij heeft mij nooit pijn willen doen, dat weet ik, maar zoveel verdriet als zij mij momenteel geeft, doet zoveel pijn en sleurt mij helemaal de grond in. Waarom begint liefde mooi en eindigd het in zo een gevoel? Ik ben sterker geworden, maar toch, onze relatie gaat niet meer verder. Ik ben nog jong, kan blij zijn dat wij er nu achter zijn gekomen, maar zij voelde zo als "een van de ware" in je leven. Zij was mooi, lief, maar helaas niet meer begripvol, dat was voorheen anders. De communicatie lag niet meer op een lijn. Ze stuurde mij een smsje toen ik op vakantie was, of zij mij kon vertrouwen? Ik vond het fijn, want ze gaf aan dat ze om mij gaf en niet kwijt wilde. Ik heb haar een week erna hetzelfde smsje gestuurd, zij vatte het negatief op. Radeloos, maar dit is voor mij een teken dat haar communicatie ontvangst niet juist meer was. Pijnlijk, want dit hebben wij voorheen nooit gehad, maar een streep zetten, dat kan ik niet. Ik zou haar moeten haten, maar dat kan ik niet. Ik denk teveel terug aan de mooie tijd samen en idealiseer dat gevoel wat ik toen had en de pijn die ik nu heb. Geen toekomst meer samen, bleh. Ik heb vanmorgen overgegeven van de stress. Ik wil er niet meer zo mee zitten, het is gedaan, het was mooi, wij gunnen elkaar het beste.

Ondankds dat ze tegen mij gelogen heeft, ondanks dat zij in de tussentijd een andere relatie heeft gehad, kan ik niet kwaad op haar zijn. Ik ben blind van de liefde. Blind waardoor ik niet kwaad op haar kan zijn. Blind dat zij toch verandert is en ouder is geworden en niet meer die meid is wat ik twee en half jaar terug heb leren kennen. Wie geef mij de switch knop om verder te gaan?

Ik zelf een beetje, want ik heb alles gedaan voor de relatie wat ik kon. Zoek daar mijn voldoening in, maar ook mijn pijn van de afwijzing. Beide moeite, maar beide nu een apart leven.