Ik heb dit gedicht gevonden op het internet. Deze is dus niet zelf geschreven, maar ik vond hem te mooi om hem niet te delen. Dus bij deze:

Van buiten naar binnen

Als een roofdier sloop je naar me toe,
Haalde uit met je scherpe klauwen,
Je trok weer terug,
om nog langer en dieper uit te halen,
tot ook dat niet meer genoeg was,
toen haalde je uit om te vernietigen,
kapot te maken met je scherpe tong,
zout in de wonden te strooien.
Gewond trok ik me iedere keer terug,
Verzorgde de wonden,
Luisterde naar je spijtbetuigingen,
Geloofde in je goedheid,
maar diep van binnen:
hoorde ik de alarmen rinkelen,
groeide mijn wantrouwen en twijfel
Toen jij overging tot totale vernietiging,
Was ik van buiten als een egel,
Maar van binnen bloedde ik,
Was zwaargewond………………
Toen ik het overleefd had,
Heb ik mijn diepe wonden gelikt,
Verzorgd om ze te laten helen,
Het dieprode in de littekens verdween………
Maar wat nooit zal verdwijnen,
Is het gif wat je in me hebt gespoten,
Van wantrouwen en twijfel,
Niet meer geloven in goede bedoelingen,
Van goede mensen,
Waardoor de alarmen soms gaan rinkelen,
Twijfel en wantrouwen toe slaan
Weer angst voel,
Voor gewone goede mensen met goede bedoelingen.