Ik heb gister nog een blog geplaatst dat ik blij was dat ik het het uitgepraat met mijn ex. Vannacht voelde het opeens anders. In december ging het uit vorig jaar, ik wantrouwde haar omdat ze te jong was. Thuis was het moeilijk, mijn vader was manisch depressief, ik zocht troost, maar zij twijfelde aan onze relatie. Ik ging er helemaal doorheen, controleerde haar en kwam achter dingen die haar uiteindelijk zo boos maakte dat ze snel een andere relatie in is gegaan. Terwijl zij mij bezeek.

Naja het bleek een rebound relatie. Het ging al snel uit en zij vroeg via vrienden hoe met mij was. Ik had contact verbroken. Toen wij contact kregen, begon ze over spijt en mooie relatie. Ik vond het fijn. Te fijn. Ik ging weer hoop krijgen door haar mooie woordjes. Tot ze mij weer in haar macht had. Ze zei dat ze de stap niet durfde te nemen, omdat er bij haar thuis ook wat had afgespeeld. Ik kreeg op een avond een mail dat ze alleen vrienden met mij wilde zijn. Toen heb ik gezegd, oké geen contact. Dat was de dag dat zij mij 40 smsjes stuurden en 20 keer opbelden om mij terug te krijgen. Ze geloofde er weer in. Ik dombo ben er toen ingetrapt.

Na deze periode hadden we constant ruzie. Aantrekken en afstoten, terwijl ik weet dat ik een goede prater ben, mij kan inleven in haar denken en ook begrip hiervoor toon als zij iets kwijt wil. Ik gaf haar zekerheid, omdat ik zei dat ik altijd voor haar zou vechten, dat zij met andere woorden de ware voor mij zou zijn. Andersom was dat niet. Emotionele chantage. Als we samen waren was het fijn, maar als wij elkaar niet zagen wantrouwde wij elkaar.

Ik ging met vrienden op vakantie, ze wist niet hoe lief ze moest smsen en hoe diep zij in onze relatie geloofde. Ik kwam terug en er was iets. Ze had nieuwe vrienden leren kennen. De week erna ging ze zelf op vakantie. Ik zocht ook een beetje vertrouwen en stuurde lieve smsjes. De weekend voordat ze ging kreeg ik een sms, ik twijfel. De beide dagen dat ik haar wilde zien voordat ze ging gaf zij te kennen dat ze het te druk had, dat was dus bullshit. Ik stuurde lieve smsjes toen ze op vakantie was, maar kreeg heel heel hard terug, ik twijfel, ik wil je niet kwijt, maar het voelt niet goed. Ze was met een van de jongens op vakantie na haar vriendinnengroep die ze eerder heeft leren kennen, ik wilde haar niet wanttrouwen maar zag een diep gat. Afgelopen weekend smste ze, het gaat niet meer, houden van is voor mij niet genoeg. De dag erna was zij alleen thuis, haar ouders waren nog op vakantie, de hele week. Ik hoorde viavia dat zij alleen met dezelfde jongen naar haar huis binnen ging. Ze had mij 2 maanden van tevoren te kennen gegeven dat ze slecht gevoel had wanneer ik met een vriendin naar de bios ging, nu zij, 1 dag nadat ze het heeft uitgemaakt, gaat ze met die jongen. Het is de tweede keer dat ze mij bezeikt. Ik kan niet kwaad zijn. Ik heb momenteel een minderwaardigheidscomplex, weinig motivatie in het leven, school weer vertraging etc. Dit moet ik ook nog eens aan mijn ouders gaan vertellen.

Angst en motivatie over hoe het verder moet....