Het is inmiddels twee weken uit. Na een half jaar een knipperlicht relatie te hebben gehad en alle energie en moeite wat ik erin gestoken heb, is zijn inmiddels weer met een ander. Ik accepteer het, het zij zo. Ze heeft tegen mij gelogen en het onschuldige meisje uitgehangen. Ik heb respectvol gereageerd op haar beslissing tot ik hoorde dat er meer aan de hand was. Ik heb toen onrespectvol nog een berichtje nagestuurd, omdat ik dacht een eerlijk onschuldige meid in de ogen aan te kijken en dat zeker na twee jaar.

Ze vertelde mij dat ik twee gezichten had. Een eng gezicht. Waarom? Omdat zij mij gedreven heeft tot een persoon die liefdevol, eerlijk en respectvol met haar omging, terwijl zij lang leve de lol haar beslissingen nam, mij wegstuurde om vervolgens te smsen dat ik terug moest komen en dat het anders over is en het pijnlijkste liegt na die mooie twee jaar. Voor mijn gevoel loog ze voor mij op date momente geen pijn te doen, maar ook haarzelf niet. Je zag aan haar tranen dat ze het moeilijk had om mij weg te sturen.

Het gekke van alles is dat het voelt alsof ik het hoofdstuk heb afgesloten. Ik heb rust in mijn hoofd. Ik heb opeens veel energie over die ik nu nog wel stiekem gebruik om te kijken na mijn eigen fouten, maar ook na mijn eigen toekomst nu. Rust en meer energie, wat gek na zo een lange periode van afstoten en aantrekken. Natuurlijk ben ik ook niet altijd de beste persoon geweest, maar veiligheid, eerlijkheid, betrouwbaarheid en liefde heb ik altijd met mijn diepe hart gegeven. Ik vind het daarom ook niet gek dat ik vind dat mijn ex onrespectvol is ten op zichte van mij om weer gelijk een nieuwe relatie te nemen. Zij heeft mij aan het lijntje gehouden tot zij iets nieuws heeft gevonden. Persoonlijk voelde ik mij echt rijk met haar, hoefde niet meer, maar zij zag dit anders.

Het ergste is, het maakt mij allemaal niet meer uit. De jongen die ze nu heeft is een aardige jongen en heb daar niks op in te brengen. De situatie is zo en als ik heel eerlijk ben heb ik een opgelucht gevoel. Een vrij gevoel in mijn doen. Een gevoel waarbij je weer openstaat voor al het andere moois in je leven. Natuurlijk mis je het samen zijn van een relatie, maar ik ga mijn toekomstplannen nu eens scherper stellen en op korte en lange termijn mijn doelen invullen. Ik moet nog wennen aan het gevoel. Het is alsof de dag dat zij tegen mij gelogen heeft en gelijk weer een nieuwe relatie had een knop is omgeslagen van, dit was het dan. Laat het achter je en ga door met je leven, het is niet meer waard om voor te vechten.

Wij zijn niet echt als vrienden uit elkaar gegaan. Eerlijkheid zoek ik ook in vriendschap, dus aan de ene kant maakt mij dat ook weinig uit. Ik weet als wij elkaar in de toekomst ooit zullen ontmoeten dat wij misschien weer kunnen praten. Ik geef daar nu eigenlijk helemaal geen waarde aan.

Ziet iemand hier herkenning in?