Mijn laatste lange blog voor nu:

De laatste 3 dagen wisselen mijn gevoelens van haat en verdriet. Haat speelt een grotere rol, ik haat haar meer, ik ben boos op haar, niet alleen omdat ze de hele tijd aan zichzelf dacht, maar ook omdat ze niet eerlijk is geweest. Zij heeft mij net als de eerste keer pas aan de kant gezet tot ze iets nieuws heeft gevonden.

Bij de eerste breuk spraken wij elkaar wel nog. Het was voor beide een moeilijke tijd en drie weken na de breuk gaven wij elkaar nog altijd hoop in zekere zin. Het idee dat het over twee maanden misschien wel goed zat. Totdat ik erachter kwam dat zij de jongen waarom het uit is gegaan, sexuele smsjes stuurden. Ik heb haar dat gezegd en in diezelfde week kreeg zij een andere vriend.

Het was een rebound relatie. Niks voor mij om trots op te zijn of voor haar. Hij behandelde haar als een seksspeeltje en heeft haar diep gekwetst. Het ging uit en zij zocht al snel toenadering bij mij. Ik kreeg excuses voor wat zij mij had aangedaan in die maanden en dat zij snel een andere had. We waren beide erover eens dat wij beide fout zaten. Na veel contact en beide hoop om toch weer iets met elkaar te beginnen, typte zij, ik wil alleen vrienden met je zijn. Ik heb toen gezegd dat het over was met contact, diezelfde dag sloeg zij helemaal om en wilde mij terug.

Vanaf die maanden zijn wij in een sleur beland, knipperlicht relatie, afstoten en terugnemen.
Ze zei dat ze het moeilijk had, wanneer ik met een beste vriendin na de bioscoop ging of praatte met een meid die mij leuk vond. Ik ben een gevoelig persoon en probeer mij altijd in te leven in een ander en begreep haar gevoel. Ze omschreef het als 'ik weet niet wat voor gevoel het is', maar ik kon niks anders ervan maken als 'jaloezie'.

Ik pastte mij aan, om haar vertrouwen in ons weer te vinden. Ik sprak minder af met mijn beste vriendin en die meid die mij leuk vond, sprak ik helemaal niet meer aan. Zij daarentegen sprak af met jongens om te terrassen, ging uit met andere jongens en het toppunt, ging met een jongen op vakantie naar een aantal vriendinnen. Daarbij kwam dat zij contact opnam met een jongen die de reden was van onze eerste breuk. In die tijd vond hij haar leuk en zij had mij daar nooit over verteld, totdat ik haar gecontroleerd had. Ik controleerde haar omdat ik wist dat iets niet goed zat en kwam hierachter. Wij hadden pas een gesprek gehad over hoe zij aan de toekomst dacht en zij gaf aan dat ze het een eng idee vond dat ik haar eerste en laatste vriendje zou zijn. Vele zeggen, je had haar nooit mogen controleren, je had haar nooit moeten nazitten. Aan de ene kant begrijp ik dit wel, omdat het een gevoel geeft van wanttrouwen, maar aan de andere kant was ik hier anders nooit achtergekomen. Zij vertelde haar vriendinnen natuurlijk dat ik haar gecontroleerd had en die woorden kreeg ik vaak na mijn hoofd gesmeten, maar diep in mij, wist ik dat die vriendinnen niet wisten wat voor teksten zij deelde met desbetreffende persoon en hoe zij nadacht en twijfelde over een mij als haar eerste vriendje.

Naja nu, vier maanden lang hebben wij een knipperlicht relatie gehad. Door haar thuissituatie heeft zij nooit vertelt dat wij weer een relatie hadden. Het afspreken was altijd misschien of als ik mag. Na haar woorden over mijn bios bezoek en contact met meiden, deed zij wat zij zelf wilde. Ik ging op vakantie en kreeg de liefste smsjes, waarop ik in die vier maanden gehoopt had. Ik kwam thuis en zag dat zij weer afgesproken had met drie verschillende jongens, wel met haar vriendinnen, maar ik weet dat zij deze aantrok omdat ze eenmaal goed uitziet. Ik heb haar toen gezegd dat ik dit niet leuk vond, dit zag ze ook aan mij. Ik vertelde haar ook dat zij mij eerst vraagt om begrip te hebben voor haar gevoelens (i.v.m. beste vriendin en zij begrip moest hebben dat ik dan dit ook zeg). Ze voelde zich weer gelijk aangevallen en gebrek in haar ruimte (reactie was: ik kan er niks aan doen dat ik ze nu ontmoet en leuk met ze heb) om te doen wat zij wilde. Ik reageerde van 'ik heb mijn woordje gezegd' vervolgens zij zei 'ik ga mij niet aanpassen'. Zij had hier geen zin meer in net als mij. Ik voelde alsof ik mij alleen moest aanpassen en dat zij het feestbeest maar mocht uithangen. Hierbij stonden wij weer op het punt 0 van vertrouwen en het opbouwen van onze relatie. Dit alles kostte zoveel energie en heb mijzelf helemaal weggecijfert. De dag erna is zij wel langsgeweest en hebben wij het nog gezellig gehad. Datzelfde weekend ging zij om met dezelfde jongen waar ze die week mee wegging naar vriendinnen. Op zondag was hij even bij haar geweest om dingen te regelen. Diezelfde zondagavond was ik nog even bij haar geweest, ik moest weer acteren alsof ik een gewone vriend voor haar was, omdat haar ouders nog altijd van niks wisten. Toen ik haar verliet diezelfde avond heb ik haar gezegd dat het tijd werd dat ze iets aan haar ouders ging zeggen. Dit was al vier maanden aan de gang. Ik kreeg vervolgens een sms dat zij twijfelde en het niet meer wist. Ze twijfelde, maar wilde mij niet kwijt. Ze ging die woensdag op vakantie, dat was het punt dat zij mij niet meer veel smste. Dat was het punt dat zij helemaal is omgeslagen en volgens mij voor die andere jongen is gegaan. Ik kreeg nog altijd smsjes van ik weet het niet, ik wil je niet kwijt. Zondags was het uit. 's Maandags was zij alleen thuis en was die jongen bij haar haar. Ik heb haar opgebeld en zij verzweeg het voor mij. Dinsdags ben ik bij haar langsgeweest omdat ik inzag dat het haar pijn heeft gedaan dat ik haar gewantrouwd heb tijdens onze eerste breuk. Dit deed zij namelijk ook bij mij deze laatste vier maanden. Ze loog toen keihard over allerlei dingen en verzweeg het van de relatie met desbetreffende jongen. Het ergste is dat ik op dat moment dacht een eerlijke lieve meid aan te kijken, dezelfde meid die ik twee jaar geleden ontmoet hebt. Nu denk ik, helaas zij is veranderd en te bang om eerlijk te zijn om mij, maar zeker ook haarzelf te kwetsen met haar doen.

Nu voel ik woede, verdriet maar ook acceptatie en realisatie. Zij was jong toen wij kregen veertien en ik was al achttien. Ik realiseer mij steeds meer dat ik haar toen gelukkig maakte met wie ik was, met welke mogelijkheden zij met mij had, buiten mijn karakter bijvoorbeeld ik had al een auto (haar vriendinnen hadden allemaal jongere vriendjes), samen op vakantie, heb een eigen winkel (status). Zij is inmiddels zeventien en deze dingen zijn heel gewoon voor haar geworden. De vriendjes die zij nu krijgt hebben dezelfde mogelijkheden, ik ben niet bijzonder genoeg meer voor haar, omdat de liefde nu eenmaal over is en is overgegaan in houden van. Zij krijgt veel aandacht, omdat zij nu eenmaal zeer goed uitziet. Vrienden van mij zijn zelfs jaloers geweest op mij geweest. Nu hoeft het voor mij niet meer, zo knap. Constant zit je met de gedachten, met welke reden komt die jongen op haar af of wie zou haar nu weer hebben aangesproken tijdens stappen. Hyves en gsm maakt contact nog eens extra gemakkelijk. Toch blijf ik erbij dat zij mij aan het lijntje heeft gehouden, na die twee en half jaar. Zij heeft mij altijd pas losgelaten tot zij iets nieuws had. Vele zullen denken, je hebt jezelf aan het lijntje gehouden, maar als je weet dat iemand zoveel voor je is en waar je alles mee wilt delen, omdat zij het gevoel geeft dat je rijk bent (zonder veel geld), vecht je voor zo iemand. Nu is het accepteren zoals het is. Voor mijn gevoel was zij de ware, maar had zij te weinig ervaring en moet zij nog een hele ontwikkeling tegemoet gaan. Het doet pijn om na te denken hoeveel vriendjes zij misschien nog zal krijgen. De gemeenschap was goed (uitstekend zelf, bang om dit niet tegen te komen in de volgende relatie). Misschien moet ik hierover niet nadenken, maar zo is de situatie wel. Zij was voor mij ook de eerste serieuze relatie, maar door jong en oud moraal is het nu einde van het verhaal.